Ο Διονύσης Σαββόπουλος και η Σωτηρία Μπέλλου ανέδειξαν μια από τις πιο ιδιαίτερες και ιστορικές στιγμές στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού.
Ο μεγάλος τραγουδοποιός Διονύσης Σαββόπουλος που πέθανε σήμερα Τρίτη 21 Οκτωβρίου και η θρυλική ρεμπέτισσα Σωτηρία Μπέλλου, δυο καλλιτέχνες
με εντελώς διαφορετικές αφετηρίες, αλλά με κοινό πάθος για την αυθεντικότητα και τη δύναμη της μουσικής, συναντήθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του ’70 για να ενώσουν τις φωνές τους και τους κόσμους τους.
Η Μπέλλου αποτελούσε την μεγάλη φωνή του ρεμπέτικου και της λαϊκής ψυχής ενώ ο Σαββόπουλος ήταν ένας νεαρός τραγουδοποιός με το βλέμμα προς τη Δύση αλλά με βαθιές ρίζες στην ελληνική παράδοση.
Η κορύφωση αυτής της σχέσης ήρθε με τη συμμετοχή της Μπέλλου στην παράσταση και τον δίσκο «Ρεζερβέ» (1979), όπου οι δυο τους ερμήνευσαν τραγούδια που γεφύρωσαν το ρεμπέτικο με το σύγχρονο πολιτικό και ποιητικό τραγούδι.
Στις συναυλίες εκείνης της εποχής, το κοινό έβλεπε μια συγκλονιστική αντίθεση: ο διανοούμενος Σαββόπουλος δίπλα στη λαϊκή Μπέλλου, δύο διαφορετικές εκφράσεις της ίδιας ελληνικής ψυχής.
Η συνεργασία τους δεν ήταν εύκολη — συγκρούσεις, έντονες πρόβες, στιγμές έντασης. Όμως, μέσα από αυτή τη χημεία γεννήθηκε μια μοναδική καλλιτεχνική συνύπαρξη που αποτυπώθηκε ανεξίτηλα στη μνήμη του κοινού.
Η φωνή της Μπέλλου έδινε στα λόγια του Σαββόπουλου βάθος και λαϊκή βαρύτητα, ενώ η παρουσία του της χάριζε ένα πιο μοντέρνο πλαίσιο.
Πέρα από τη μουσική, τους ένωνε κάτι πιο ουσιαστικό: η πίστη στην αλήθεια της μουσικής και των στίχων. Και αυτό γιατί κανείς από τους δύο μεγάλους του ελληνικού τραγουδιού δεν ενδιαφερόταν για το «εύκολο» ή το εμπορικό. Τους απασχολούσε η έκφραση της ψυχής.
Ο Σαββόπουλος συνήθιζε να λέει πως «η Μπέλλου δεν τραγουδούσε, εξομολογούταν», ενώ εκείνη, με το γνώριμο χαμόγελο και το τσιγάρο στο χέρι, τον αποκαλούσε «ο τρελός φοιτητής με ψυχή λαϊκού βάρδου».
Σήμερα, η συνεργασία τους θεωρείται σύμβολο της «γέφυρας» ανάμεσα στο παλιό και το σύγχρονοελληνικό τραγούδι.
Μια γέφυρα που απέδειξε πως, όταν η μουσική είναι αληθινή, δεν υπάρχουν σύνορα ούτε εποχές, μόνο φωνές που συνεχίζουν να συναντιούνται μέσα στον χρόνο.
