Λένε πώς ό,τι μαθαίνεις από παιδί σε συντροφεύει στην υπόλοιπη ζωή σου. Έχουν δίκιο!
Γεννήθηκα ο μικρότερος στην ευρεία οικογένεια.
Επαιξα μόνος μου, ανακάλυψα μόνος μου, αλήτεψα μόνος μου… Οι άλλοι ήταν πολύ μεγαλύτεροι.
Όταν πηγαίνω τα παιδιά μου στο πατρικό μου χαμογελάω γιατι και τα δυο τους -με τη διαφορά της ηλικίας τους- αντιμετωπίζουν τις «γωνιές» του σπιτιού με τον ίδιο τρόπο που το’κανα κι εγω… Με ρωτάει καμμιά φορά ο αδελφός μου… «γιατί χαμογελάς;» και δεν του απαντώ γιατί απλούστατα δεν μπορώ… εκείνος ανακάλυπτε τις «γωνιές» με τα συνομήλικα ξαδέλφια μας… ενώ εγω μόνος.
Δεν είναι το ίδιο.
Πέρασαν πολλά χρόνια για να έρθει η δεύτερη μικρότερη από μένα… έτσι ολο το βασίλειο ήταν δικό μου.
Οι άλλοι φορούσαν κοστούμια και γραβάτες, εγώ ποτέ.
Οι άλλοι ήταν άριστοι μαθητές, εγώ ποτέ.
Οι άλλοι δεν κάπνιζαν, εγώ καπνιζα.
Οι άλλοι ήταν πάντα στη λεωφόρο… εγώ πάντα στο πεζοδρόμιο.
Ήμουν ο μικρότερος. Εκανα ο,τι ήθελα…
Εκανα πάντα τα ανάποδα. Πήρα πρώτος δίπλωμα αυτοκινήτου, πήγα πρώτος στρατό, δοκίμασα ότι πίνεται, παντρευτηκα πρώτος και είμαι ο μόνος που χώρισα (μερικές μάλιστα φορές). Εκαναν παρέα με καθηγητές κι εγω με καθηγητές-χαρτοκλέφτες.
Ήμουν ο μικρότερος έκανα πάντα ό,τι ήθελα.
Ήταν τέλεια.
Προχωρούσα όπως γουσταριζα χωρίς να κοιτάω πίσω τα ίχνη που άφηνα.
Αρχισα να εργάζομαι.
Και πάλι ο μικρότερος. Εύκολη διαδρομή. Ωραία χρόνια… μέχρι που ξαφνικά αρχισαν να με αποκαλούν «κ. Αντώναρε»… στην αρχή δεν κατάλαβα… νόμιζα ότι φώναζαν κάποιον Αντώνη στον υπερθετικό.
Όχι… σε εμένα μιλούσαν.
-Μάνο με λένε ρε…
-Μάλιστα, κ. Μάνο!
Πφφφφφφφφφ!
Μπλέχτηκα μαζί τους… πάντα τους άνοιγα δρόμους… «Πώς να το γράψω κ. Αντώναρε;»… «όπως νομίζεις»…
Εγινα μερικές φορές διευθυντής.
-σας πειράζει να μην ερχόμαστε όλοι τα Σάββατα, κ. Αντώναρε;
-Ναι με πειράζει…να μην ερχόσαστε όλοι και την Παρασκευή.
Φευγανε από το γραφείο και νόμιζαν ότι τους έκανα πλάκα. Ερχόντουσαν και τις Παρασκευές. Δεν ήξεραν ότι ήμουν ο μικρότερος.
Ερωτεύτηκα νεότερες γυναίκες όχι για το φρέσκο κρέας, αλλά για το φρέσκο μυαλό.
Γεννήθηκε η κόρη μου.
Την κρατούσα στην αγκαλιά μου… η μικρότερη στην ευρεία οικογένεια…. «‘Εχω να σου μάθω πολλά μικρούλα!» της ψιθυριζα καθώς την κρατούσα στην αγκαλιά μου… Μου χαμογελούσε βγάζοντας τη γλώσσα…
Είχε δίκιο… δεν πρόλαβε να είναι η μικρότερη… ξαφνικά έγινε η μεγαλύτερη της γενιάς της…. Ήρθε ο γιός μου… ξανά τα ίδια «εχω να σου μάθω πολλά μικρούλη1» …μου χαμογελούσε βγάζοντας μου τη γλώσσα… Ειχε δίκιο… δεν πρόλαβε να’ ναι ο μικρότερος. Ηρθε κι άλλο ξαδελφάκι…
Βαρέθηκα να’μαι μεγάλος. Με έχουν προσβάλει πολλές φορές γι αυτό.
Σημερα με συμουλεψαν.
-Μην οδηγήσετε!
Οδήγησα.
Θέλω να πεθάνω και να’μαι ο μικρότερος.