Τόσο ο πρωθυπουργός όσο και στελέχη της κυβέρνησης διακινούν πολύ έντονα τις τελευταίες ώρες το ενδεχόμενο η Ελλάδα να προσφύγει τελικώς στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αφού οι ευρωπαίοι εταίροι μας, μας γυρνούν την πλάτη και δεν μας δίνουν απτή βοήθεια. Άλλωστε το γεγονός ότι ο Γ. Παπανδρέου επισκέφθηκε την Ουγγαρία, η οποία πριν λίγους μήνες αντιμετωπίζοντας προβλήματα ανάλογα με τα δικά μας, ζήτησε και πήρε τη βοήθεια του ΔΝΤ αποτελεί αυτό καθ΄αυτό ένα ισχυρό σήμα προς την Ε.Ε.
Σκοπεύουμε όμως στα αλήθεια ως χώρα να φτάσουμε στο έσχατο σημείο και να προσφύγουμε στο ΔΝΤ; Η απάντηση είναι όχι. Αλλά ακόμα και αν το κάνουμε δεν θα έχουμε βαρύτερες επιπτώσεις από αυτές που τελικά θα αξιώσουν τα μέλη της Ε.Ε. για να μας δώσουν τη βοήθεια που ζητούμε. Γιατί τη βοήθεια θα μας τη δώσουν, αλλά θα την πληρώσουμε με ένα νέο βαρύ πακέτρο μέτρων.
Ας το δούμε αναλυτικά. Εάν προσφύγουμε στο ΔΝΤ, θα πάρουμε τα 20-25 δισεκατομμύρια ευρώ που χρειαζόμαστε με χαμηλό επιτόκιο, αλλά τα μέτρα που θα μας ζητηθούν θα είναι να εφαρμοστούν οι περικοπές, που αποφασίστηκαν πρόσφατα για το δημόσιο τομέα – περικοπή μισθών, δώρων επιδομάτων κλπ- και στον ιδιωτικό τομέα. Θα απαιτήσουν επίσης ελαστικοποίηση της εργασίας και πλήρες άνοιγμα της αγοράς με π.χ. απελευθέρωση των απολύσεων, άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων κλπ.
Η προσφυγή μας στο ΔΝΤ όμως θα αποτελέσει πλήγμα για την ενωμένη Ευρώπη. Θα επιφέρει πτώση της αξιοπιστίας, αλλά και της αξίας του ευρώ και θα αποδείξει ότι η Ένωση δεν μπορεί να διαχειριστεί μόνη της ένα σοβαρό ζήτημα άρα δεν είναι φερέγγυα ένωση. Και ας μη βιαστούν κάποιοι να υποστηρίξουν ότι η Γερμανία θα ήθελε ένα πιο αδύναμο ευρώ αυτή την περίοδο γιατί έχασε την πρωτοκαθεδρία των εξαγωγών από την Κίνα, ώστε να κάνει και πάλι τα προϊόντα της πιο ανταγωνιστικά. Γιατί η Γερμανία έχει αποδείξει ότι θεωρεί το ευρώ δικό της νόμισμα και το προστατεύει. Άρα ένα τέτοιο πλήγμα που θα έχει βάθος χρόνου δεν θα το επιθυμούσε με κανένα τρόπο.
Έτσι τόσο αυτή, η Γερμανία δηλαδή, όσο και οι υπόλοιπες χώρες θα δώσουν τελικά την πολυπόθητη στήριξή τους στην Ελλάδα. Αυτό ίσως γίνει στη Σύνοδο Κορυφής της 25ης και 26ης Μαρτίου. Και αυτή η στήριξη θα μπορούσε να είναι ο δανεισμός της Ελλάδας με τα χαμηλότοκα 25 δισ ευρώ που αναζητά υπό την εγγύηση κάποιων μεγάλων γερμανικών και γαλλικών τραπεζών.
Γιατί άλλος θεσμοθετημένος μηχανισμός αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει και απαιτείται πολύς χρόνος για να δημιουργηθεί. Για να συμβεί κάτι τέτοιο όμως οι εταίροι μας θα μας ζητήσουν να πάρουμε ένα νέο πακέτο μέτρων. Ποιά είναι αυτά; Είναι σχεδόν τα ίδια με όσα θα αξίωνε και το ΔΝΤ. Δηλαδή περικοπές και στον ιδιωτικό τομέα, απελευθέρωση της αγοράς, των απολύσεων κλπ. Για αυτό και δεν υπάρχει καμία διαφορά για εμάς τους πολίτες είτε η κυβέρνηση αποφασίσει να προσφύγει στο ΔΝΤ είτε πάρουμε τη βοήθεια από την Ε.Ε. Και στις δύο περιπτώσεις θα προκύψουν νέα μέτρα που θα αλλάζουν ριζικά την αγορά εργασίας και στον ιδιωτικό τομέα.
Βεβαίως το πιθανότερο είναι να προτιμήσουμε την ευρωπαϊκή λύση με αντάλλαγμα την ελαστικότερη επιβολή και εφαρμογή αυτών των μέτρων. Ίσως πχ να αποφύγουμε την περικοπή μισθών στον ιδιωτικό τομέα, που απαιτεί και νέες συλλογικές συμβάσεις, αλλά θα πρέπει να απελευθερωθεί τάχιστα το σύνολο των εργασιακών σχέσεων, να ανοίξουν τώρα ΟΛΑ τα “κλειστά” επαγγέλματα κ.α.
Σε κάθε περίπτωση πάντως αυτό το δεύτερο πακέτο μέτρων μοιάζει αναπόφευκτο και με αυτό θα κλείσει ο κύκλος των θεσμικών αλλαγών. Εάν θα είναι και επαρκές για την ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας μένει να το αποδείξει η κυβερνητική διαχείριση.