Στην ανώτατη εκπαίδευση το μεγάλο λάθος άρχισε με την ανωτατικοποίηση των ΤΕΙ. Η ταφόπλακα εδώ άρχισε να ετοιμάζεται από την αρχή της δεκαετίας το 2000 και μπήκε στη θέση της το 2019. Και οι στρεβλώσεις καλά κρατούν με κορυφή την πρόσφατη και ουσιαστική εξομοίωση των πτυχίων των Κολλεγίων με τα πανεπιστημιακά διπλώματα.
Με την υιοθέτηση δεκαετίες πριν του θεσμού των Κολλεγίων ως «Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών» δημιουργήθηκε μια «τρύπα» στο επίπεδο αυτό της εκπαίδευσης. Αυτή έκλεισε με ένα άκρως κακότεχνο τρόπο πρόσφατα στο όνομα της προσαρμογής της χώρας στις Οδηγίες της ΕΕ (2015/36 και η τροποποίησή της 2013/55) περί αναγνώρισης των επαγγελματικών προσόντων.
Πολλοί νέοι και νέες θέλουν να συνεχίσουν τις σπουδές τους μετά το Λύκειο. Αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πολίτη. Ο αριθμός των εισακτέων όμως στα πανεπιστήμια μας είναι περιορισμένος. Οι λύσεις είναι γνωστές για τους αποτυχόντες. Είτε στρέφονται στο εξωτερικό είτε σε κάποιο Κολλέγιο τριετούς διάρκειας σπουδών στο εσωτερικό. Και οι δυο περιπτώσεις στοιχίζουν οικονομικά στα νοικοκυριά.
Δεν πρέπει όμως να βλέπουμε τις όποιες επιλογές των πολιτών εκτός δημοσίων πανεπιστημίων ως εχθρικές προς τη δημόσια εκπαίδευση καθώς τα παιδιά μας δεν είναι εχθρός. Από την άλλη βέβαια δεν είναι δυνατόν να εξομοιώνονται τα κάθε λογής διπλώματα με εκείνα των πανεπιστημίων, χωρίς να πληρούνται οι ίδιες προδιαγραφές ως προς τις σπουδές και το διδακτικό προσωπικό.
Τι προβλέπουν οι δύο Οδηγίες της ΕΕ περί αναγνώρισης επαγγελματικών προσόντων. Καταρχάς αναφέρονται στους μετανάστες επιστήμονες-πολίτες της ΕΕ, οι οποίοι οφείλουν να κινούνται ελευθέρα ανάμεσα στα κράτη-μέλη συμφωνάμε τις προβλέψεις της Συνθήκης (Άρθρο 3 παρ.1γ) που αναφέρονται στην εξάλειψη των εμποδίων στην ελεύθερη διακίνηση των προσώπων. Η Οδηγίες θέτουν όμως κάποιες προδιαγραφές ως προς την αναγνώριση αυτών των εν λόγω προσόντων, ο τρόπος των οποίων εύλογα εφαρμόζεται σε όλους στο πλαίσιο της ίσης μεταχείρισης των πολιτών της ΕΕ.
Ειδικότερα, οι Οδηγίες αναγνωρίζουν τα πτυχία της τριετούς φοιτητής αλλά καθ’ ουδένα τρόπο θέτουν κάποιο αυτόματο μηχανισμό αναγνώρισης όλων των διπλωμάτων! Στην αιτιολογική έκθεση των Οδηγιών, ιδίως του 2005, δίνεται με ξεκάθαρο τρόπο ότι το επίπεδο των σπουδών και ο τρόπος αναγνώρισης των επαγγελματιών προσόντων-δικαιωμάτων είναι υπόθεση κάθε κράτους-μέλους.
Οι ελάχιστες προϋποθέσεις που ορίζονται με σκοπό την επίμαχη αναγνώριση είναι λοιπόν εθνική υπόθεση. Ως προς τις προϋποθέσεις αναλυτικότερα, οι Οδηγίες προβλέπουν κάποια όρια που κινούνται σχηματικά από το πάτωμα ως το ταβάνι ενός διαμερίσματος. Αν το κράτος-μέλος επιλέξει ελάχιστες προϋποθέσεις σπουδών υψηλού επιπέδου (το ταβάνι) κατά τα πρότυπα των δημοσίων πανεπιστημίων του λόγου χάριν, αυτό θα ισχύει για κάθε πολίτη.
