Οι όλο και περισσότερες διαμαρτυρίες πολιτών όπου εμφανίζονται στελέχη της κυβέρνησης τείνουν να καταστούν μείζον πολικό θέμα αλλά και μεγάλη παγίδα. Η κυβέρνηση επιχειρεί να αντεπιτεθεί “χρεώνοντας” τις στο ΣΥΡΙΖΑ και αποδίδοντας τους μόνο κατευθυνόμενη αντιπολιτευτική σκοπιμότητα και όχι αυθόρμητη οργή. Ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται οργανωτικό ρόλο στις διαμαρτυρίες αυτές και κατηγορεί την κυβέρνηση ότι τον συκοφαντεί.
Μπορεί άραγε η κυβέρνηση να αρνηθεί ότι όποιος πολίτης βρει μπροστά του τον κ. Πάγκαλο δε θα θέλει να διαμαρτυρηθεί για το “μαζί τα φάγαμε”; Η ότι θα θέλει να ρωτήσει τον πρωθυπουργό για το προεκλογικό “υπάρχουν τα λεφτά” που όπως είπε ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας το έλεγε ενώ είχε ενημερωθεί για την πραγματική κατάσταση της οικονομίας;
Ή μήπως δε θέλει να ρωτήσει τον κ. Παπακω/νου γιατί κάθε φορά που ανακοινώνει μέτρα-τα οποία υποτίθεται ότι έχει μελετήσει-μας διαβεβαιώνει ότι θα είναι τα τελευταία και λίγους μήνες μετά μας γνωστοποιεί και ένα νέο πακέτο; Το έχει κάνει τρεις φορές ως τώρα, αυτός που προεκλογικά ανάμεσα στα πολλά που υποσχόταν ήταν να μην αιφνιδιάζει…
Άρα οι πολίτες έχουν πολλούς λόγους πέραν της οικονομικής κρίσης να θέλουν να “τα ψάλλουν” στους υπουργούς. Γιατί ακόμα κι αν δεχθούμε ότι τα σκληρά μέτρα ήταν αναπόφευκτα ποιός του έδωσε το δικαίωμα να προκαλούν ,να ψεύδονται και να μας αιφνιδιάζουν διαρκώς;
Αυτό όμως ίσως να απέχει πολύ από τη μορφή της διαμαρτυρίας που ενέχει βία. Τα γιαούρτια, τα νεράντζια και οι καρεκλιές μπορεί να είναι εκτονωτικά αλλά δεν αφορούν την πλειοψηφία των πολιτών. Και όταν η αντίδραση εξωτερικεύεται με τέτοιο τρόπο αποκλείει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που θέλει να διαμαρτυρηθεί χωρίς ακρότητες που κάποιοι ίσως και να τις επιδιώκουν για ίδιον όφελος.
Μήπως λοιπόν όσοι συμμετέχουν στα γιαουρτώματα -που μπορεί να τα βλέπουμε και πρόσκαιρα να τα χαιρόμαστε-βοηθούν την κυβέρνηση; Μήπως καταφέρνουν να καταστήσουν αποκρουστική ακόμα και τη δικαιολογημένη διαμαρτυρία αφού την κάνουν βίαιη;
Ακούμε τώρα την κυβέρνηση να καταγγέλλει οργανωμένο σχέδιο αποδοκιμασίας των υπουργών που θα την εκπροσωπήσουν στις παρελάσεις. Εκμεταλλευόμενη ακριβώς αυτά που περιγράψαμε προσπαθεί να “κάψει” εκ των προτέρων τις διαμαρτυρίες.
Η απάντηση θα μπορούσε να είναι μία και μόνη. Ναι στη διαμαρτυρία, γιατί είναι δημοκρατικό δικαίωμα. Όχι στην κάθε μορφής βία και την ύβρη. Όχι στη λογική του όχλου.
Γιατί ακυρώνουν την ουσία της διαμαρτυρίας. Δηλαδή την ίδια τη δημοκρατία.