Ο Βασίλης Τσιατσιάμης ζει με τον διαβήτη εδώ και 25 χρόνια και μιλά γι’ αυτόν με σπάνια ειλικρίνεια. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Διαβήτη στην Ελλάδα και τον κόσμο, αυτή την Παρασκευή (14.11.2025), παρουσιάζει ένα βίντεο–μήνυμα στο οποίο αφηγείται πώς, ως έφηβος, χρειάστηκε να ξαναμάθει τη ζωή του από την αρχή, με πειθαρχία, γνώση και εμπιστοσύνη στον εαυτό του.
Με μια λιτή και φωτεινή αφήγηση, με αφορμή τη Παγκόσμια Ημέρα Διαβήτη, εξηγεί πώς ο διαβήτης εγκαταστάθηκε στην καθημερινότητά του χωρίς ποτέ να ορίζει το ποιος είναι. «Ο διαβήτης δεν είναι μόνο αριθμοί και μετρήσεις. Είναι αυτό που δεν φαίνεται, αλλά είναι πάντα εκεί», λέει χαρακτηριστικά, πριν καταλήξει: «Δεν είμαι ο διαβήτης μου. Είμαι αυτός που συνεχίζει, που προσπαθεί, που ζει».
Η τελευταία αυτή φράση αντηχεί ως μια ουσιαστική υπενθύμιση: ο διαβήτης δεν είναι υπόθεση μιας ημέρας, αλλά μιας ζωής. Και κάθε μέρα μετράει.
Το 2025 επικεντρωμένο στην ευεξία στον χώρο εργασίας
Φέτος, η Παγκόσμια Ημέρα Διαβήτη επιλέγει να αναδείξει τον αντίκτυπο της νόσου στον επαγγελματικό χώρο. Με το σύνθημα «Μάθε περισσότερα και κάνε περισσότερα για τον διαβήτη στον χώρο εργασίας σου», η Ελληνική Διαβητολογική Εταιρεία (ΕΔΕ) θέλει να ευαισθητοποιήσει εργοδότες και εργαζομένους σχετικά με τις προϋποθέσεις που χρειάζονται ώστε τα άτομα με διαβήτη να νιώθουν προστατευμένα, κατανοητά και ικανά να προοδεύουν χωρίς συμβιβασμούς στην υγεία ή στις φιλοδοξίες τους.
Ο πρόεδρος της ΕΔΕ, Κωνσταντίνος Μακρυλάκης, υπενθυμίζει ότι το 70% των ενηλίκων με διαβήτη παγκοσμίως βρίσκεται σε ηλικία εργασίας, ωστόσο πολλοί συνεχίζουν να κρύβουν τη νόσο από φόβο στιγματισμού.
Σύμφωνα με τη Διεθνή Ομοσπονδία Διαβήτη (International Diabetes Federation), τρεις στους τέσσερις ασθενείς έχουν βιώσει άγχος, κατάθλιψη ή άλλη ψυχολογική διαταραχή που σχετίζεται με την κατάστασή τους, ενώ τέσσερις στους πέντε δηλώνουν ότι έχουν ζήσει επαγγελματική εξουθένωση. Αυτή η σιωπηλή πραγματικότητα εμποδίζει τόσο την ψυχική τους ισορροπία όσο και την επαγγελματική τους εξέλιξη.
Δομές ακόμη ανεπαρκείς για να ανταποκριθούν
Πέρα από τον εργασιακό χώρο, οι ειδικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τις επίμονες ελλείψεις στο σύστημα υγείας. Ο Κωνσταντίνος Μακρυλάκης επισημαίνει τη χρόνια υποστελέχωση πολλών διαβητολογικών κέντρων και τις καθυστερήσεις στις προσλήψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, οι οποίες δυσκολεύουν τη συνολική φροντίδα των ασθενών.
Τονίζει τη σημασία της συνεχούς εκπαίδευσης, των εκσυγχρονισμένων υποδομών και μιας ισχυρής διεπιστημονικής συνεργασίας, ώστε να διασφαλιστεί μια σύγχρονη και ασφαλής διαχείριση της νόσου.
Μια επείγουσα πρόκληση δημόσιας υγείας στην Ελλάδα
Ο γενικός γραμματέας της ΕΔΕ, Σταύρος Λιάτης, υπενθυμίζει την έκταση της κατάστασης: σύμφωνα με τον Άτλαντα Διαβήτη της Διεθνούς Ομοσπονδίας Διαβήτη, ένας στους εννέα ενήλικες στη χώρα έχει διαγνωστεί, ενώ το 28,5% των ατόμων που πάσχουν δεν γνωρίζουν ακόμη την κατάστασή τους.
Η επίπτωση, τυποποιημένη κατά ηλικία, φτάνει πλέον το 8%. Για τις οικογένειες αλλά και για την κοινωνία συνολικά, το ψυχολογικό, υγειονομικό και οικονομικό κόστος είναι «τεράστιο», προειδοποιεί.
Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα, το μήνυμα του Βασίλη αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα: πέρα από αριθμούς και εκθέσεις, ο διαβήτης παραμένει πρώτα απ’ όλα μια ανθρώπινη ιστορία, ένας καθημερινός αγώνας αντοχής και ισορροπίας. Ένας αγώνας που μοιράζονται περισσότεροι από 700.000 Έλληνες.
