Ο φωτογράφος περιγράφει τις δραματικές στιγμές που ακολούθησαν και πως με κίνδυνο της ζωής του αποφάσισε να σηκώσει την φωτογραφική του μηχανή και να απαθανατίσει την ιστορική αυτή δολοφονία.
«Ήταν μια εκδήλωση ρουτίνας. Τα εγκαίνια μιας φωτογραφικής έκθεσης. Έτσι, όταν ο άνδρας με το μαύρο κοστούμι έβγαλε το όπλο του έμεινα έκπληκτος και θεώρησα ότι ήταν μια κίνηση στο πλαίσιο της ασφάλειας του ρώσου πρεσβευτή. Δευτερόλεπτα αργότερα κατάλαβα ότι ήταν μια προσεκτικά σχεδιασμένη δολοφονία που έγινε μπροστά στα μάτια όλων όσοι βρισκόμασταν στην αίθουσα», περιγράφει ο φωτογράφος του Associated Press.
«Οι πυροβολισμοί, τουλάχιστον 8 πάγωσαν τους πάντες. Μετά επικράτησε πανδαιμόνιο. Ανθρωποι ούρλιαζαν, κρύβονταν πίσω από κολώνες και κάτω από τραπέζια, έπεφταν στο πάτωμα. Ημουν φοβισμένος και σε σύγχιση αλλά κρύφτηκα πίσω από έναν τοίχο και έκανα την δουλειά μου. Τράβηξα φωτογραφίες».
Ο φωτογράφος λέει πως βρέθηκε εκεί. Όπως εξηγεί πήγε γιατί ήταν στον δρόμο του πηγαίνοντας στο γραφείο.
«Όταν έφτασα, οι ομιλίες είχαν αρχίσει. Όταν ο ρώσος πρεσβευτής άρχισε να μιλάει πήγε πιο κοντά για να τον φωτογραφίσω γιατί σκέφτηκα ότι τις φωτογραφίες θα μπορούσα να τις χρησιμοποιήσω για θέματα που αφορούν τις τουρκο-ρωσικές σχέσεις».
«Μιλούσε χωρίς ένταση και απ’ ότι κατάλαβα με αγάπη για την πατρίδα του περιμένοντας κάθε φορά μετά την φράση που έλεγε να μεταφραστούν τα λόγια του στα τουρκικά. Θυμάμαι πόσο ήρεμος και πόσο ταπεινός ήταν».
Και συνεχίζει: «Κι ύστερα, ήρθαν οι πυροβολισμοί. Πανικός. Ο πρέσβης να κείτεται στο πάτωμα λίγα μέτρα μακριά μου. Δεν μπορούσα να δω αίμα. Σκέφτηκα ότι αυτό συνέβαινε επειδή είχε πυροβοληθεί πισώπλατα. Χρειάστηκα λίγα δευτερόλεπτα για να καταλάβω τι είχε συμβεί. Ένας άνδρας πέθανε μπροστά στα μάτια μου. Μια ζωή χάθηκε μπροστά στα μάτια μου».
«Σύρθηκα προς τα πίσω και αριστερά ενώ ο δολοφόνος κουνούσε απειλητικά το όπλο του προς τους ανθρώπους που είχαν προσπαθήσει να βρουν καταφύγιο και ούρλιαζαν. Στην αρχή δεν μπορούσα να καταλάβω τα κίνητρα του δράστη. Νόμιζα ότι ήταν Τσετσένος αυτονομιστής. Αλλά αργότερα μου είπαν ότι φώναζε κάτι για το Χαλέπι. Ήταν οργισμένος για τους ρωσικούς βομβαρδισμούς στο Χαλέπι και φώναζε «Ο Θεός είναι μεγάλος» αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τα υπόλοιπα γιατί ήταν στα αραβικά. Περπατούσε πάνω – κάτω και γύρω από το πτώμα του πρεσβευτή σπάζοντας φωτογραφίες που ήταν στους τοίχους. Ημουν φυσικά τρομοκρατημένος και γνώριζα τον κίνδυνο αν ο δολοφόνος γυρνούσε προς το μέρος μου. Αλλά προχώρησα λίγο και τον φωτογράφια όταν απευθυνόταν στο αιχμάλωτο ακροατήριό του».
Η περιγραφή είναι ανατριχιαστική: «Σκεφτόμουν: Είμαι εδώ και ακόμα και αν με πυροβολήσει και με τραυματίσει και με σκοτώσει είμαι δημοσιογράφος. Πρέπει να κάνω την δουλειά μου. Μπορούσα να τρέξω να σωθώ χωρίς να βγάλω φωτογραφίες. Αλλά μετά τι θα απαντούσα αν με ρωτούσαν: «Γιατί δεν έβγαλες φωτογραφίες;». Σκέφτηκα και τους φίλους και συναδέλφους μου που έχασαν την ζωή τους στα πεδία των μαχών σε πολεμικές ζώνες όλα αυτά τα χρόνια. Την ώρα που σκεφτόμουν αυτά έβλεπα ότι ο δράστης ήταν ταραγμένος αλλά ταυτόχρονα έλεγχε τον εαυτό του. Φώναζε σε όλους να κάνουν πίσω. Όταν γύρισα στο γραφείο και είδα τις φωτογραφίες μου έπαθα σοκ όταν είδα ότι ο δολοφόνος του πρεσβευτή στεκόταν πίσω του ενώ μιλούσε. Σαν φίλος, σαν σωματοφύλακας…»
πηγη: Guardian