“Όπως και με τον χαμό της αδερφής μου πριν από έναν χρόνο. Αν δεν είχα τη δουλειά εκείνη την περίοδο δεν ξέρω πώς θα τα είχα βγάλει πέρα” δήλωσε η Νέλλη Γκίνη.
Στο περιοδικό Λοιπόν και στην Μαρία Σοφιανού έδωσε συνέντευξη η Νέλλη Γκίνη, η οποία μίλησε για τις απώλειες δικών της ανθρώπων που τη σημάδεψαν.
Θα μοιραστείτε μαζί μας την πιο συγκινητική στιγμή της καριέρας σας;
Έχω ζήσει στην πορεία μου πολλές σημαντικές στιγμές και χαρούμενες και δύσκολες. Ο χαμός του πατέρα μου για παράδειγμα, στον οποίο μετά από δύο ώρες έπρεπε να παίξω και μάλιστα είχα ένα ρόλο στον οποίο έπρεπε να φωνάζω μπαμπά. Ο χαμός της μητέρας μου, ο οποίος με βρήκε στην Κω με 9 μποφόρ και δεν μπορούσα να την αποχαιρετήσω. Τον πατέρα μου του γιου μου, όπου δέκα λεπτά πριν βγω στη σκηνή μου ανήγγειλαν ότι έφυγε από την ζωή.
Όλα αυτά ήταν πληγές και εξακολουθούν να είναι κακές αναμνήσεις. Ωστόσο πρέπει να σου πω ότι το θέατρο έπαιξε σε αυτές τις δύσκολες στιγμές μου, καθοριστικό ρόλο. Όπως και με τον χαμό της αδερφής μου πριν από έναν χρόνο.
Αν δεν είχα τη δουλειά εκείνη την περίοδο δεν ξέρω πώς θα τα είχα βγάλει πέρα. Είχα και χαρούμενες στιγμές αλλά δυστυχώς επειδή έκανα πολλές δουλειές ταυτόχρονα, δεν προλάβαινα να τις χαρώ.
Ο χρόνος βοηθάει στο να διαχειριστείτε μέσα σας την απώλεια της αδερφής σας; Πώς είστε έναν χρόνο μετά;
Η απώλεια της αδερφής μου είναι μια πληγή που δεν κλείνει. Είμαστε μια πολύ δεμένη οικογένεια και στοίχισε πολύ σε όλους μας. Και τώρα πρόσφατα η άλλη αδερφή μου, που είναι δίδυμη με εκείνη που «έφυγε» είχε κάποιο σοβαρό θέμα υγείας και χρειάστηκε να μπει στο νοσοκομείο, ενώ εγώ ήμουν σπίτι εγκλωβισμένη με κορονοϊό. Δόξα τω Θεώ, μέρα με τη μέρα καλυτερεύει.
Αυτά είναι πράγματα που δεν μπορείς να τα ερμηνεύσεις με λόγια. Ό, τι και να σου πω θα είναι πολύ λίγο. Σημασία έχει ότι την έχω μέσα στην καρδιά μου, είναι συνέχεια δίπλα μου, εδώ. Έχω τη φωτογραφία της στο δωμάτιό μου, το καντηλάκι της είναι πάντα αναμμένο. Μιλάμε μαζί, της ζητάω ακόμα και βοήθεια.