Είμαι οργισμένος. ‘Όπως όλοι. Θέλω να ξεσπάσω. Να τιμωρήσω.
Αλλά αν πάρω μια ανάσα και σκεφτώ αυτό που πραγματικά θέλω είναι να κάνω κάτι,ότι μπορώ,για να σταματήσω το κακό.
Και τότε καταλαβαίνω ότι το πιο σημαντικό είναι να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Να αφήσω τη θλίψη μου να γίνει οργή άλλα να μην την κάνω μίσος.

Ψάχνω πρώτα γιατί φτάσαμε ως εδώ. Πρώτοι υπεύθυνοι είναι όλοι αυτοί που μας κυβέρνησαν. Αλλά και αυτοί που ήταν στην αντιπολίτευση. ‘Εφτιαξαν ένα κακό κράτος. Σάπιο, διευθαρμένο και υποκριτικό. Για να μπορούν να το ελέγχουν και να κερδίζουν. Και σε αντάλλαγμα μας έσπρωξαν να γίνουμε σαν κι αυτούς. Να βλέπουμε την κλοπή, τη λαμογιά, την εκμετάλλευση και να μην αντιδρούμε. Να τη θεωρούμε μαγκιά και να την κάνουμε μέρος της ζωής μας. Να λαδώνουμε την εφορία,την πολεοδομία και κάθε άλλη δημόσια υπηρεσία για να αυξάνουμε το εισόδημα των
διορισμένων από την εξουσία. Δηλαδή να μην ξοδεύει εκείνη πολλά για τους μισθούς τους ώστε να μπορεί να διορίζει περισσότερους και να τους πληρώνουμε εμείς.
Γι’ αυτό δε δημιουργήθηκε στον τόπο μας τα τελευταία 30 χρονιά ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ αποτελεσματικός μηχανισμός ελέγχου. ‘Ολοι είναι προσχηματικοί. Μόνο λόγο ύπαρξης έχουν το να καλύπτουν τη βρωμιά. Και να πλουτίζουν λίγο παραπάνω τα διορισμένα από τις κυβερνήσεις στελέχη τους.
Η ευθύνη μας είναι μεγάλη. Του καθενός από εμάς. Ανεχθήκαμε αυτή την κατάσταση και την κάναμε τρόπο ζωής.

Μας πονάει σήμερα η δολοφονία της Αγγελικής, της Αντιγόνης και του Επαμεινώνδα. Και τι κάναμε τόσα χρόνια που οι μολότοφ έπεφταν βροχή; Τι κάναμε όταν στα γήπεδα γίνονταν τα ίδια; Ακούγαμε την κάθε κυβέρνηση υποκριτικά να μιλά για μέτρα και τιμωρία ή την αντιπολίτευση να κάνει λόγο για δίκαιες διαμαρτυρίες και προστασία όσων παρανομούσαν για να μη στερηθούν το δικαίωμα στη διαμαρτυρία (βλέπε καταστροφή) και μετά ξεχνούσαμε και βολευόμασταν.
Ακούγαμε για οικονομική κρίση και συντασσόμασταν πίσω από την κάθε ανεύθυνη αντιπολίτευση, και συμπεριλαμβάνω και για τα κόμματα της Αριστεράς,που δε ζητούσε να σταματήσει η κατρακυλά, αλλά απαιτούσε να μοιραστούν αλλιώς τα κλεμμένα.
Έτσι φτάσαμε ως εδώ.
Και τώρα τι γίνεται;
Τώρα νιώθω την ευθύνη μου. Αλλάζω και Απαιτώ. Αλλάζω και σταματώ να ανέχομαι και να συμπράττω. Θα ξεβολευτώ αλλά αν δεν το κάνω σε λίγο δε θα υπάρχω. Δεν ανέχομαι ούτε στο ελάχιστο αυτούς τους πολιτικούς που δόμησαν έτσι τη ζωή μου. Αυτούς που ακόμα και σήμερα μου λένε ψέμματα και μισές αλήθειες. Αυτούς που δεν προτείνουν λύσεις αλλά κάνουν φτηνό λαϊκισμό και εκμετάλλευση του ονείρου μου.

Αλλά δεν επιτρέπω και στον εαυτό μου να συμπράττει στη ρεμούλα. Δε θα αδιαφορώ. Θα καταγγέλω πιο δυνατά κάθε λαμόγιο. Και θα διαμαρτύρομαι. Γι’ αυτά που ενδιαφέρουν εμένα και όχι γι’ αυτά που μου βάζουν στο στόμα άλλοι.
Και απαιτώ. Απαιτώ να μπει τέλος στην ατιμωρησία. Τέλος στη συγκάλυψη. Θέλω πχ να αλλάξει τώρα ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. Αυτός που φτιάχτηκε για να συγκαλύψει τις ανομίες τους.
Θα διαμαρτύρομαι για τα άδικα μέτρα. Αλλά θα διαμαρτύρομαι ακόμα πιο δυνατά γιατί μέχρι τώρα η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα για την ανάπτυξη του τόπου.
Θέλω να αλλάξουν όλα. Να γίνουν 200 οι βουλευτές. Να απονέμεται γρήγορα και ουσιαστικά η δικαιοσύνη. Να ζουν με αξιοπρέπεια οι πιο αδύναμοι.
Και κυρίως θα σκέφτομαι θετικά. Θα χτίζω ξανά τα όνειρα μου. Κι αν κάποιος μπορεί να μου τα κάνει πράξη θα τον στηρίζω. Ξεχνώντας αγκυλώσεις και σχήματα του παρελθόντος. Γραμμές δε βλέπω πια. Μου τις έσβησαν οι ίδιοι που τις χάραξαν γιατί τις παραχάραξαν.
Θα αλλάξω. Πρώτα εγώ. Για να τα αλλάξω όλα. Και όλους.

ΥΓ Μέρες τώρα ακούω ένα τραγούδι των Κατσιμιχαίων. Παίρνω δύναμη και ονειρεύομαι.

ΓΥΡΙΖΩ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΠΟΥ ΦΤΙΑΧΝΕΤΕ ΟΠΩΣ ΘΕΛΕΤΕ
ΑΦΟΥ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΑΣ ΑΝΗΚΕΙ
ΣΑΡΩΣΤΕΤΗΝ ΛΟΙΠΟΝ
ΑΝ ΕΠΙΜΕΝΕΤΕ
ΣΤ ΑΥΤΙΑ ΜΟΥ ΔΕ ΧΩΡΑΝΕ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ
ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟ ΕΧΩ ΔΕΙ
ΜΗ ΜΕ ΤΡΕΛΑΙΝΕΤΕ
ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΟΥ ΜΕ ΠΑΕΙ
ΣΕ ΚΟΣΜΟΥΣ ΠΟΥ ΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΝΤΕΧΕΤΕ

ΜΕΝΩ ΜΟΝΑΧΟΣ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ ΜΟΥ
ΝΑ ΣΩΣΩ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΝ ΣΩΖΕΤΑΙ
ΚΙ ΑΣ ΕΧΩ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ
ΣΥΝΕΝΟΧΟ ΣΤΟ ΦΟΝΟ ΔΕ ΘΑ Μ ΕΧΕΤΕ

ΓΥΡΙΖΩ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
ΤΟ ΚΟΛΠΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΣΑΣ
ΞΕΓΡΑΨΤΕ ΜΕ ΑΠ ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΙΧΑ ΣΑΣ
ΣΤΟΝ ΚΟΠΟ ΣΑΣ ΔΕ ΜΠΑΙΝΩ ΚΑΙ ΣΤΑ ΕΡΓΑ ΣΑΣ