Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν μια εξαιρετικά όμορφη θρησκεία, της οποίας το βασικό χαρακτηριστικό ήταν ο ανθρωπομορφικός της χαρακτήρας. Γι αυτό ακριβώς τον λόγο, το δωδεκάθεο ούτε είχε σκοπό αλλά ούτε και μπορούσε να επιβάλλει στους ανθρώπους κάποιους ηθικούς κώδικες όπως κάνουν οι υπόλοιπες θρησκείες, διότι απλούστατα οι ίδιοι οι θεοί δεν διέθεταν κανέναν τέτοιο. Αντιθέτως είχαν όλα τα άθλια και χαριτωμένα χούγια των ανθρώπων, τα οποία μάλιστα, λόγω των θεϊκών τους δυνατοτήτων τραβούσαν ως τα πιο ακραία τους όρια.
Αυτή η έλλειψη κανονιστικού ηθικού πλαισίου εξηγεί εν’ πολλοίς την ελευθερία και τη δημιουργική διάθεση μέσα στην οποία κινήθηκαν οι αρχαιοελληνικές κοινωνίες, οι οποίες δεν καλλιέργησαν διόλου την ιδέα ενός μεταφυσικού ‘’κακού’’ που θα παρήγαγε ανθρώπινο φόβο, μπλοκάροντας κάθε σκέψη και πράξη πέραν των όσων ήταν ήδη γνωστές και παραδεκτές. Η ίδια αίσθηση ελευθερίας εξηγεί και την ιερή μανία που είχαν αργότερα οι χριστιανοί να καταστρέψουν και το τελευταίο ίχνος αυτής της ελευθεριάζουσας ανήθικης παλιάς θρησκείας, που εξαχρείωνε τους ανθρώπους αφήνοντας τους να κάνουν ότι τους ερχόταν στο κεφάλι.
Για να αντιληφθείτε πως ήταν οι αρχαίοι Θεοί των Ελλήνων, τι έκαναν, πόσο χιούμορ διέθεταν και τι –τελικά- δίδασκαν τους ανθρώπους, σας μεταφέρω στην Ξ (15η) ραψωδία της Ιλιάδας, που ήταν μια από τις δημοφιλέστερες του υπέροχου αυτού έργου. Οι θεοί του Ολύμπου έχουν χωριστεί σε δυο στρατόπεδα, με τους μισούς να υποστηρίζουν τους Έλληνες και τους άλλους μισούς να υποστηρίζουν τους Τρώες. Δεν υπάρχει κανένας αποχρών λόγος για την προτίμηση κάθε Θεού, απλώς έκαναν ό,τι νόμιζαν δίχως αιτία.
Όπως δεν υπάρχει σήμερα κανένας ουσιώδης λόγος που οι φίλαθλοι χωρίζονται σε οπαδούς της μιας ή της άλλης ποδοσφαιρικής ομάδας. Βεβαίως, με σημερινούς θεολογικούς όρους, κάτι τέτοιο είναι ανεπίτρεπτο. Αν ο Θεός δεν έχει κανέναν ηθικό μπούσουλα για τις πράξεις του (καλό-κακό, δίκαιο-άδικο, αληθινό-ψεύτικο), τότε οι κατώτεροι απ’ αυτόν άνθρωποι είναι έρμαια του μυαλού και των ενστίκτων τους, πράγμα ανήκουστο για όλες τις κατοπινές θρησκείες.
Ο Δίας είναι με τους πολιορκούμενους Τρώες, η γυναίκα του Ήρα με τους πολιορκητές Έλληνες. Η Ήρα θέλει να αποσπάσει την προσοχή του Δία από τα πολεμικά δρώμενα, ώστε να βρει ευκαιρία ο Ποσειδώνας (που κι αυτός είναι με τους Έλληνες) να βοηθήσει τα πατριωτάκια μας. Ποιο άλλο κόλπο να χρησιμοποιήσει η Ήρα πέραν του γνωστού, ειδικά όταν ξέρει ότι ο άνδρας της παθαίνει παράκρουση με τις γυναίκες; Τον παρασέρνει ερωτικά. Αλλά επειδή στα μάτια του Δία δεν περνά πια η μπογιά της (ως σύζυγος από παλιά), η Ήρα ζητά από την κόρη της Αφροδίτη τον στηθόδεσμο της, σα να λέμε τα πιο πρόστυχα εσώρουχα της. Συνεννοείται επίσης και με τον θεό Ύπνο, να κοιμίσει τον Δία μετά την ερωτική συνεύρεση, για να μπορέσει ο Ποσειδώνας να δράσει με άνεση υπέρ των Ελλήνων. Κανονική οικογενειακή συνωμοσία εναντίον του μπουνταλά Δία.
Αυτός πάλι, πως αντιδρά; Μόλις βλέπει την γυναίκα του να του κάνει σκέρτσα, της προτείνει κατ’ ευθείαν να πέσουν στο κρεβάτι ή στα χωράφια τέλος πάντων. Και για να της δείξει πόσο τη θέλει, αρχίζει να της μιλά για τις παλιές του γκόμενες και για τα νόθα παιδιά που του χάρισαν, βεβαιώνοντας την ότι καμιά απ’ αυτές δεν πόθησε όσο αυτήν τούτη τη στιγμή. Τις κατονομάζει μία-μία, μαζί με τα νόθα παιδιά του: «Ούτε του Ιξίωνα τη γυναίκα που μου ‘κανε τον Πειρίθο, ούτε τη λιγναστράγαλη Δανάη που μου ‘κανε τον Περσέα, ούτε του Φοίνικα την κόρη που μου ‘κανε τον Ροδάμανθη και τον Μίνωα, ούτε τη Σεμέλη, ούτε την Αλκμήνη που μου ‘κανε τον Διόνυσο, ούτε τη Λητώ, ούτε τη Δήμητρα πόθησα όπως ποθώ εσένα τώρα» της τονίζει. Και μετά ξαπλώνουν στα τριφύλλια και συνουσιάζονται.
Για φανταστείτε τη σκηνή: Ο σύζυγος κατεβάζει στη σύζυγο έναν κατάλογο με γκόμενες και αυτή κατακολακεύεται. Και μετά συνευρίσκεται ερωτικά μαζί του, όχι διότι τον θέλει αλλά για να κάνει τη δουλειά της. Με τόσο ανθρώπινους θεούς, τι να ‘καναν λοιπόν οι Έλληνες; Πάντως, είχαν χιούμορ, δεν υπάρχει αμφιβολία.
Διαβάστε εδώ κι άλλες ιστορίες με την υπογραφή του Δημήτρη Καμπουράκη, στη στήλη Μία σταγόνα ιστορία.