Η παρακμή στη χώρα αγγίζει τον πάτο. Μετά την περικοπή των μισθών,των συντάξεων, των εργασιακών δικαιωμάτων, φτάσαμε τώρα και στις εν ψυχρώ εκτελεσεις των δημοσιογράφων. Όλα τα συμπτώματα των χωρών του τρίτου κόσμου ή της Λ. Αμερικής εκδηλώνονται πια στην Ελλάδα με τον πιο ξεδιάντροπο και κραυγαλέο τρόπο.

Δολοφονία δημοσιογράφου για τη δουλειά και τις έρευνες του είχαμε να δούμε στη χώρα μας πολλές δεκαετίες. Είχαν βρεθεί άλλοι τρόποι όπως οι εξοντωτικές αγωγές, τα εξωφρενικά πρόστιμα κλπ για να κάνουν τη φίμωση της έρευνας…θεσμική.

Όμως τώρα πιά, στην εποχή της παρακμής, όλα πρέπει να γίνουν πιο…κραχτά.

Η εκτέλεση του Σωκράτη Γκιόλια έπρεπε να γίνει με τον πιο μαφιόζικο και προκλητικό τρόπο. Για να στείλει το μήνυμα. Σε όλους.

Δυστυχώς αμφιβάλω πάρα πολύ ότι θα βρεθούν οι δολοφόνοι του. Οπως αποδείχθηκε από τις κινήσεις τους-π.χ. κάψιμο αυτοκινήτου-ήταν πραγματικοί επαγγελματίες. Αρα και οι εντολείς τους δεν ήταν τυχαίοι απατεωνίσκοι. Είχαν λόγους πραγματικούς και συμβολικούς για να το κάνουν έτσι. Να δείξουν ότι όποιος θα μπαίνει στο δρόμο τους θα έχει την ίδια τύχη. Οτι δε διστάζουν σε τίποτα. Και ότι θα το κάνουν κάθε φορά τόσο “επαγγελματικά” ώστε να μην εντοπίζονται,αν βεβαια θέλει το κράτος να τους εντοπίσει.

Η δολοφονία του Σωκράτη είναι πολύ πιο οδυνηρή από όσο φαίνεται. Γιατί είναι πλήγμα στη δημοκρατία και την ελευθερία. Οπως θα ήταν η δολοφονία κάθε δημοσιογράφου ερευνητή σε μια χώρα που θέλει να λέγεται δημοκρατική.

Βουλιάζει τον τόπο σε ακόμα πιο λασπωμένα νερά. Εκπέμπει μήνυμα κατάρρευσης αξιών και έχει στόχο να εμπεδώσει στην κοινωνία την πρακτική του “νονού” και του γκάγκστερ. Να είναι αυτές πάνω από το νόμο. Οι υπέρτατες αρχές.

Είναι χρέος μας λοιπόν στη μνήμη του Σωκράτη αλλά και στο όνομα της ελευθερίας και της δημοκρατίας να τους πούμε…όχι.

Το νονιλίκι δε θα “περάσει” στο δημόσιο βίο της χώρας.