Για το κενό που άφησε πίσω του ο ιδιοκτήτης της μονάδας φροντίδας ηλικιωμένων “Νέα Θάλπη” Δημήτρης Καμπανάρος στον Άγιο Στέφανο δεν θρηνούν μόνο η οικογένεια του, οι συνάδελφοί και οι φίλοι του, αλλά και οι ίδιοι οι τρόφιμοι του γηροκομείου που τον έβλεπαν ως τον αγαπημένο τους εγγονό.
Ηλικιωμένοι που δεν αισθάνθηκαν στιγμή απομονωμένοι και απομακρυσμένοι από το οικογενειακό και κοινωνικό σύνολο, καθώς ο 41χρονος είχε φροντίσει με τις σύγχρονους μεθόδους γεροντολογίας όπου ακολουθούσε να τους κάνει την ζωή τόσο όμορφη όσο τους αξίζει.
Για την αγάπη αυτή και την φροντίδα που εισέπραττε μέχρι και τις 6 Αυγούστου 2020 όπου έφυγε από την ζωή είχε αναφερθεί με τρυφερά λόγια και ο ετεροθαλής αδελφός του Ανδρέα Παπανδρέου, Γιώργος που από το 2014 ζούσε εκεί.
Με τον ιδιοκτήτη μάλιστα της δομής είχε φροντίσει να αναπτύξει άριστες σχέσεις, αφού τόσο σ’ εκείνον όσο και στον Δημήτρη Καμπανάρο τους άρεσε να συζητούν για ώρες, με τον Γιώργο Παπανδρέου να εξιστορεί σημαντικές στιγμές και γεγονότα της ζωής του.
Click4More Δημήτρης Καμπανάρος: «Με νίκησε ο κορονοϊός» έγραψε κι αυτοκτόνησε (video)
Ο 41χρονος μάλιστα ήταν τόσο κοντά του, όπου μαζί πραγματοποίησαν το 2015 μια από τις τελευταίες δημόσιες εμφανίσεις του Γιώργου Παπανδρέου, στην παρουσία του βιβλίου “Νύχτα στην Πανεπιστημίου” του δημοσιογράφου και συγγραφέα Αλκίνοου Μπουνιά.
Για την ζωή του Γιώργου Παπανδρέου μέσα στην “Νέα Θάλπη” είχαν φροντίσει ν’ αναφερθούν σ’ ένα συγκινητικό μήνυμα, που αναρτήθηκε λίγες ημέρες μετά τον θάνατο του στη διαδικτυακή σελίδα του γηροκομείου και όλοι εκείνοι που στάθηκαν μέχρι το τέλος στο πλευρό του, με τίτλο “Καλό ταξίδι κύριε Παπανδρέου”.
«Στη Νέα Θάλπη συνηθίζουμε να ξεκινάμε την ημέρα μας με μια συζήτηση στο σαλόνι. Τι μέρα είναι, ποιος γιορτάζει και τι συνέβη σαν σήμερα. Σαν σήμερα ποιος γεννήθηκε; Σαν σήμερα ποιος πέθανε; Σαν σήμερα ποιος πόλεμος έπαψε και ποια σπουδαία συμφωνία υπεγράφη; Μέχρι πρότινος, μέχρι τις πρώτες μέρες του Αυγούστου, κάθε φορά που ο «κύριος Παπανδρέου» κατέβαινε στο σαλόνι, η συζήτηση αυτή έπαιρνε ιδιαίτερη τροπή, αφού κάθε γεγονός που αναφέραμε, καθετί που διαβάζαμε αντιμετωπίζοντας το ως μακρινή ιστορία, ζωντάνευε άξαφνα μπροστά μας, μέσω μιας φράσης μικρής που ακουγόταν απ’ το στόμα του: ήμουν εκεί!
