Στις 17 Νοεμβρίου η φοιτητική εξέγερση του 1973 που οδήγησε τάχα στην πτώση της χούντας.
Κάθε χρόνο τις μέρες των επετείων οι πολιτικοί ταγοί μαζεύονται σε δεξιώσεις ή καταθέτουν στέφανα υμνώντας την αποκατασταθείσα και έκτοτε, λένε, συντηρηθείσα και διευρυνόμενη δημοκρατία. Ισχυρίζομαι το αντίθετο. Ότι διευρύνεται η παρακμή, συντηρείται η ανομία. Πού;
Ακριβώς εκεί που καταθέτουν τα στεφάνια, εκεί που βγάζουν τους δεκάρικους. Στο Πολυτεχνείο και τη Νομική. Σε κάθε πανεπιστημιακό χώρο. Όπου ηττημένοι και φοβισμένοι καθηγητές κουνάν πια μαντήλι στους συναδέλφους τους που έχουν να διδάξουν στο αμφιθέατρο. Σαν να λέμε καλό βόλι.
Θα ήθελα , για μια ή για πρώτη φορά στη ζωή τους να σταθούν πριν μιλήσουν, να σκεφθούν πριν υμνήσουν, να στοχασθούν πριν καταθέσουν. Να σταθούν να σκεφθούν και να στοχασθούν στο πτώμα της δημοκρατίας που τάχα δεν βλέπουν.
Υποψίες για κέντρα διακίνησης ναρκωτικών στις σχολές του Μετσοβείου στη Στουρνάρη, κουκουλοφόροι που πλέον διοικούν, δέρνουν, απειλούν γιατί λέει διεκδικούν στο άσυλο της παράνοιας το δικαίωμα στο άσυλο. Δηλαδή το δικαίωμα τους στην ατιμωρησία που βουβά , φοβισμένα, ανίκανα τελικά όλοι οι άλλοι τους παρέχουν.
Τι ψάχνουμε στην οικονομία και στα νούμερα για να βρούμε αν χρεοκοπήσαμε; Γιατί δεν κρατάμε σαν ένα και μοναδικό αριθμό της πλήρους αποτυχίας, τους καθηγητές που προπηλακίσθηκαν, χτυπήθηκαν, τα σεμινάρια ή συζητήσεις που βίαια διακόπηκαν, τα απειλητικά τηλεφωνήματα και τις τόσες άλλες πανεπιστημιακές ομορφιές που σιγομουρμουρίζουν γιατί φοβούνται να βροντοφωνάξουν οι πανεπιστημιακοί.
Εκεί λοιπόν που υποτίθεται ότι πλάθεται το μέλλον και εξασφαλίζεται η μέγιστη ελευθερία διακίνησης ιδεών, απόψεων, αξιών εκεί το ποινικό με το πολιτικό έγκλημα συναντώνται και δίνουν κι ένα χέρι στην τρομοκρατία. Αυτό είναι το μέλλον που παράγεται!
Απαθέστατα το συνηθίζουμε. Ούτε καν θέμα επικαιρότητας το ξυλοφόρτωμα ενός καθηγητή. Με μια τόσο παρακμιακή τριτοβάθμια παιδεία στ’ αλήθεια συζητάμε για το ύψος του χρέους , τη φοροδιαφυγή και την παράνομη εργασία των μεταναστών; Πώς να αλλάξουν αυτά όταν η ανομία είναι καθεστώς στους χώρους γνώσης;
Τι μεγαλύτερη ομολογία αποτυχίας, καθολικής χρεοκοπίας αναζητούμε, όταν πίσω από ένα φορμαλισμό περί μη επέμβασης, δήθεν ασύλου και την λεκτική τρομοκρατία για την «ελευθερία έκφρασης» πενήντα γραφικών μόνιμων αριστερο-τηλεοπτικών μαϊντανών, παρακολουθούμε ατάραχοι το ξεχαρβάλωμα σχολών και σχολαρχών;
Η πλέον διαρθρωτική αλλαγή, η τομή των τομών που ψάχνει ο κος Παπανδρέου, για να αλλάξει τα πράγματα στην οικονομία είναι όπως πάντα συμβολική και απλή : επίδειξη της θέλησης , της απόφασης για αλλαγή. Έφοδος της οργανωμένης κοινωνίας, του κράτους, για την ανάκτηση της διοίκησης των σχολών από τους κουκουλοφόρους, μπάχαλους και λοιπούς ανομούντες. Μετά, για να εμπεδωθεί πως πέρα από ευχές και ευχάριστες ιδέες, γίνεται και κάποια δουλειά, ας μιλήσουμε για εφορίες και ταμεία. Που τις λυμαίνονται άλλοι οργανικοί «τρομοκράτες».
Αλλά πρώτα ας αποκτήσουμε πάλι τα υγιή ανακλαστικά της μηδενικής ανοχής στην παραγωγή είτε ραγιάδων είτε παραβατικών είτε αδιάφορων προβάτων από τα Πανεπιστήμια.
Τάσος Γιαλίδης 14 Δεκεμβρίου 2009