Εκεί που όλα πάνε καλά, έρχεται ξαφνικά ο νόμος του Μέρφυ και ανατρέπει τα πάντα. Προγράμματα, σχέδια, προοπτικές, πλάνα, στόχοι. Όλα ανατρέπονται. Η ζωή η ίδια, η καθημερινότητά της, αλλάζει.
Ο κορωνοϊός είναι μια τέτοια περίπτωση.
Έφθασε μόνος αυτός για να καλύψει «με τη μία» όλα μαζί τα υπόλοιπα. Τα επισκίασε ο φόβος, η αγωνία, η απελπισία μπροστά στην πάνδημη αρρώστια και τον θανατηφόρο κίνδυνο που απειλεί τον άνθρωπο, ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Αίφνης, μεγάλα και σοβαρά ζητήματα όπως η οικονομία, το μεταναστευτικό, η παιδεία, το ασφαλιστικό, οι συντάξεις, όλα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην επιθετικότητα του νεόφερτου κινέζικου κορωνοϊού. Κανείς δεν μιλά, κανείς δεν ενδιαφέρεται για όλα αυτά τη στιγμή που απειλείται η υγεία του και η υγεία των δικών του.
Αρκεί φαίνεται μια «κακή στιγμή» για να ανατραπούν όλα. Τουλάχιστον μέχρι να αποσοβηθεί ο κίνδυνος και περάσει η μπόρα. Αλλά όσο κρατάει, τα πάντα πάνε στην άκρη και όλοι κλείνονται «μέσα» για να προστατευθούν από τη λαίλαπα που μαστίζει τον κόσμο. Όλους τους ανθρώπους, χωρίς καμμία εξαίρεση.
Είναι στην ανθρώπινη φύση αυτό. «Πρώτα η υγεία και μετά όλα τα άλλα» λέμε. Και είναι σωστό αυτό, αφού χωρίς την υγεία τίποτε άλλο δεν αξίζει.
Έτσι, άρχισαν τα μέτρα.
Διότι, η ατομική αυτοπροστασία είναι βεβαίως σημαντική, αλλά η δημόσια υγεία απαιτεί τη λήψη ειδικών έκτακτων μέτρων για να προστατευθεί η κοινωνία στο σύνολό της. Μια ανεξέλεγκτη εξάπλωση μιας επιδημίας, όπως αυτή του βιώνουμε σήμερα, μπορεί να σαρώσει τα πάντα και να αρρωστήσει ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού μέσα σε ένα σχετικά μικρό χρονικό διάστημα.
Είναι όμως εξαιρετικά σημαντικό να αποφευχθεί ένας γενικευμένος πανικός, ο οποίος οπωσδήποτε είναι κακός σύμβουλος σε αυτές τις περιστάσεις. Το είδαμε αυτές τις μέρες να συμβαίνει σε κάποιο βαθμό από τις «επιθέσεις» των πολιτών στα φαρμακεία και τα σουπερμάρκετ τροφίμων. Ο κόσμος έσπευσε να προμηθευθεί φάρμακα, μάσκες, αντισηπτικά και οινόπνευμα. Έσπευσε επίσης να προμηθευθεί μεγάλες ποσότητες τροφίμων εν όψει μιας πιθανής έλλειψης αγαθών εάν η επιδημία συνεχιστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Με έντονο το αίσθημα της αυτοπροστασίας από τον επικίνδυνο ιό, είναι φυσικό οι άνθρωποι να ανησυχούν και να λαμβάνουν τα μέτρα τους. Τα δικά τους προσωπικά «μέτρα» ξέχωρα από εκείνα που παίρνει ο κρατικός μηχανισμός για τον γενικό πληθυσμό της χώρας.
Όσο για τις μπουλντόζες του Ελληνικού ή τα όποια έργα υποδομής που εκτελούνται στη χώρα, ουδείς ενδιαφέρεται να ακούσει κάτι. Κανείς δεν ασχολείται αυτή τη στιγμή με την οικονομική πολιτική ή τα νομοσχέδια που συζητούνται στη Βουλή για κάποια αναδρομικά των συνταξιούχων ή ακόμη και για τις πιθανές μειώσεις φόρων ή τις αυξήσεις μισθών και επιδομάτων.
Όλοι «καρφώνονται» στις τηλεοράσεις και στα ραδιόφωνα για να ακούσουν τα νεότερα για την επιδημία που μαστίζει τη χώρα και τον κόσμο ολόκληρο. Όλοι μιλάνε γι’ αυτό και μόνο το ζήτημα. Παντού. Στο σπίτι, στις δουλειές, στο δρόμο. Αυτό είναι το κύριο, αν όχι το μοναδικό θέμα συζήτησης στην οικογένεια, στους φίλους, στις παρέες. Όλοι παίρνουν μέτρα, όλοι αλλάζουν τα προγράμματά τους, τα σχέδιά τους, είτε πρόκειται «για απόψε» είτε και γενικώς «μέχρι νεωτέρας». Κανείς δεν θέλει να ταξιδέψει πουθενά και κανείς δεν ασχολείται για το πού θα πάει διακοπές το καλοκαίρι. Οι συζητήσεις καταλήγουν σχεδόν ομόφωνα: «Ας περάσει όλο αυτό και μετά βλέπουμε».
Άν υπάρχει κάποια εξαίρεση στον «κανόνα» αυτό είναι ο «Έβρος» με το μεταναστευτικό και τις απειλές του Ερντογάν. Και είναι αυτή μια εξαίρεση, αφού το συγκεκριμένο ζήτημα έχει δημιουργήσει ανησυχία λόγω μιας πιθανής σύρραξης, ενός πολέμου με την Τουρκία. Δηλαδή, και πάλι μας απασχολεί κάτι που μπορεί να φέρει καταστροφές. Άλλου «τύπου» καταστροφές βέβαια, αλλά οπωσδήποτε καταστροφές.
Την ίδια στιγμή, πάντως, οι παράπλευρες επιπτώσεις από τον κορωνοϊό είναι τεράστιες. Οι οικονομίες παντού βάλλονται με απίστευτη σφοδρότητα από την επιδημία. Τα χρηματιστήρια καταρρέουν, οι επιχειρήσεις πιέζονται πολύ άσχημα, το εμπόριο δεινοπαθεί, ο τουρισμός συρρικνώνεται και οι αεροπορικές εταιρείες καθηλώνουν τα αεροπλάνα τους ελλείψει επιβατικής κίνησης.
Και είναι μεγάλος ασθενής η οικονομία, η οποία βρισκόταν ήδη σε υφεσιακή τροχιά. Και τώρα, ήρθε και το χτύπημα της παγκόσμιας επιδημίας να προστεθεί στις δυσκολίες που ήδη αντιμετώπιζε η οικονομία μας τα τελευταία χρόνια. Το βαρύ ερώτημα είναι εάν θα τα καταφέρει τελικώς, με τη λήξη της επιδημίας, να ορθοποδήσει γρήγορα και να αναπτυχθεί ή εάν τα τραύματά της θα επουλωθούν πολύ αργά και θα περάσει πολύς χρόνος μέχρις ότου ξαναβρεί τον ρυθμό της.
Θα δούμε. Προς το παρόν όλα και όλοι προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε την καταιγίδα που μας ήρθε από τη μακρινή Κίνα.
Ας ελπίσουμε ότι όλα θα πάνε καλά.