Ο Γεώργιος Γ. Παπανδρέου, ετεροθαλής αδερφός του Ανδρέα Παπανδρέου, γιος του Γέρου της Δημοκρατίας και της ηθοποιού Κυβέλης, είχε προλάβει να βρεθεί παντού, πριν διαβεί την είσοδο της Νέας Θάλπης, προκειμένου να ζήσει εδώ τα τελευταία έξι χρόνια της ζωής του. Είχε ζήσει γεγονότα και ανθρώπους που άλλοι απλώς τα ξεφύλισαν σε έντυπα της εποχής. Ήταν ο ίδιος μια ολόκληρη εποχή! Μια εποχή που με τις αφηγήσεις του, ξαναζούσε και για εμάς. Του άρεσε πολύ να διηγείται!
Έτσι με την Μελίνα τότε στη Γαλλία…
Έτσι ο Κωνσταντάρας…
Έτσι η Βλαχοπούλου…
Έτσι ο Βενιζέλος…
Έτσι ο πατέρας μου, έτσι η μάνα μου, έτσι εγώ…
Του άρεσε να θυμάται φωναχτά. Τα μεγάλα ή μικρά γεγονότα της ιστορίας, τον Εμφύλιο, τις αλλαγές Κυβερνήσεων, την Αλλαγή, τις αλλαγές της ζωής, τους celebrity του τότε, τη δική του ιστορία. Γιατί, δεν ήταν μήπως κι αυτός ένας αιώνιος celebrity;
Του άρεσε να ενημερώνεται διαρκώς. Στα βιβλία του έβρισκε κανείς από λογοτεχνία και ποίηση μέχρι Βουδισμό και Κοράνι. Στα βιβλία του μπορούσες να πετύχεις παράδεισο, κόλαση και κάποιον Άγιο της Ορθοδοξίας.
Φύλαγε περιοδικά με ζωές μεγάλων πολιτικών, αλλά και ζωές άγριων ζώων. Παραδίπλα τους κράταγε και κάποια λεξικά ερμηνείας. Αμφότερων ίσως…
Αγαπούσε το διάβασμα. Του άρεσε να διαβάζει, αλλά και να του διαβάζουν. Μας ζητούσε να του διαβάζουμε αποσπάσματα από το βιβλίο που είχε γράψει ο ίδιος και κυρίως, ξανά και ξανά, το σημείο της αναφοράς στην απόπειρα αυτοκτονίας του! Του άρεσε να ενημερώνεται και να παρακολουθεί τις εξελίξεις. Του άρεσε να συμμετέχει. Ψήφισε στο Δημοψήφισμα και στις εκλογές του 2015, ενώ αγαπούσε την τεχνολογία και ενδιαφερόταν να μάθει τα καινούργια κινητά και τα tablet. Παράλληλα, παρέμενε ένας ρομαντικός ιππότης παλαιών ετών, ο οποίος μιλούσε πάντα στον πληθυντικό και έβλεπε τις νοσηλεύτριες ως Μούσες κι όχι σαν γυναίκες καθημερινές.
Περισσότερο απ’ όλα, αγαπούσε τα ταξίδια. Γύρισε τον κόσμο, κυριολεκτικά. Και όταν άραξε, πάλι δεν σταμάτησε να ταξιδεύει, απλώς το έκανε μέσα στο δωμάτιο. Στον απέναντι τοίχο από το κρεβάτι του είχε κρεμασμένο έναν μεγάλο άτλαντα, με δεκάδες πινέζες να στριμώχνονται ή να απλώνονται, σε κάθε σημείο της γης που είχε πάει. Έτσι, με μια τοσοδούλα πινέζα, ταξίδευε ξανά.
Το τελευταίο του ταξίδι ήταν εύκολο και ευλογημένο – δώρο της ζωής προς έναν άνθρωπο ταξιδιάρη και αγνό. Η καρδιά του που χτυπούσε πάντα παθιασμένα και έντονα, απλώς σταμάτησε, δίχως ο ίδιος να βιώσει πόνο και ταλαιπωρία. Εν ηρεμία.
Όλοι εμείς από την τελευταία του παρέα, θα τον θυμόμαστε με αγάπη πάντα, μα λίγο παραπάνω κάτι μέρες σαν την 6η Αυγούστου, που στο ξεκίνημά τους θα πιάνουμε να συζητάμε για τα πρόσωπα της ιστορίας που πέθαναν σαν σήμερα».