Ο ίδιος πάντως, μιλά πάντα ειλικρινά, χωρίς να… στρογγυλεύει το λόγο του, αλλά χωρίς εμπάθεια, αφού άλλωστε δεν διστάζει να παραδεχθεί ακόμα και τα δικά του λάθη.
Αύριο, το Σάββατο, ο σπουδαίος συνθέτης απαντά «Προσωπικά» σε όλες τις ερωτήσεις της Έλενας Κατρίτση και για τις μεγάλες στιγμές της καριέρας του, όπως και για την κριτική και την αμφισβήτηση που δέχτηκε, αλλά και για τις σχέσεις του με τον Μάνο Χατζηδάκι, τον Γιάννη Πουλόπουλο και τη Ρένα Κουμιώτη…!
Αναφερόμενος στη κριτική και την αμφισβήτηση που έχει δεχθεί από ορισμένους, ιδιαίτερα στο ξεκίνημα της σπουδαίας επαγγελματικής του πορείας, λέει πως «Υπάρχει μία πολύ όμορφη παροιμία που λέει “να φάνε και οι κότες”. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάναμε κάτι και να μην περνούσε πρώτα από την αρνητική διάθεση να μας παραδεχτούν. Κάποια στιγμή τολμήσαμε να κάνουμε μιούζικαλ και κατηγορηθήκαμε γι’ αυτό. Με αμφισβήτησαν πολύ! Για το γεγονός ότι μπορώ να κάνω τα πάντα! Υπήρχαν τεράστια ταλέντα, τα οποία κάθονταν σε μια μανιέρα και την επέβαλλαν…»! Αναφερόμενος μάλιστα στον Μάνο Χατζηδάκι λέει πως «Ο Μάνος Χατζηδάκις βγήκε με τη σιγουριά ότι είχε τον Τύπο, την κυβέρνηση, τη ραδιοφωνία, όλα δικά του! Ξεκίνησε με μία εγωπάθεια και είπε ούτε λίγο, ούτε πολύ, “πριν από εμέ το χάος”. Υπήρχε όμως, ο Γιαννίδης, ο Σακελαρίδης, ο Σακελάριος, συγκλονιστικές προσωπικότητες. Πέρασε πάρα πολύς καιρός και οι δυο μας αποφασίσαμε να κάνουμε την Ένωση Δημιουργών και εκεί γνώρισα έναν άνθρωπο που ήξερε να δίνει. Μας συνέδεσε μία φιλία και του τα συγχώρεσα όλα».
Όταν η Έλενα Κατρίτση ρωτά τον Μίμη Πλέσσα για το «παιδί» του, τον Γιάννη Πουλόπουλο, ο συνθέτης λέει πως «Αν ήμουν άδικος μαζί του, του ζητώ συγνώμη! Πώς μπορώ όμως να είμαι άδικος σε ένα παιδί που ήταν δημιούργημά μου; Ήταν ένα παιδί που δεν ήξερε να μιλήσει ελληνικά και έφτασε κάποια στιγμή να ορίζει τη μόδα του τραγουδιού. Δεν ξεχνιέται η εποχή που πήγαινα εκεί που έβαφε στον Άγιο Ιερόθεο, τον έβαζα πάνω στη μηχανή και τον πήγαινα στον “Ορφέα”. Τα κορίτσια τον ακούμπαγαν και λιποθύμαγαν. Ερχόντουσαν και του δίνανε τα σταυρουδάκια τους και εγώ τον καμάρωνα…»!
Γυρίζοντας πίσω και κοιτώντας τα 90 χρόνια της ζωής του, ο Μίμης Πλέσσας αναφέρεται και στα δύσκολα παιδικά του χρόνια, την περίοδο της κατοχής, λέγοντας «Θα σου πω κάτι που δεν είναι πολύ ευχάριστο. Τη μεγάλη πείνα στην κατοχή την πέρασα, κουβαλώντας με ένα καροτσάκι του λούστρου τα πτώματα που είχαν πεθάνει από αβιταμίνωση. Για κάθε ένα που πήγαινα στους Ιταλούς, δίνανε ένα κομμάτι μαύρη μπομπότα. Γύριζα σπίτι, έπλενα τα χέρια μου, την έκοβα στη μέση και την τρώγαμε με την αδελφή μου. Όταν έχεις φτάσει τόσο κοντά στο θάνατο, είναι δυνατόν να μην με έχουν επηρεάσει όλα αυτά…;»!
Ιδιαίτερα συγκινητικός είναι ο λόγος του και όταν αναφέρεται στη μητέρα του, λέγοντας «Ήμουν ερωτευμένος με μία σπουδαία κοπέλα που δεν ήταν άλλη από τη μητέρα μου. Όταν πήρα το πρώτο άριστα και γύρισα σπίτι, της είπα “μανούλα αρίστευσα”, την αγκάλιασα και πέθανε! Αυτό λοιπόν δεν θα μπορούσα ποτέ να το ξεπεράσω, ιδίως δε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε την επιθυμία μου να γίνω μουσικός. Με αγκάλιασε, μου είπε “ευχή και κατάρα των γονιών σου, μην γίνεις μουσικάντης”. Και μουσικάντης δεν έγινα, αλλά έκανα τους μουσικάντες, μουσικούς…»!
Αύριο, Σάββατο 2 Αυγούστου, στις 19:15, ο Μίμης Πλέσσας μέσα από τη συχνότητα της ΝΕΡΙΤ μιλά «Προσωπικά» στην Έλενα Κατρίτση, χωρίς να αποφεύγει τις ερωτήσεις, χωρίς να «στρογγυλεύει» τις απαντήσεις «συνθέτοντας» μια εκπομπή με πολύ ενδιαφέρον.