Η σημερινή απόφαση της Ε.Ε. και του ΔΝΤ να συγκεκριμενοποιήσουν το πακέτο βοήθειας προς την Ελλάδα συνιστά μια νίκη για την Ευρώπη και μια μεγάλη ήττα για την Ελλάδα. Η Ε.Ε. κατάφερε τελικώς να φτιάξει ένα πακέτο βοήθειας προς κάθε χώρα που θα έχει την ανάγκη του. Βεβαίως αυτή η βοήθεια δεν θα είναι αμιγώς ευρωπαϊκή, αφού κατά το 1/3 θα περιλαμβάνει και χρήματα του ΔΝΤ άρα όπως έχει δηλώσει ο επικεφαλής του και τους όρους του ταμείου. Έστω και έτσι όμως δημιουργείται ένα δίκτυ ασφαλείας για χώρες σαν την Ελλάδα που βρίσκονται στα όρια της χρεωκοπίας.
Όμως το γεγονός ότι όλοι οι οικονομικοί παράγοντες ανά τον κόσμο ζητούν ανοιχτά πια σήμερα από την ελληνική κυβέρνηση να πάρει αυτό το πακέτο βοήθειας δείχνει ότι είναι πεπεισμένοι ότι αυτή-δηλαδή η ελληνική κυβέρνηση-δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση σύμφωνα με τις δεσμεύσεις της.
Γιατί η τυχόν αποδοχή αυτής της βοήθειας θα στείλει την Ελλάδα στη β Εθνική των ευρωπαϊκών οικονομιών. Η χώρα μας θα πάρει ως δάνειο 25 δισ ευρώ με επιτόκιο περί το 3,5%. Τα χρήματα αυτά θα καλύψουν τις ανάγκες μερικών μηνών, αλλά θα τελειώσουν γρήγορα. Και τότε ίσως βρεθούμε ξανά στο ίδιο αδιέξοδο. Το δε ΔΝΤ εάν τα φορολογικά κλπ μέτρα που έχουν ήδη ληφθεί δεν αποδώσουν κατά γράμμα θα μας επιβάλει νέα σκληρότερα με περικοπές μισθών, συντάξεων κλπ.
Η ελληνική κυβέρνηση γνωρίζοντας αυτή την προοπτική θέλει με κάθε τρόπο να αποφύγει την ένταξή της σε αυτό το πρόγραμμα. Και όπως έλεγαν κυβερνητικοί κύκλοι στο NewsIt δεν θα παρθεί καμία τέτοια απόφαση άμεσα παρά την αντίθετη φημολογία. Θα περιμένει πρώτα την αντίδραση των αγορών τη Δευτέρα, αλλά και την τύχη των βραχυπρόθεσμων έντοκων γραμματίων που θα εκδώσει την Τρίτη και μετά θα καθορίσει τη στάση της. Ελπίζει ότι οι αγορές θα ρίξουν τα επιτόκια δανεισμού μας υπό το φόβο ότι αν δεν το κάνουν εμείς θα προσφύγουμε στην οδυνηρή βοήθεια και εκείνες θα χάσουν… τον πελάτη που αφήνει καλά κέρδη, αφού αυτή τη φορά θα έχουμε να δανειστούμε από αλλού.
Σε κάθε περίπτωση φτάσαμε στο κομβικό σημείο. Και φτάσαμε ως εδώ από την ανεύθυνη διαχείριση των κυβερνήσεων Καραμανλή, αλλά και την ολιγωρία της κυβέρνησης Παπανδρέου. Η οποία αντί να λάβει τάχιστα εκτός από τα περιοριστικά και αναπτυξιακά μέτρα, ολιγώρησε. Γιατί θα έπρεπε να γνωρίζει ότι αφού δεν υπάρχει πια εθνικό, αλλά κοινό νόμισμα, οπότε δεν μπορεί να γίνει υποτίμηση, το τίμημα που θα κατέβαλε θα ήταν τα υψηλά επιτόκια. Γιατί κάθε προβληματική οικονομία πληρώνει ένα τίμημα για τα λάθη της. Μόνη διέξοδος θα ήταν η φυγή προς τα εμπρός. Δηλαδή να δεχθεί για λίγο τα υψηλά επιτόκια, αλλά να πείσει με μέτρα ανάπτυξης, αλλά και με μηχανισμούς αποτελεσματικής υλοποίησης των όσων αποφασίζει ότι έχει προοπτική. Και όχι να δείχνει την αδυναμία της για κάθε δεκαδικό του spread και να μετρά από μία ήττα κάθε μέρα.
Αυτό μέχρι σήμερα δεν έγινε. Έτσι όλοι αντιλαμβάνονται ότι τα μονόπλευρά μέτρα που ελήφθησαν θα οδηγήσουν την Ελλάδα σε μία βαθειά ύφεση που απλώς θα ανακυκλώσει το πρόβλημα.
Εν κατακλείδι ίσως βρισκόμαστε ενώπιον μιας πιθανής ιστορικής αποτυχίας. Ότι πετύχαμε στο τέλος της δεκαετίας του 90 και μας έφερε στην πρώτη κατηγορία των ευρωπαϊκών οικονομίων και εντός του ευρώ, έντεκα χρόνια αργότερα να ακυρώνεται μερικώς, γιατί αυτοί που μας κυβέρνησαν δεν ήταν αντάξιοι της εμπιστοσύνης μας. Κι αν όχι όλοι, δυστυχώς οι περισσότεροι.