H εικόνα της Αθήνας αυτές τις μέρες ξεδιπλώνει την απόλυτη αξιακή παρακμή που ζούμε και την παντελή έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ μας. Συμπτώματα και τα δύο του αδιεξόδου που έχουμε περιέλθει.

Μοιάζει σα να μη μπορεί να ακούσει κανένας κανέναν πια. Οι έμποροι αργοπεθαίνουν στα άδεια μαγαζιά. Αλλά οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες κλείνουν τα μάτια και τ’ αφτιά και απεργούν. Αυτοί οι εργαζόμενοι θα πάρουν λιγότερο δώρο. Αλλά οι τιμές στα μαγαζιά παραμένουν στα ύψη.

Είναι η νοοτροπία που μας δίδαξε το κράτος του Παπανδρέου, του Μητσοτάκη, του Σημίτη και του Καραμανλή. Οτι έκαναν αυτοί και οι υπουργοί τους. Οτι κάνει και η σημερινή κυβέρνηση. Μεγάλα λόγια με υψηλά νοήματα για να ακούγονται σπουδαία και φαύλα έργα με μόνο στόχο το ίδιο ώφελος. “Πάτα επί πτωμάτων, μη σε νοιάζει ο διπλανός σου, βολέψου εσύ κι άσε τους άλλους να καίγονται”.

Αυτό έκαναν όσοι μας κυβέρνησαν,αυτό κάναμε και ‘μεις ως κοινωνία. Αυτό έγινε το μοντέλο διαβίωσης μας. Μάθαμε όχι να ζούμε μαζί αλλά να επιδιώκουμε την αφαίμαξη του διπλανού μας. Μόνο που σήμερα αυτό “δεν περνάει”. Γιατί τα δανεικά που σκόρπιζαν οι κυβερνώντες για να αγοράζουν τις ψήφους και τις συνειδήσεις μας τελείωσαν. Αρα πρέπει να ξαναβρούμε την ουσία. Και είναι δύσκολο γιατί την έχουμε ξεχάσει. Πάνε πολλά χρόνια από τότε που μετράγαμε-εκτός από το δικό μας-το δίκιο ή την επιβίωση του διπλανού. Σήμερα δε γίνεται αλλιώς. Γιατί αν δεν υπάρξει ο διπλανός δε θα υπάρξουμε και μεις. Δε θα ξανάρθει ο “εξάγγελος από ψηλά” να μας γεμίσει το μυαλό υποσχέσεις και παροχές από δανεικά. Θα πρεπεί να στραφούμε στο διπλανό μας.Να παλέψουμε και για τη δική του επιβίωση για να σωθούμε και εμείς.

Οσο πιό γρήγορα βρούμε αυτό το συνεκτικό κρίκο, αυτή τη χαμένη αξία της ζωής τόσο πιο πιθανό είναι να σωθούμε. Οσο αργούμε τόσο λιγότεροι-και ειναι άγνωστο ποιοί-θα τα καταφέρουμε. Κι ο καθένας που “χάνεται” στα χρέη, στα δάνεια που “κοκκινίζουν” ή στην ανεργεία συμπαρασύρει πολλούς ακόμα. Κι ας μη φαίνεται.