Δεν κάνoυμε παρέα πιά, αλλά ούτε έχουμε και ποτέ τσακωθεί. Απλώς η ζωη το’φερε. Είμαι στεναχωρεμένος μαζί του.
Εχουμε καιρο να μιλήσουμε. Χθες έμαθα ότι έφυγε ο πατέρας του.
Ο φίλος μου είναι δύσκολος άνθρωπος, αλλά με ευαισθησίες… Πέντε λεπτά να κάτσεις μαζί του θα καταλάβεις και τα δυο. Τον θαυμαζα για πολλά και ήθελα να του σπάσω το κεφάλι για άλλα τόσα. Τον είχα (στο μυαλό μου) κάτι σαν τον μικρό αδελφό που δεν είχα ποτέ.
Ξέρετε υπάρχουν δυο ειδών άνθρωποι. Αυτοί που έχουν νιώσει το κάψιμο του οποιουδήποτε πόνου και νιώθουν καλύτερα όταν τον νιώσουν κι άλλοι. Και αυτοί που έχουν νιώσει το κάψιμο του οποιουδήποτε πόνου και τους είναι ευκολο να μπούν στα παπούτσια του άλλου που τον πρωτο νιώθει.
Με έχουν απολύσει πολλές φορές στη ζωή μου… ειδικά σε δύσκολες στιγμές… ποτέ δεν θυμάμαι να χάρηκα επειδή την ίδια εποχή απέλυσαν και τον Γιάννη, τη Μαρία, η τον Αρχιμήδη. Ο πόνος δεν βελτιωνεται (πονάει λιγότερο) αν τον νιώσουν κι άλλοι. Δεν είναι ομαδική θεραπεία.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το τηλεφωνημα του μεγάλου μου αδελφού (αρκετά χρόνια πριν), όταν απάντησα …. και του είπα;
-Ελα Βαγγέλη… πού είσαι;
-Μάνο! πέθανε ο μπαμπάς!
Αν ένιωσα πόνο;
Όχι… ή ναι… όχι…. ναι… δεν ξέρω τι να σας πω… ειλικρινά δεν το ξέρω…. η απάντηση στο μυαλό μου είναι σαν τον κέρσορα στον υπολογιστή που ξαφνικά τρελλαίνεται και κάνει σαν τρελλό.
Το σίγουρο είναι εκείνο το δευτερόλεπτο γεννήθηκε μέσα μου ενα συναίσθημα που δεν είχα, δεν έχω και δεν θα ξανάχω στη ζωή: Την απώλεια του καλύτερου φίλου. Μπορεί να μην είναι κολλητός, αλλά είναι ο καλύτερος φίλος. Μπορεί να ‘ναι αυστηρός ή απόμακρος αλλά συνεχίζει να ‘ναι ο καλύτερος φίλος. Μπορεί να ‘ναι αφελής ή τρελλιάρης, αλλά είναι πάντα ο καλύτερος φίλος.
Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά οι οικογενειακές σχέσεις είναι οι καλύτερες φιλικές σχέσεις… η φιλία είναι διαδρομή…. η αγάπη είναι ευάλωτο συναίσθημα. Όταν ο αδελφός σου πάψει να ‘ναι ΚΑΙ φίλος σου τότε τρώτε απλώς μαζί το Πάσχα. Το ίδιο και πολύ περισσότερο με τον πατέρα… (Θα μου επιτρέψετε να αφησω εξω από την κουβέντα τη μάνα, που ειναι μια κατηγορία μόνη της).
Όλα αυτα τα χρόνια που έχει φύγει ο πατέρας μου…. βασικά ένα πράγμα μου λείπει: Να πάω σπίτι… να κάτσουμε στο στρογγυλό τραπέζι του χολ… να κάτσει στην δική του θέση (εκεί που κάθεται τώρα η κόρη μου)… εγώ στη δικιά μου και την ώρα που η μάνα έχει πάει στην κουζίνα να ετοιμάσει κάτι να μου πει:
-Τι έγινε;
Άπλωνα το δεξί μου χέρι και έπιανα το δικό του μαγικό αριστερό. Έκανε χμ… με το άλλο χέρι έσιαζε τις μουστάκες και περίμενε….
-Το και το….
Σκεφτόταν μισό λεπτό. Όσο δεν τραβούσε το χέρι του ήταν θετικό. Άφηνε τις μουστάκες και μου’ πιανε και με τα δυο του χέρια το χέρι.
-Να κάνεις… έτσι κι έτσι… αυτο κι αυτο…
Ποτε δεν διήρκεσε πάνω από μισο λεπτο αυτο ποτε συμβούλευε.
Εμπαινε η μάνα μου…
-Τι λέτε εσείς οι δυο;
-Για το αν θα πιούμε κρασί ή μπυρα με τα κεφτεδάκια…έλεγε ο πατέρας μου.
Φεύγοντας μου’δινε μια μικρη σφαλιαρίτσα στο σβέρκο…
-Κι όπως είπαμε!
-Ναι! μπαμπά!
Ηταν ο φίλος για να πάρω το τελικό ΟΚ… ή όχι ΟΚ!
Δεν είχε καμμια σημασία αν ακολουθούσα τη συνβουλή του ή όχι… Πριν πάρω την απόφαση όμως ήταν πάντα ο τελευταίος άνθρωπος που το συζητούσα… εχει σημασία το “τελευταίος”.
Αυτο ήταν για μένα…
Για άλλους είναι απλώς η σιγουρια ότι είναι εκεί.
Ειδικά για τα αγόρια είναι το πρώτυπο… πιθανότατα να ‘ναι το DNA που ψάχνει το ίδιο υλικό. Ολοι οι άλλοι: δάσκαλοι, ινδάλματα, εραστές, εγώ, ο απέναντι είναι απλώς ρέπλικες.
Τον πατέρα τον νιώθεις υπέρτατο φίλο ακόμα και αν κυνηγά λευκές αρκούδες στην Αλάσκα. Είναι ο μοναδικός φίλος που δεν σε νιάζει τόσο να τον συναντάς όσο να ξέρεις ότι ειναι εκεί. Οταν κάποιος τρίτος είναι πολύ φίλος …τον αποκαλούμε “αδελφέ”… δεν τον λέμε όμως πατερα. Σε κανέναν φίλο δεν αναγνωρίζουμε στοιχεία του εαυτού μας… όπως φυσικά συμβαίνει με τον πατέρα.
Ο digital μου μιλούσε συνεχώς για τη μητέρα του και εξαιρετικά σπάνια ως ποτέ για τον πατέρα του.
Αυτο με κάνει να στεναχωριέμαι ακόμα περισσότερο, γιατι η σιωπή δεν μπορεί να ναι πιά φυλακή…
Του εύχομαι οι αναμνήσεις να ειναι το μονοπάτι του.