Στο δεύτερο σχολείο που πήγα )…μετά την Γερμανική Σχολή Αθηνών (μπρρρρρρρ)…δεν μας μάθανε από γράμματα τίποτα… εχω εδω μερικές συμμαθητριές μου που διαφωνούν κάθετα… αλλά δεν έχουν δίκιο….γιατί δεν είχαν μέτρο σύγκρισης…
Μας μάθανε όμως ΠΩΣ περνάνε καλά οι άνθρωποι.
ΠΩΣ κάνουν χαβαλέ.
ΠΩΣ το σχολείο μετατρέπεται σε Παράδεισο.
Ηταν αρχές της δεκαετίας του ’70… δικτατορία… ιδιωτικό σχολείο…και πάνω από όλα ΜΕΙΚΤΟ… αγοράκια και κοριτσάκια… (Μην γελάτε… εκείνη την εποχή τα σχολεία ήταν βασικά αρρένων ή θηλέων… γι’ αυτο και η γενιά μου στα γκομενικά είναι εντελώς μπούφοι)
Είμασταν διωγμένοι (μετά βδελυγμίας) από άλλα ιδιωτικά σχολεία… βασικά λόγω διαγωγής… μια χρονιά λοιπόν έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και μαζευτήκαμε καμμιά 40αρία μπουμπούκια… κορίτσια κι αγόρια…
Μας ανακατέψανε με τους προηγούμενους που ήταν μια χαρά παιδιά και το μείγμα έγινε εκρηκτικό.
Με άλλα λόγια είμασταν «μουράτοι»… καθόλου φλούφληδες, αλλά τζογλάνια.
Αναμεσα στους συμμαθητές μου ήταν και ο Παναγιώτης.
Ηθελε να γίνει μποξέρ, είχε σγουρά μαλλιά, πλακουτσή μύτη, και στραβά πόδάρια. Μιλάμε για πολύ άγριο… άγριο στις φάπες, αλλά και άγριο στους τρόπους…Αν δεν σε είχε δείρει έστω μια φορά ο Παναγιώτης, δεν ήσουν τίποτα στη ζωή… Κατα τα άλλα έμενε στο Κολωνάκι…
Κάποια στιγμή ο Παναγιώτης ερωτευτηκε.
Το άγριο έγινε μέλι.
Ποιαν ερωτεύτηκε;
Την Μαιρούλα… που πήγαινε στου Μωραϊτη (αριστοκρατικότατο σχολείο). Μια καλλονή… Πάγος, σνομπ, σε κοίταγε σαν μυρμήγκι. Ολοι οσοι την πρωτοδαμε έπαθε το τιρλιλί μας… αλλά η Μαιρούλα δεν παιζότανε…. με το ζόρι έλεγε «γειααααααα….» Ο μπαμπάς της κέρβερος … συντηρητικός κέρβερος με μεγάλα όνειρα για την κόρη του…. και σαφώς υπερ της καθαρότητας της φυλής.
Αυτην ακριβώς ερωτεύτηκε ο Παναγιώτης ο Αγριος.
Μόλις είχαμε τελειώσει το σχολείο. Εμείς , όχι ο Παναγιώτης… που σημειωτέον με περνούσε μια τάξη, τον έπιασα και τον άφησα μία πίσω… Η Μαιρούλα μαθήτρια του 20 σε ένα σχολείο που’χε μεγάλες απαιτήσεις….
Ο Παναγιώτης να πέσει να πεθάνει….
Εδερνε κι έβριζε αδιακρίτως….
Καλύτερα να σε έδερνε παρα να σε έβριζε.
Η Μαιρούλα, ούτε που τον είχε προσέξει…
Το φθινόπωρο του 1976, η εθνική Ελλάδας παίζει με την Ουγγαρία στο Καραϊσκάκη. Ποδόσφαρο. Αν κερδίσουμε προκρινόμαστε στο Παγκόμσιο Κύπελο… Ηταν η εποχή που ούτε στα πιο μακρυνά μας όνειρα μπορούσαμε να δούμε… μόνο νίκη χρειαζόμασταν … με οποιαδήποτε άλλο αποτέλεσμα χάναμε το τρένο.
