“Εγώ βλέπω ότι η ζωή μας είναι όλο επιβολές” εξομολογείται ο Γεράσιμος Γεννατάς.
Στη σημερινή εικόνα της ελληνικής κοινωνίας όσο και στο όριο που ενδεχομένως έχει το θεατρικό σανίδι αναφέρθηκε από καρδιάς ο Γεράσιμος Γεννατάς στο περιοδικό Λοιπόν και τον δημοσιογράφο Πάνο Σταματόπουλο.
Τα τελευταία χρόνια η κοινωνία μας βίωσε μια σειρά από δύσκολα γεγονότα όπως είναι η πανδημία, η οποία έφερε σημαντικές ανακατατάξεις στην καθημερινότητά μας, αλλά και στην οικονομία. Πώς διαχειρίστηκες όλη αυτή την κρίσιμη κατάσταση και από πού άντλησες την αισιοδοξία μέσα στην ζωή σου;
Πιστεύω ότι τα επόμενα χρόνια θα δούμε πολύ σκληρά πράγματα. Λόγω του ότι το πρωτεύον πλάσμα που είμαστε είναι πολύ προσαρμοστικό, συνηθίζουμε να λέμε ότι μας έτυχε και αυτό και καταλήγουμε να προσαρμοζόμαστε σ’ αυτή την κατάσταση και σε ό,τι μας έρθει στην πορεία. Εγώ βλέπω ότι η ζωή μας είναι όλο επιβολές, δεν υπάρχει καμία ελευθερία, υπάρχει μόνο ανελευθερία, κάτι που βλέπουμε ότι δεν ενδιαφέρει τόσο τον κόσμο.
Πολλοί συνάδελφοί σου στον χώρο έχουν εκφράσει την επιθυμία τους να βρίσκονται μέχρι τελευταίας στιγμής στο θέατρο και να είναι ενεργοί στη δουλειά, καθώς αυτό τους ευχαριστεί και τους δίνει ζωή. Προσωπικά έχεις θέσει κάποιο όριο λέγοντας ότι μέχρι την στιγμή που νιώθω καλά, θα βρίσκομαι σ’ αυτή τη δουλειά;
Θα σου έλεγα ναι, διότι η δουλειά μας δίνει χαρά, αλλά θα ήθελα να βάλω στην κουβέντα αυτή μια μικρή παράμετρο, ποιο είναι το κίνητρο για όλο αυτό; Αυτή η αναίτια χαρά που έχουμε για τη σκηνή πρέπει να έχει 1-2 παραμέτρους ή δεν πρέπει να έχει; Εγώ τις έχω ορίσει για τον εαυτό μου και αυτές είναι η επικοινωνία μου με τους ανθρώπους σε κοινωνικό και φιλικό επίπεδο. Τα πράγματα είναι τοποθετημένα μέσα σε μια κοινωνία. Ο σπουδαίος ποιητής Οδυσσέας Ελύτης έλεγε: «Ποιητή, πες μας στον αιώνα σου τι είδες;». Δεν μπορεί τα πράγματα να είναι ξεκομμένα από την κοινωνία. Τα θεατρικά έργα δεν είναι απλώς για να γελάει ο κόσμος. Μπορεί να γελάει με αυτό που βλέπει, αλλά θα πρέπει αυτό που βλέπει να μιλάει στην σκέψη του.