Είναι άκρως εντυπωσιακό το πώς έχουν αλλάξει με τα χρόνια (τους αιώνες για την ακρίβεια) οι διάφορες περιοχές της Αττικής αλλά και το κέντρο της Αθήνας. Βλέποντας παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες, διαπιστώνει κανείς ότι το μεγαλύτερο μέρος του 19ου αιώνα η Αττική αποτελούταν ουσιαστικά από μεγάλες εκτάσεις – βοσκοτόπια με διάσπαρτα σπίτια και άλλα κτήρια εδώ και εκεί.
Μια εικόνα εντελώς διαφορετική από τη σημερινή. Υπάρχαν συνοικισμοί και γειτονιές αλλά όχι πυκνοκατοικημένες περιοχές, πολυκατοικίες και τόσο ανεπτυγμένος αστικός ιστός. Χαρακτηριστικό είναι ότι κοιτώντας παλιές φωτογραφίες από παλιά, κάποιες περιοχές είναι πολύ δύσκολο να τις αναγνωρίσεις.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με την περιοχή για την οποία θα μιλήσουμε σήμερα. Μια περιοχή που την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα ήταν αραιοκατοικημένη τόσο ώστε στην πραγματικότητα μπορούμε να μιλάμε για ένα βοσκοτόπι. Εκεί έμεναν μόνο λίγες οικογένειες και δεν υπήρχε πόσιμο νερό από κανονικό δίκτυο ύδρευσης. Συνθήκες και εικόνες που δεν έχουν σήμερα καμία σχέση με την πολυσύχναστη περιοχή της Αττικής που γνωρίζουμε.
Η περιοχή αυτή ήταν κάποτε ένα άγνωστο μέρος για πολλούς Αθηναίους. Δεν ήξεραν ότι μένουν άνθρωποι εκεί αλλά νόμιζαν ότι έβοσκαν μόνο ζώα. Χαρακτηριστικό είναι ότι λέγεται πως τους κατοίκους αυτής της περιοχής με την υπέροχη κατά κοινή ομολογία θέα, οι Αθηναίοι χαρακτήριζαν «δραπέτας φρενοκομείου». Για ποια περιοχή μιλάμε;