Το γήπεδο ήταν τίγκα.
Και εμείς μέσα… καμμιά 10αριά… τσογλαναραίοι…ο Παναγιώτης και ώ του θαύματος η Μαιρούλα με μια φίλη της, που τα’χε με έναν φίλο μου… και ωωωωωωωωω του θαύματος η Μαιρούλα κάθισε δίπλα στον Νότη….
Δεν ήταν καλή ιδέα να πας στο γήπεδο με τον Νότη…
Μονο έβριζε. Μονο έδερνε. Μονο ξεφτίλιζε.
Του κάναμε νοήματα:
-Να είσαι ευγενικός…
-Βλαμμένε… μη κάνεις καμμιά αηδία…
Ο Παναγιώτης μας έγνεψε «εντάξει»… αστε το πάνω μου….
Το παιγνίδι ήταν συναρπαστικό… Τους πιέζαμε αλλά γκολ δεν βάζαμε. Χρειαζόμασταν επειγόντως ενα γκόλ… μισό γκολ… κάτι σε γκολ τέλος πάντων…
Εμείς από δίπλα βρίζαμε φτήναμε τραγουδούσαμε ζμπρώχναμε Χ 2 γιατί ο Παναγιώτης ήταν τζέντλεμαν… Είχαμε χάσει τον μαέστρο μας., που είχε μεταμορφωθεί σε Κάρολο της Αγγλίας, που αντί ναχει δίπλα την την Γκαμήλα, είχε την γαζέλα την Μαιρούλα.
-Ποιοί είμαστε εμείς, Νότη;
-Αυτοί με τα μπλέ….
-Και αυτος κύριος γιατί φοράει μαύρα;
-Είναι ο διαιτητής.
-Γιατί βαριέμαι;
-Θες να φύγουμε; Να πάμε πλατεία….
-Οχι, δεν πειράζει… Εγω θα πάω για σπουδες στην Αγγλία… art… εσύ;
-Α εγώ, λέω να ταξιδέψω πρώτα τον κόσμο… μετα ίσως κανένα Χάρβαρντ… θα δούμε…
-Ναι, κι εγώ θαθελ….
Στο μεταξύ γινότανε της τρελλής. Δοκάρια, τρικλοποδιές, ιαχές, βισίδια, καραμούζες, μπινελίκια…Θεέ μου, τί μπινελίκια…. κατάρες…. Αααααααααααααχ
-Μ’αρέσει πολύ ο Σέξπηρ… Μήπως γίνεται να’χω ενα ice cream soda;
-Θα το φροντίσω μόλις γίνει διάλειμμα…
-Διάλειμμα… αχ ωραία… νομίζω ότι είναι χάλια τα μαλιά μου….
-Τέλεια είναι… και απλώνει το χέρι και της τα χαϊδέυει… και ΝΑΙ…ΥΕS η Μαιρούλα λιώνει…. τον πιάνει…αγκαζέ… του χαϊδευει το μπράτσο…
Δεν πιστεύω στα μάτια μου. Δεν προλαβαίνω όμως για κοινωνιολογικές αναλύσεις…
Χάνουμε το ένα γκολ μετά το άλλο, μουτζώνουμε, κωλοδακτυλιάζουμε ομαδικώς… και ο Παναγιώτης μιλάει για Σεξπηρ….
Στα μέσα του β’ ημιχρόνου, σηκώνεται στον άερα ο Μίμης Παπαϊωάννου πιάνει μια από τις ασύλληπτες κεφαλιές του και μας βάζει μπροστά στο σκορ (Πάντα ήθελα να την γράψω αυτην την κλισεδιά του κερατά).
Αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε, καρπαζωνόμαστε… τραγουδάμε υβριστικά συνθήματα,
Ο Παναγιώτης παραμένει καθιστός και …χειροκροτά σαν τον David Niven (κάντε ντε ενα google search).
