Το έργο έχει αρχίσει να γίνεται βαρετό γιατί επαναλαμβάνεται μονότονα.
Όπως πριν από κάθε κρίσιμη ψηφοφορία στη Βουλή, αλλά και κάθε καθοριστική απόφαση από το εξωτερικό, ο πρωθυπουργός κάνει με θρησκευτική ευλάβεια ακριβώς τις ίδιες κινήσεις τακτικής.

Συγκαλεί την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Αφήνει τους βουλευτές του να περιμένουν για τουλάχιστον δύο ώρες. Κάνει μία μακρά ομιλία με πολύ οραματισμό, ακόμα περισσότερη ασάφεια ,επιλεκτικό απολογισμό και έντονο συναισθηματισμό. Παρατηρεί τα κακώς κείμενα σα να κυβερνά κάποιος άλλος. Εγκλωβίζει τους βουλευτές του με δίλλημα και τέλος κάνει και μια σφοδρή επίθεση κατά της αντιπολίτευσης.

Και λίγες ώρες ή λίγα λεπτά αργότερα δέχεται τους πολιτικούς αρχηγούς ζητώντας τους συναίνεση!

Έτσι θεωρεί ότι συσπειρώνει τους βουλευτές του, εκθέτει την αδιάλλακτη αντιπολίτευση και εμπνέει την κοινή γνώμη.
Πάντως κατά μία άλλη ανάγνωση, έχει φέρει τους βουλευτές του στα όρια της αντοχής και της ανοχής τους, τόσο που πριν από μερικούς μήνες παρ’ ολίγο να τον “ρίξουν”, έχει δώσει άλλοθι στη λανθασμένα αδιάλλακτη αντιπολίτευση και έχει προκαλέσει την ακραία αγανάκτηση της κοινής γνώμης που ενώ κάνει δραματικές θυσίες που θέλει να εγκριθούν διακομματικά ώστε να μην πάνε χαμένες, νιώθει ότι εμπαίζεται.
Και επειδή κάθε φορά το σκηνικό επαναλαμβάνεται πανομοιότυπο αλλά υπό δυσμενέστερες συνθήκες και αποφάσεις, δύσκολα θα το ξανααντέξουμε.

Υ.Γ. Τα περί δικαιοσύνης, φοροδιαφυγής κλπ που “καυτηρίασε” χθες ο πρωθυπουργός μόνο ως αυτοκριτική για τις παραλείψεις και τις καθυστερήσεις του μπορούν να ακουστούν.
Αν λοιπόν ισχύουν -που ισχύουν- κ. πρόεδρε, και αν κυβερνάτε γιατί τα ανέχεστε;
Μήπως σας βολεύουν;