Συγκλονίζει ο Θάνος Τοκάκης.
Ο Θάνος Τοκάκης έδωσε συνέντευξη στο Hello και στον Γιάννη Βίτσα και μίλησε για την απώλεια του αδερφού του αλλά και τα μηνύματα που του περνούσε μέσα από την περιπέτεια με την υγεία του.
Το 2021 ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά για εσένα καθώς έχασες τον αδερφό σου, Βασίλη, από καρκίνο. Τι σε δίδαξε αυτή η απώλεια;
Με δίδαξε πολλά. Όλοι όσοι έχουν έναν πολύ δικό τους άνθρωπο το γνωρίζουν αυτό. Οφείλεις να συνεχίσεις να ζεις γι΄αυτόν που έφυγε και να καταλαβαίνεις ότι είσαι πολύ τυχερός που εσύ εξακολουθείς να έχεις ζωή. Δυστυχώς συνειδητοποίησα ότι με ένα χτύπημα των δαχτύλων η ζωή σου αλλάζει – και αυτό είναι κάτι που ο Βασίλης μου έλεγε κάθε μέρα μέχρι που έφυγε.
Τι σου έλεγε;
Μου το έλεγε χωρίς να μιλά, με αυτό που βίωνε, ότι δηλαδή από τη μια στιγμή στην άλλη αλλάζουν τα πάντα. Τα λόγια είναι μικρά και λίγα μπροστά στα μηνύματα που μου περνούσε ο Βασίλης.
Τον Βασίλη τον γνώριζα προσωπικά, κι αυτό που έχω να καταθέσω σχετικά είναι ότι όταν έμαθε για την κατάσταση της υγείας του, προσπάθησε να μας αφυπνίσει όλους μέσα από τα κείμενά του. Μας έλεγε ότι πρέπει να ξυπνήσουμε και να δούμε τη ζωή αλλιώς. Γράφοντας είναι σαν να ήθελε να κάνει ένα καλό μέσα από το κακό που αντιμετώπιζε.
Ακριβώς! Τη δεδομένη στιγμή ο Βασίλης είχε μια δύναμη που δεν είχε κανείς μας. Ήταν πολύ γενναιόδωρη η στάση του. Πριν από ένα μήνα, με πλησίασε μια κοπέλα σε ένα καφέ για να μου πει ότι είχε χάσει τη μητέρα της πρόσφατα και μέσα από το βιβλίο του αδερφού μου, «Άνοιξη Μυαλού», είχε πάρει δύναμη.
Πώς βιώνεις αυτή την απώλεια;
Δεν έχει σημασία το πως βιώνει κάποιος το πένθος. Είναι κάτι πολύ προσωπικό και δε πρέπει να μπαίνει σε λεπτομέρειες για το πως ζει. Παλαιότερα, όταν μάθαινα για κάποιον που ζούσε κάτι ανάλογο, το εκλάμβανα ως πληροφορία και αισθανόμουν λύπηση. Ποτέ δεν έμπαινα στη διαδικασία να σκεφτώ πραγματικά τι ήταν εκείνο που βίωνε αυτός ο άνθρωπος.
Τι σε κρατά όρθιο;
Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, ένα ένστικτο που πιστεύουμε ότι δεν έχουμε αλλά έχουμε. Έκανα πράγματα που δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να κάνω και εκείνο που με κινητοποιούσε ήταν η αγάπη μου για τον αδερφό μου. Φυσικά, στην πρώτη γραμμή ήταν η οικογένειά του, η γυναίκα του, και μετά εγώ και οι γονείς μας. Είχα και εγώ τη σύζυγό μου από πίσω, ένα πολύ σημαντικό στήριγμα, είχα ένα δίχτυ ασφαλείας.