Αν λοιπόν υπάρχει μετανάστης επιστήμονας πολίτης της ΕΕ και κατ’ επέκταση πολίτης της χώρας υποδοχής, το πτυχίο του οποίου κινείται εκτός των ελαχίστων προϋποθέσεων (δηλ. βρίσκεται στο ύψος του πατώματος), τότε οι Οδηγίες ορίζουν ρητά την εφαρμογή αντισταθμιστικών μέτρων που θα «ανεβάζουν» το πτυχίο τριετούς τουλάχιστον σπουδών στο ταβάνι. Αυτό σημειώνεται τόσο στην αιτιολογική έκθεση όσο και στο κείμενο (Βλ. Άρθρο 14) των δυο Οδηγιών. Τα αντισταθμιστικά μέτρα κατά τις Οδηγίες μπορεί να είναι μια δοκιμασία επάρκειας, συμπληρωματική εκπαίδευση και πρακτική άσκηση προσαρμογής.
Οι… αφρικανικού τύπου εκπρόθεσμες τροπολογίες προς ψήφιση στη Βουλή περί αναγνώρισης των επαγγελματικών δικαιωμάτων-προσόντων αγνοούν στην ουσία τα αντισταθμιστικά μέτρα των Οδηγιών εξομοιώνοντας έτσι κάθε λογής πτυχίο Κολλεγίων με τα πτυχία των δημοσίων πανεπιστημίων.
Τι έπρεπε να γίνει, σύμφωνα με το γράμμα και πνεύμα των Οδηγιών της ΕΕ. Αρχικά, μέσω μιας διαδικασίας πιστοποίησης να διαχωριστούν τα αξιόλογα Κολλέγια από τα υπόλοιπα. Αυτό δεν το φοβούνται τα Κολλέγια που ακολουθούν τις δέουσες προδιαγραφές σε πρόγραμμα σπουδών και διδάσκοντες. Υπάρχουν Κολλέγια που καθώς έχουν συμβληθεί με ξένα πανεπιστήμια ακολουθούν τις εκεί προδιαγραφές στα ανωτέρω. Δεν είναι όμως όλα τα Κολλέγια ίδια!
Δεύτερον, εφόσον έγιναν αποδεκτές οι δύο εν λόγω Οδηγίες από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Συμβούλιο και εθνικά Κοινοβούλια και εφόσον υφίστανται τα Κολλέγια –είτε συμφωνούμε είτε όχι– στο νομικό μας καθεστώς, αυτά οφείλουν να ενταχθούν σε συγκεκριμένο πλαίσιο εποπτείας ως προς τις προδιαγραφές που τα διακρίνουν.
Τρίτον, το υφιστάμενο κενό ανάμεσα στα πτυχία των όποιων Κολλεγίων και των Πανεπιστημίων θα λυθεί με τις προβλέψεις των Οδηγιών περί αντισταθμιστικών μέτρων. Η αυστηρότητα και το ύψος αυτών είναι υπόθεση κάθε κράτους-μέλους.
Έτσι λειτουργεί ένα οργανωμένο κράτος που νοιάζεται για τα παιδιά του και όχι για τους πολιτικούς του πελάτες. Και βέβαια όλες οι κακότεχνες επιλογές από το 2000 και μετά οδηγούν σε ένα πρωτοφανές μποτιλιάρισμα σε επίπεδο πανεπιστημιακών σπουδών.
Θα έχουμε λοιπόν αποφοίτους με ίδια προσόντα βάσει νόμου και στο ίδιο ανώτατο-πανεπιστημιακό επίπεδο προερχόμενους από τα δημόσια πανεπιστήμια (του παλαιού τύπου), τα ΤΕΙ που βαπτίσθηκαν πανεπιστήμια, τα Κολλέγια με τη ρύθμιση Κεραμέως και τα πτυχία του εξωτερικού. Σε ανώτερο επίπεδο σπουδών όμως δεν υπάρχει πλέον το παραμικρό!
Ο Δημήτρης Μάρδας είναι Καθηγητής του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ και πρώην Αν. Υπουργός Οικονομικών και Υφ/γός Εξωτερικών