Παιδάκια, ακούσαμε γεφύρι και όταν φτάσαμε είδαμε εκείνη τη σιδερένια κατασκευή του στρατού και μείναμε να χαζεύουμε…
Πω, πω! Τι ωραίο γεφύρι!
Σκεφτείτε την έκπληξή μας όταν η κυρία Αθηνά, η δασκάλα μας, μας είπε να μπούμε στη γραμμή για να πάμε να δούμε το γεφύρι!
Ποιο γεφύρι, αφού εδώ ήταν, μπροστά μας!
Όχι, μας είπε η κυρία, θα πηγαίναμε στο παλιό γεφύρι…
Ναι, καλά, ερείπια,είπα μέσα μου, καλύτερα να μέναμε εκεί να χαζέψουμε το λεωφορείο που ήταν μεγάλο και καινούργιο.
Τότε ήταν που ακούσαμε το διευθυντή να φωνάζει τα πρωτάκια να μπουν σε μια σειρά και να μην καθυστερούν τους μεγάλους.
Σκοτώθηκα να πάω πρώτο στη γραμμή, βλέπετε ο διευθυντής ήταν ο μπαμπάς μου.
Έβαλα την ουρά στα σκέλια και πήρα το βήμα, ένα δύο, εν δυο…
Και ξαφνικά έμεινα κάγκελο.
Ο δρόμος τέλος, άρχιζε ένα λασπωμένο μονοπάτι και εγώ φορούσα τα καλά μου παπούτσια.
Εκείνη η μάνα μου, μην πάμε σε ξένο χωριό και κακοχαρακτηρίσουν το δάσκαλο απ’ τα ρούχα του παιδιού του. Κουφέτο με είχε ντύσει και ‘γω έπρεπε να πάω στις λάσπες.
Ανάθεμα το γεφύρι μου!
“Ελάτε, όλοι εδώ στο τελωνείο”!
Τι είναι τελωνείο και γιατί έχει εδώ τελωνείο, εμείς για το γεφύρι ήρθαμε!
“Εδώ” άρχισε η κυρία Αθηνά “ήταν τα σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία. Για να περάσει ο κόσμος από την Πλάκα προς Μονολίθι, Πλατανούσα και τα δικά μας χωριά έπρεπε να περάσει από το τελωνείο, να δείξει τα χαρτιά του”.
Ψαρώσαμε! Ωραία ιστορία.
“Μετά περνούσαν το γεφύρι” είπε η κυρία και μας έκανε νόημα “αυτό το γεφύρι, το μεγαλύτερο γεφύρι σε όλα τα Βαλκάνια με μια μόνο καμάρα”
Αμάν! Τι λέει;
“Ήταν τόσο γερά φτιαγμένο που ακόμα και μια βόμβα από γερμανικό αεροπλάνο δεν κατάφερε να το ρίξει, ούτε οι Γερμανοί κατάφεραν να το καταστρέψουν αργότερα στην υποχώρηση όταν έβαλαν εκρηκτικά”…
“Πριν” είπε ο μπαμπάς μου “είχε γίνει κάτι άλλο, πιο σημαντικό εδώ. Οι αντάρτες του ΕΑΜ και του ΕΔΕΣ είχαν κάνει συμφωνία” και μετά είπε κάτι που έκανα χρόνια να το καταλάβω “Γιατί αυτό κάνουν τα γεφύρια, ενώνουν. Ετούτο ένωνε τα δικά μας τα χωριά με την Άγναντα και την Πράμαντα, ένωσε και τους Έλληνες στην αντίσταση. Τα γεφύρια είναι ζωή. Ανοίγουν δρόμο εκεί που δεν υπάρχει, καλυτερεύουν τις συνθήκες για όλους, από ‘δω περνούσαν οι αγωγιάτες, όπως ο πατέρας μου (καλά ήταν ο παππούς αγωγιάτης;), από δω περνούσαν για να πάνε στο γιατρό στα Γιάννενα, από δω περνούσαν οι νύφες και οι γαμπροί για να ξεκινήσουν μια νέα ζωή, χωρίς γεφύρι όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να γίνουν…”
Και μετά με ένα νόημα έδωσε το σήμα για να ανέβουμε!
Πω, πω ύψος!
…
Πόσες φορές από τότε δεν το είπα, πόσες φορές δεν θυμήθηκα εκείνο το μάθημα, πόσες φορές πέρασα απ’ τη σιδερένια γέφυρα του στρατού χωρίς καν να την κοιτάξω, πόσες φορές δεν θαύμασα το γίγαντα που έστεκε έτσι πάνω απ’ τον Άραχθο αψηφώντας τη βαρύτητα.
Καθόμουν κάτω, μακρυά, εκατοντάδες μέτρα και πάλι μεγάλο φάνταζε. Σπάνια έφευγα έστω με μια πέστροφα, αλλά ήταν κάτι σαν προσκύνημα το ψάρεμα σ’ εκείνον τον τόπο.
Το έβλεπες και έλεγες ναι αυτή είναι η Ήπειρος, γκρίζα σαν την πέτρα της, αλλά με δυνατούς ανθρώπους, πελεκημένους απ’ τις κακουχίες, τόσο ώστε να στέκουν ο ένας πλάι στον άλλο και όλοι μαζί δρομολογημένοι να φτιάχνουν γεφύρια στέρεα, να προχωρούν μπροστά…
Είμαστε άνθρωποι μουντοί καμιά φορά, αλλά και το γεφύρι μου έτσι γκρίζο όπως έστεκε ήταν τόσο ίδιο με τον τόπο μας, σαν συνέχεια του τοπίου των Τζουμέρκων.
Και ήταν το ίδιο μια συνέχεια της ζωής μου, πάντα θυμόμουν εκείνη την πρώτη εκδρομή, θυμόμουν ότι εκεί πάνω είχε αφήσει το χνάρι του ο παππούς μου, θυμόμουν ότι εκεί πήρα ένα απ’ τα πολλά μαθήματα απ’ τον πατέρα μου, θυμόμουν ότι εκεί ήμουν μικρός και άγγιξα τα σύννεφα…
Η είδηση ότι το γεφύρι έπεσε ακούστηκε στ’ αυτιά μου σαν ο χαμός ενός δικού μου ανθρώπου. Ένιωσα πως έπεσε η γέφυρα με το παρελθόν μου, οι μνήμες μου, ο τόπος του μνημόσυνου στον παππού και τον πατέρα μου.
Αντίο γεφύρι μου και για όσους άντεξαν τη φλυαρία μου ως εδώ αφιερωμένο και το παρακάτω τραγούδι, το έκλεψα απ’ το youtube από τον χρήστη fisainotias και τη φωτογραφία που έβαλα τη βρήκα στο pramanta.gr, να το δείτε και ‘σεις έτσι όπως του πρέπει, όρθιο.