Έχει μεγάλο ιστορικό ενδιαφέρον να ρίξει κανείς μια ματιά στους τίτλους και τα κείμενα των Γερμανικών εφημερίδων μετά τον Οκτώβρη του 1940, όταν ήταν σε εξέλιξη ο ελληνοϊταλικός πόλεμος. Ο Μουσολίνι ανήκε στον Άξονα και ο γερμανικός τύπος ελεγχόταν απολύτως από το Ναζιστικό κόμμα και το υπουργείο προπαγάνδας του Γκέμπελς, όμως τα ρεπορτάζ των Γερμανών από το μέτωπο του πολέμου στο Αλβανικό μέτωπο ήταν σπαρταριστά. Είχαν εκτενή αφιερώματα στις ελληνικές νίκες και σάρκαζαν ολοφάνερα την στρατιωτική αδυναμία του ιταλικού στρατού που υποχωρούσε άτακτα μπροστά στην ορμή των Ελλήνων στρατιωτών.
Ο Χίτλερ που διαφωνούσε με την ιταλική επίθεση γιατί δεν ήθελε μέτωπο στα Βαλκάνια αλλά την έμαθε όταν εκδηλώθηκε, ήδη ετοιμαζόταν να επέμβει για να σώσει τον σύμμαχο του, όμως ήταν ολοφάνερη η περιφρόνηση που έδειχνε στις ικανότητες του. Αυτή περιφρόνηση αντανακλούνταν και στις Γερμανικές εφημερίδες της εποχής, παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα ήταν στο πλευρό των μεγάλων τους εχθρών, των Άγγλων.
Γενικώς οι Γερμανοί καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου θεωρούσαν τον Μουσολίνι και τους Ιταλούς μεγάλο μπελά. Ο Χίτλερ αξίωνε από τον Ντούτσε να τον ενημερώνει προκαταβολικά για κάθε στρατιωτική του κίνηση, διότι εννιά στις δέκα φορές αντί να λύνει δημιουργούσε προβλήματα και μετά η Γερμανία έπρεπε να βγάζει τα κάστανα από τη φωτιά. Τεράστια θυμηδία είχαν προκαλέσει στο εσωτερικό της Γερμανίας δύο θεαματικές κινήσεις του Μουσολίνι το 1940 και ’41, που έδειχναν την φαιδρότητα του συμμάχου τους.
Όταν η Γερμανία επιτέθηκε στη Γαλλία και σάρωσε τον παντοδύναμο Γαλλικό στρατό εκπλήσσοντας την υφήλιο, ο Ιταλός που είχε σύνορα με τους Γάλλους έκανε την πάπια. Μόλις όμως η χώρα κατελήφθη από τα Γερμανικά στρατεύματα και τέσσερις μέρες πριν καταληφθεί το Παρίσι και τελειώσει η μάχη της Γαλλίας, ο Μουσολίνι κήρυξε κι αυτός τον πόλεμο εναντίον των Γάλλων.
Ζήτησε από τον Χίτλερ την άδεια να επιτεθεί στη νοτιοανατολική Γαλλία, αίτημα που έγινε δεκτό με χάχανα, αφού πια Γαλλικός στρατός δεν υπήρχε. Ο Χίτλερ παρά ταύτα του το επέτρεψε, πλην τέσσερις Γαλλικές μεραρχίες που είχαν απομείνει στα νότια νίκησαν τους Ιταλούς και τους έτρεψαν σε φυγή. Ο Χίτλερ έγινε έξαλλος.
Η δεύτερη περίπτωση ήταν το 1941, όταν ο Γερμανικό στρατός κατέλαβε την Κρήτη μετά από φοβερές μάχες και αφού η αντίσταση των ντόπιων και των Άγγλων είχε καμφθεί. Ο Μουσολίνι ξανάρχισε τα ίδια. Ενημέρωσε τον Χίτλερ ότι αποφάσισε να εισβάλλει και αυτός στην Κρήτη και να καταλάβει το ανατολικό κομμάτι της, την περιοχή του Λασιθίου, που ήταν ζωτικός χώρος κοντά στα Δωδεκάνησα τα οποία ήταν ιταλικά. Ο Χίτλερ αποδέχτηκε πάλι και έδωσε εντολή στις δυνάμεις του να αφήσουν το ανατολικό άκρο του νησιού στου Ιταλούς που έρχονταν.
Αυτοί ξεκίνησαν με καΐκια από τη Ρόδο, αποβιβάστηκαν στη Σητεία και δίχως να αντιμετωπίσουν καμία αντίσταση άρχισαν να πορεύονται προς νότο, στις άνυδρες και κακοτράχαλες περιοχές των Λασιθιώτικων ορέων. Η εκστρατεία μετατράπηκε σε φάρσα. Απλώθηκαν ανεξέλεγκτα στις δύσβατες περιοχές δίχως να έχουν χάρτες, προετοιμασία και σχέδιο, ρήμαξαν τα κοτέτσια και τα κοπάδια των ντόπιων για να φάνε, στάθηκε αδύνατο να βρουν νερό και τελικά, δίχως να έχουν συναντήσει ούτε έναν αντίπαλο και δίχως να έχουν ρίξει ούτε ντουφεκιά, κατέληξαν στον νότο με 60% απώλειες από αφυδάτωση, δυσεντερίες και ατυχήματα.
Οι Γερμανοί τους περίμεναν έξω από την Ιεράπετρα για να τους αφήσουν να την καταλάβουν αυτοί, πλην όταν είδαν το χάλι τους βγήκαν με τα μηχανοκίνητα και τους περιμάζεψαν ημιθανείς για να τους περιθάλψουν σε πρόχειρα νοσοκομεία που έστησαν. Στη Γερμανία έπεσε πολύ γέλιο, ενώ όλα τα στοιχεία αυτής της επιχείρησης εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας από τα Ιταλικά αρχεία.
Διαβάστε εδώ κι άλλες ιστορίες με την υπογραφή του Δημήτρη Καμπουράκη, στη στήλη Μία σταγόνα ιστορία.