Διαβάζω αυτές τις ημέρες ότι η θητεία στον Στρατό θα αυξηθεί από 9 σε 12 μήνες. Επίσης, διαβάζω εδώ και εκεί αντιδράσεις από κάποιους, οι οποίοι θεωρούν ότι θα θυσιάσουν ακόμη ένα τρίμηνο από τη ζωή τους «υπηρετώντας την πατρίδα». Έτσι, μοιραία ήρθε στο νου μου η εποχή και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες υπηρέτησα ο ίδιος αυτή την πατρίδα…
Αρχές δεκαετίας ’70, κατά μήνα Σεπτέμβριο, πήρα το τραίνο και έφυγα για την Πάτρα. Εκεί, αναζήτησα ένα ξενοδοχείο για να περάσω τη νύχτα μου. Ίσα που κοιμήθηκα 3-4 ώρες. Την επομένη, πρωϊ-πρωΪ, αφού ήπια ένα καφέ, μάζεψα τα ελάχιστα πράγματά μου και βγήκα στο δρόμο με κατεύθυνση τον σταθμό λεωφορείων. Εκεί, περίμεναν στη σειρά λεωφορεία, ναυλωμένα από την Αεροπορία, για να πάρουν νεοσύλλεκτους και να τους μεταφέρουν στον Άραξο, στην 124 Πτέρυγα Βασικής Εκπαίδευσης.
Μπήκαμε στα αυτοκίνητα ο ένας επάνω στον άλλον. Κάποιοι το είχαν ρίξει στο καλαμπούρι και άλλοι κάθονταν αμίλητοι και κατηφείς σε μια άκρη. Κανείς δεν γνώριζε κανέναν. Μιλάμε για κάπου 2.000 νεοσύλλεκτους από όλα τα σημεία της χώρας που θα αποτελούσαν την τελευταία «Σειρά» του Αράξου. Από την επόμενη χρονιά, η Μονάδα θα μεταφερόταν στην Τρίπολη σε καινούργιες, σύγχρονες εγκαταστάσεις της Πολεμικής Αεροπορίας.
Ήταν ακόμη Χούντα και τα πράγματα ήταν πολύ αυστηρά και κάπως «περίεργα». Όλοι ήταν «κουμπωμένοι».
Μόλις φορέσαμε τη στολή του Σμηνίτη, άρχισε η εκπαίδευσή μας που κράτησε 58 ολόκληρες μέρες! Σκληρή εκπαίδευση, αλλά σκληρότερη η ιδέα ότι η 28μηνη θητεία μας θα κρατούσε πάνω από 850 μέρες.
Μετά τη βασική εκπαίδευση, πήρα φύλλο πορείας για την 123 Σμηναρχία Τεχνικής Εκπαίδευσης Δεκέλειας, στο Τατόϊ. Εδώ, στη Σχολή Τεχνικών Υπαξιωματικών, έμεινα για άλλους 6 μήνες και παρακολούθησα θεωρητικά και πρακτικά μαθήματα, αποκτώντας την ειδικότητα «οπλουργού αεροσκαφών τζετ». Με την αποφοίτησή μου από τη Σχολή, απέκτησα και τα γαλόνια του υπαξιωματικού ως «Σμηνίας».
Από το Τατόϊ πήρα φύλλο πορείας για την 114 Πτέρυγα Μάχης στην Τανάγρα. Εκεί, υπηρέτησα στην πολεμική 342 Μοίρα Παντός Καιρού, στα αεροσκάφη αναχαίτισης F-102 με τις χαρακτηριστικές πτέρυγες «δέλτα». Εδώ κατάλαβα τι θα πει Αεροπορία! Σκληρή και υπεύθυνη δουλειά στην «πίστα» από όλο το τεχνικό προσωπικό εδάφους. Οι ιπτάμενοι «Ίκαροι» πετούσαν καθημερινά, νύχτα και μέρα.
Στην Τανάγρα υπηρέτησα 12 μήνες. Εκεί με βρήκε το επόμενο φύλλο πορείας για το 202 ΚΕΑ, το Κρατικό Εργοστάσιο Αεροπλάνων, τμήμα τεχνικής υποστήριξης της Βάσης Ελευσίνας, με εγκαταστάσεις που βρισκόταν τότε στο Φάληρο. Επέστρεφα πίσω στην πόλη μου μετά από 22 μήνες θητείας εκτός Αθηνών! Και σε 6 μήνες ακόμη θα έπαιρνα πια το απολυτήριό μου!
Όμως, τα πράγματα δεν έγιναν όπως τα περίμενα. Τρεις μήνες μετά τη μετάθεσή μου στο Φάληρο τα δεδομένα άλλαξαν εντελώς απρόσμενα, την ώρα που μετρούσα τις τελευταίες μέρες μου στην Αεροπορία για να πάρω το απολυτήριό μου.
Βρισκόμαστε στο 1974 με τα γεγονότα στην Κύπρο, την εισβολή «Αττίλας» των Τούρκων στο νησί. Η Χούντα έκανε γενική επιστράτευση. Και εγώ, με νέο φύλλο πορείας, διατάχθηκα να πάρω 80 Σμηνίτες και να πάω μαζί τους στην Κρήτη για να παρουσιαστώ στην 115 Πτέρυγα Μάχης, στη Σούδα. Εκεί, εντάχθηκα μαζί με τους Σμηνίτες «μου» στην 343 Μοίρα υποστήριξης μαχητικών αεροσκαφών F-86. Ταυτόχρονα, ενημερώθηκα ότι έγινε επέκταση της θητείας μου κατά 6 ακόμη μήνες «λόγω έκτακτων γεγονότων εθνικής σημασίας».
Η Σούδα, με αεροπορικούς όρους, ήταν «δίπλα» στην Κύπρο και μαθαίναμε ότι υπήρχε σχέδιο αεροπορικής αποστολής στο νησί, εφόσον δίνονταν σχετική διαταγή από το Επιτελείο. Έτσι, η Μονάδα μας βρισκόταν σε συνεχή ένταση εργασιών και προετοιμασιών.
Κάποια στιγμή, μετά από 3 μήνες στη Σούδα, τα πράγματα άλλαξαν κάπως με το «Κυπριακό» και έλαβα νέο φύλλο πορείας να επιστρέψω πίσω στο 202 ΚΕΑ, στο Φάληρο. Όταν έφθασα εκεί, ενημερώθηκα ότι εξακολουθούσε να ισχύει η 6μηνη παράταση της θητείας μου διότι τα πράγματα «δεν έχουν ησυχάσει ακόμη».
Τελικά, μετά από λίγους ακόμη μήνες έλαβα επιτέλους το απολυτήριό μου. Είχα συμπληρώσει στην Πολεμική Αεροπορία 34 μήνες συνεχούς θητείας. Σχεδόν τρία χρόνια!
Σήμερα, αναπολώντας εκείνη την «περιπέτεια» έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από εκείνη την εποχή. Έγινε κομμάτι της ζωής μου και βεβαίως του βιογραφικού μου.
Και ομολογώ ότι κάπου-κάπου αισθάνομαι και μια «τόση δα» υπερηφάνεια για όσα έζησα τότε…