Ζούμε σε ένα Κόσμο όπου κυριαρχεί η εικόνα. Κάθε εικόνα, οπουδήποτε τη δούμε. Έγχρωμη, φτιασιδωμένη, λαμπερή. Φωτισμένη, προβεβλημένη, χωρίς ελαττώματα. Τέλεια.
Μέχρι να ανοίξει το στόμα της!
Και εκεί αρχίζει η αποκάλυψη. Τότε είναι που η εικόνα «στραπατσάρεται» και εμφανίζεται το διαφημισμένο «προϊόν» γυμνό μπροστά στα μάτια μας. Εμφανίζεται το ίδιο «πρόσωπο» – που λίγο πριν θαυμάζαμε – να «πέφτει» στα μάτια μας, να μας απογοητεύει.
Πρωταγωνιστής σε αυτά τα «αποκαλυπτήρια» είναι η παντοδύναμη τηλεόραση. Αυτό το μαγικό κουτί που ανεβάζει και κατεβάζει «λατρείες» σε μια στιγμή. Και το κάνει το ίδιο απότομα στην καθέλκυση όσο και στην ανέλκυση των ίδιων προσώπων «από το πουθενά, στο πουθενά».
Είναι αυτή η τηλεόραση που φτιάχνει διασημότητες με «υλικά» που βρίσκει «όπου νάναι». Φέρνει στα πλατώ της τραγουδιστές, χορευτές, καλλιτέχνες, για να διασκεδάσουν τον κόσμο. Σε άλλα «κοινά» σερβίρουν άλλα είδη. Ειδικοί, αναλυτές, σεισμολόγοι, αστρολόγοι, δικηγόροι, ψυχολόγοι, και πάσης φύσεως «επιστήμονες» που δίνουν τις συμβουλές τους στους τηλεθεατές ανάμεσα στις διαφημίσεις των εκπομπών.
Έτσι, με το πες πες, σε λίγο όλοι αυτοί οι «επισκέπτες» των πλατώ – τακτικά μέλη των τηλεοπτικών πάνελ – γίνονται γνώριμοί μας. Τους μαθαίνουμε, τους ξεχωρίζουμε, τους πιστεύουμε. «Το είπε ο τάδε ότι έτσι το κάνουμε αυτό». Εγγύηση.
Υπάρχουν και άλλες πολλές κατηγορίες εκπομπών. Όπως οι εκπομπές των κουτσομπολιών, τα παιχνίδια γνώσεων, τα «ριάλιτι», οι διαγωνισμοί ομορφιάς, χορού ή μοντέλων, και τα «talk shows». Σε όλες τις περιπτώσεις εκκολάπτονται «διασημότητες».
Τέλος, έχουμε και τα δεκάδες πάνελ πολιτικών εκπομπών. Εκεί όπου παίρνουν σειρά διάφοροι πολιτικοί αστέρες για να πουν «τα δικά τους». Σκοτώνονται μπροστά στα μάτια μας για το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Εκπρόσωποι κομμάτων και κομματιδίων, υπουργοί, βουλευτές, συνδικαλιστές, πολιτευτές, δήμαρχοι και κοινοτάρχες. Όλοι πρέπει να βγουν να πουν τη δική τους γνώμη. Αλλά κυρίως για να τους δει ο «κόσμος» και να τους θυμάται όταν έρθει «εκείνη» η στιγμή. Δεν έχει τόσο σημασία το «τι» θα πουν όσο το «αν» θα τους δουν.
Σε αυτή την τελευταία κατηγορία το κυνήγι της εικόνας είναι σοβαρό. Ζήτημα ζωής ή θανάτου, που λέγεται «ψήφος». Διότι η επαγγελματική επιβίωση, σε αυτή την περίπτωση περνάει από τις εκλογές, την ψήφο μας. Αντίθετα με τις προηγούμενες κατηγορίες που ανέφερα, στις οποίες η επαγγελματική επιβίωση κάποιας «ντίβας» εξαρτάται απλώς από την επιλογή κάποιου καναλιού.
