Τουλάχιστον αυτό ισχύει για όλους αυτούς με τους οποίους μίλησα μετά την προβολή και όλοι συμφωνούσαμε ότι πρόκειται για μία πραγματικά πολύ καλή ταινία. Πολύ καλή σκηνοθεσία από τον Παπακαλιάτη που με τον «Κόσμο» του είναι εμφανές ότι έχει ωριμάσει ως σκηνοθέτης. Το σενάριο έξυπνο και… προφητικό, αν λάβουμε υπόψη μας ότι όλα αυτά που πραγματεύεται η ταινία ο Παπακαλιάτης τα είχε γράψει πριν από τρία περίπου χρόνια. Οι περισσότεροι από τους ηθοποιούς «υπηρέτησαν» τους ρόλους τους με φοβερή δεξιοτεχνία, αλλά θα είναι άδικο να μην ξεχωρίσω τις συγκλονιστικές ερμηνείες της Μαρίας Καβογιάννη, του Μηνά Χατζησάββα και του J.K. Simmons στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, αλλά και του Οδυσσέα Παπασπηλιώπουλου που εμφανίζεται τρία με τέσσερα λεπτά αποδεικνύοντας ότι ένας σπουδαίος ηθοποιός δεν χρειάζεται πολύ λόγο για να «κεντήσει» με την ερμηνεία του! Τι…; Αν βρήκα κάτι που με ενόχλησε; Όχι! Απλά η ταινία θα με ενθουσίαζε αν είχε πιο… ψαγμένους διαλόγους και λιγότερες παύσεις, ιδιαίτερα στις δραματικές σκηνές του ίδιου του δημιουργού. Βέβαια παύσεις έκανε και η Καβογιάννη, κι ο Χατζησάββας κι ο Simmons κι ο Παπασπηλιώπουλος. Μόνο που στις δικές τους παύσεις «μιλούσαν»… ! Αυτή είναι η δύναμη της κάμερας: πιάνει τα μάτια, το συναίσθημα και στο βγάζει στο πανί, όταν βεβαίως υπάρχει συναίσθημα γιατί πολλές φορές η κάμερα «πιάνει» το βλέμμα… της αγελάδας! Νεκρό, αβέβαιο… μακρινές και άδειο! Για να μην υπάρξει πάντως λανθασμένη εντύπωση πρόκειται για μία πάρα πολύ καλή ταινία και θεωρώ ότι μετά από αυτό ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης μπορεί να «ανοίξει» το βλέμμα του και στο εξωτερικό και η ταινία «Ένας άλλος κόσμος» είναι σίγουρα ένα πολύ καλό «διαβατήριο» για να τα καταφέρει…!