Η Μαιρούλα είναι χαλκομανία δίπλα του….
-Προς τι όλη αυτη χαρά Νότη μου;
Ο Παναγιώτης είναι κόκκινος σαν το πατζάρι.
-Προηγούμεθα (!!!) με ένα γκολ…. αυτο είναι… σημαντικό (!!!) Μπράβο στους παίκτας!
-Αχ, ωραία αυτο σημαίνει ότι μπορούμε να φύγουμε πιά;
-Oποια στιγμή θελήσεις Μαιρούλα μου… Θες τωρα;
-Οοοοοχι… ας κάτσουμε λίγο ακόμα….
Οι Ούγγροι εκείνη την εποχή είχαν εναν περίφημο επιθετικό παίκτη, τον Φαζέκας….
Ενα δυο λεπτά πρίν το τέλος και με την πρίκριση σίγουρη, γίνεται μια στραβή, κάνει ενα σουτ ο Φαζέκας…. γκολ….
1-1
Στο γήπεδο πέφτει απόλυτη σιωπή.
Είναι η στιγμή που δεν ακούγεται τίποτα.
Παγωμάρα….
Οποιος έχει πάει στο γήπεδο, ξέρει τί εννοω….
Εκείνη λοιπόν τη στιγμή της ησυχίας ακούστηκε μια αγριοφωνάρα:
ΦΑΖΕΚΑΑΑΑΑΑΑΣ! ΓΑΜΙΕΣΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!
Χαχαχαχαχαχα είναι ο Παναγιώτης, που’χει κερδίσει την αγάπη της ζωής του, αλλά ο Φάζεκας τον έβγαλε εκτός εαυτού….
Γυρνω και τον βλέπω….
Ειναι όρθιος ,κρατάει το χέρι της Μαιρούλας, που τον κοιτάει καθιστή και αποσβωλομένη, και επαναλαμβάνει στην ψύχρα:
ΦΑΖΕΚΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΣ! ΓΑΜΙΕΣΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!
Αχαχαχαχαχαχαχαχα!
Εχει κρατηθεί 89 λεπτά… αλλά δεν αντέχει ακόμα 60 δευτερόλεπτα… το γκολ του Φαζέκας τον έχει ξεπεράσει….
Η Μαιρούλα του τραβά το χέρι…
-Νότη… δεν είναι σωστό!
Ο πραγματικός Παναγιώτης όμως έχει ξυπνήσει μέσα στον Νότη-Οθέλο… τίποτα-μα τίποτα- δεν τον σταματά.
Η Μαιρούλα κάνει την τελευταία προσπάθεια….
-Νότη… με φέρνεις σε δύσκολη θέση….
Λάθος …μεγάλο λάθος… σε λάθος στιγμή….στον λάθος άνθρωπο…
Η Μαιρούλα εκσφενδονίζεται στην αγκαλιά της κολλητής της
-Βρε α γαμίδια από δω μπουχέσα (!!!)…..!
Ο Παναγιώτης ερχεται προς το μέρος μας… αγκαλιαζόμαστε ολοι μαζί….
ΦΑΖΕΚΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΣ! ΓΑΜΙΕΣΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!
ΥΓ1. Ψάχνοντας να βρω την ημερομηνία του ματς, με έκπληξη και οδύνη ανακάλυψα ότι τελικά το γκολ δεν τοχε βάλει ο Φαζέκας, αλλά ο… Νίλαζι.
ΥΓ2. Η Μαιρούλα, προς ανακούφιση του μπαμπά της πήγε στις ΗΠΑ για σπουδές… Γύρισε μετα από μερικά χρόνια με το πτυχίο κ με σύζυγο εναν (υπέροχο) μαύρο Νιγηριανό χορευτή. Αγαλμα ο συντηρητικός μπαμπάς.
ΥΓ3. Τελικό ηθικό δίδαγμα: Οταν ο άνθρωπος προγραμματίζει ο Θεός κατουριέται στα γέλια.