Όλος αυτός ο χορός της προβολής φέρνει μπροστά στα φώτα δεκάδες ονόματα και φυσιογνωμίες που σιγά σιγά γίνονται «αναγνωρίσιμα» πρόσωπα. Πρόσωπα «δημόσια» ή όπως τους λέει ο κόσμος «επώνυμοι».
Την ίδια στιγμή, κάπου εκεί πίσω, στην αφάνεια, βρίσκονται πολλοί που δεν τους ξέρει κανείς. Και ανάμεσά τους υπάρχουν – παντελώς άγνωστοι – κάποιοι που κάνουν σοβαρό έργο, ομοίως άγνωστο σε όλους εμάς. Έργο σημαντικό, αλλά που δεν φαίνεται, ούτε προβάλλεται, αλλά που ούτε και οι ίδιοι φροντίζουν να το διαφημίσουν στις οθόνες μας.
Να όμως που έρχεται κάποια στιγμή, μια δύσκολη συγκυρία, και βλέπουμε ξαφνικά να εμφανίζεται ένας κύριος, άγνωστος και κυρίως αλλιώτικος από τους «άλλους», ο οποίος έχει κάτι πραγματικά σημαντικό να μας πει. Ένας άνθρωπος που με χαμηλούς τόνους και έκδηλη αμηχανία, μας παρουσιάζει το θέμα του με τόσο απλό τρόπο, χωρίς «γιρλάντες» και χωρίς καμμία έπαρση.
Θα αλλάζαμε κανάλι, αλλά περιέργως αυτός ο «καινούργιος» άνθρωπος έχει κάτι που μας κρατάει εκεί «καρφωμένους» για να τον ακούσουμε.
Την άλλη μέρα, τον κουβεντιάζουν όλοι. «Τον είδες αυτόν το τύπο χθες το βράδυ; Καλός ε;»
Αυτός ο «τύπος» ξαναβγαίνει για να μιλήσει και πάλι. Και αυτή τη φορά το πρόσωπό του είναι κάπως πιο γνώριμο. Το ίδιο και η φωνή του, το ύφος του και το στυλ της ομιλίας του. Και αυτά που λέει, για μια ακόμη φορά είναι πολύ σημαντικά. Και το κυριότερο, τα καταλαβαίνουμε όλοι.
Την επόμενη, όλοι ξέρουν και το όνομά του. «Επιτέλους! Το είπε ο Τσιόδρας, σου λέω».
Αλήθεια, πόσο καιρό είχαμε να δούμε κάποιο σοβαρό – αληθινά σοβαρό άνθρωπο – στις οθόνες μας, να μας εξηγεί τα πράγματα όπως πρέπει και με τον τρόπο που πρέπει; Και όχι κάποιος από τους γνωστούς μας «επιστήμονες» που μιλάνε ακαταλαβίστικα για να κάνουν τον έξυπνο ή τον διανοούμενο.
Ο κύριος Τσιόδρας έγινε διάσημος. Χωρίς εισαγωγικά. Χωρίς φώτα, χωρίς μπλα μπλα, χωρίς κανένα ύφος παντογνώστη.
Και είναι μια από τις πολύ λίγες – τις ελάχιστες – φορές που μια προσωπικότητα που εμφανίστηκε στην τηλεόραση από το πουθενά δεν υπάρχει περίπτωση να αποκαθηλωθεί ποτέ. Διότι μια αληθινή, μια γνήσια προσωπικότητα, όταν δεν θα την χρειάζεται άλλο η επικαιρότητα, θα αποσυρθεί από μόνη της!
Αυτή είναι η διαφορά που ξεχωρίζει τους «ψευτοδιάσημους» από τους πραγματικά σημαντικούς και άγνωστους ανθρώπους που ζουν «ήσυχα» ανάμεσά μας.
Υπάρχουν και άλλοι.
Κάποια στιγμή – αν είμαστε τυχεροί – θα τους γνωρίσουμε.
Κάποια στιγμή…