Θα σας μιλήσω για ένα άτομο που συμπαθώ πολύ, έναν ηθοποιό που θαυμάζω και τα τελευταία χρόνια έχω την ευχαρίστηση να τον αποκαλώ φίλο. Είναι ένας άξιος συνεχιστής της γενιάς του Θέσπι του Ικαρέα, του πρώτου καταγεγραμμένου ηθοποιού του κόσμου και αποτελεί έναν από τους πιο ταλαντούχους της γενιάς μου.
Άλλοι τον θυμούνται σαν Αχιλλέα στο «απ το χιόνι», άλλοι σαν Φατσέα στο «καφέ της Χαράς», σαν Κώστα στο «Καρτ Ποστάλ» αλλά και σαν Μονσινιόρ Θεοδοσίου στο «Suburra». Οι ρόλοι του τόσοι πολλοί και τόσο διαφορετικοί σε θέατρο, σινεμά, τηλεόραση που μόνο η ιαχή του Δημήτρη Χόρν «ηθοποιός σημαίνει φως» μπορεί να τον χαρακτηρίσει. Πέρα από αυτά είναι ένας μοναδικός λαμπερός άνθρωπος, με οξύνοια, σοβαρό λόγο αλλά και χιούμορ, οικογενειάρχης, φιλόζωος αλλά και ενεργός στα κοινά του Δήμου που κατοικεί. Πάνω από όλα όμως φίλος μου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Γιατί αυτή η μικρή εισαγωγή άραγε; Μα γιατί νοιώθω ότι πρέπει να αποκατασταθεί η τάξη σε μια μεγάλη αδικία. Τις τελευταίες ημέρες υποδύθηκε τον Κρέοντα σε μια πρωτοποριακή παράσταση του φεστιβάλ Αθηνών, μια διαφορετική Αντιγόνη. Και ήταν μοναδικός. Όμως κατά την διάρκεια της παράστασης, σε ένα σκηνοθετικό εύρημα που πολλοί μπορούν να χαρακτηρίσουν ανόητο, ένα μαύρο μπλουζάκι με ένα υβριστικό σχόλιο κατά του Κρέοντα, εμφανίστηκε από τα πουθενά. Μια χιουμοριστική ανάρτηση του ιδίου σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης και το συνοδό σχόλιο «τώρα που τέλειωσαν οι παραστάσεις και δεν φοβάμαι μην με εκδικηθεί ο ρόλος, μπορώ να το πω» έγινε αντικείμενο σκύλευσης από τα media.
O Κρέοντας μετατράπηκε ξαφνικά σε άταφο Πολυνείκη, ατιμασμένο αδελφό της Αντιγόνης και ο διάσημος ηθοποιός κατακρεουργήθηκε με υβριστικά σχόλια από ειδησεογραφικό site και βαρβάρους κοινωνικούς σχολιαστές. Χολή και ακραίο πυρ εκτοξεύτηκαν εναντίον του και όλα αυτά γιατί ένας νεαρός σκηνοθέτης, άγνωστων πολιτικών ή ιδεολογικών πεποιθήσεων για εμένα, στα πλαίσια της ελευθερίας του λόγου του Φεστιβάλ Αθηνών, θέλησε να κάνει μια άκαιρη πολιτική τοποθέτηση παρόμοια με ένα βδελυρό σχόλιο του παρελθόντος. Μα όμως τι φταίει ο ηθοποιός και μάλιστα ο συγκεκριμένος; Χολή και στάχτη στο πρόσωπο του, όταν έχει αφαιρεθεί το θεατρικό μακιγιάζ είναι κάτι ασύλληπτο και άνανδρο. Μόνο λύπη και δάκρυα μπορεί να επιφέρει μέσα σε αυτές τις σκοτεινές εποχές που ζούμε. Νοιώθω ντροπή για όλες τι λέξεις που διάβασα εναντίον του φίλου μου, ντροπή για την αμφισβήτηση της τέχνης και των αξιών, της μοναδικότητας του ταλέντου και της διαφορετικότητας της κάθε δημιουργίας.
Κλείνοντας θέλω να θυμίσω ότι ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης και το έργο του, θα αποτελούν πάντα μια παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές ενώ όλες αυτές οι ανοησίες είναι καταδικασμένες να καούν στην πυρά της λησμονιάς.
Στο σκοτάδι ν’ απαντάς με φως όπως μας πρόσταξε ο μεγάλος Κρητικός. Και αυτές οι λέξεις πρέπει να αποτελούν πάντα συμβουλές ζωής.
Χ.Κ.
