Η αφορμή για το σημερινό μου σημείωμα μού δόθηκε από τον Ανδρέα, τον οποίο χρειάστηκα για να με συμβουλεύσει σχετικά με το δίκτυο φυσικού αερίου σε ένα ακίνητο που χρησιμοποιείται ως επαγγελματική στέγη. Τον Ανδρέα τον είχα γνωρίσει πιο παλιά, όταν είχε αναλάβει ένα άλλο τεχνικό έργο για μένα. Με είχε εντυπωσιάσει με την επάρκειά του ως τεχνικού, αλλά επίσης για την προσωπικότητά του ως ανθρώπου με κέφι για τη δουλειά του και τη ζωή του συνολικά.
Έτσι, τον έκανα αμέσως φίλο μου!
Ο φίλος μου ο Ανδρέας λοιπόν δεν πήγε σε κανένα ΑΕΙ, δεν έχει τελειώσει το Χάρβαρντ, αλλά ασχολήθηκε από πολύ νέος με το τεχνικό αντικείμενο, στο οποίο ειδικεύθηκε δουλεύοντας πλάϊ στον πατέρα του. Πολύ γρήγορα απέκτησε μεγάλη εμπειρία και από πολύ μικρός άρχισε να βγάζει δικά του χρήματα. Οι γνώσεις που απέκτησε σταδιακά επάνω σε μια μεγάλη γκάμα τεχνικών εργασιών τον έκαναν σήμερα να είναι περιζήτητος και να αναλαμβάνει σύνθετα τεχνικά έργα μαζί με το εξειδικευμένο συνεργείο του.
Τα έργα που εκτελεί δεν είναι απλά. Ο Ανδρέας παρακολουθεί τις τεχνολογικές εξελίξεις στον τομέα του, συνεργάζεται με εξειδικευμένες εταιρείες σε ολόκληρο τον Κόσμο, ενημερώνεται για τα νέα συστήματα που αναπτύσσονται στο αντικείμενό του και μαθαίνει συνεχώς για όλες τις σύγχρονες εφαρμογές που συνδυάζονται με τους ηλεκτρονικούς αυτοματισμούς και τις μοντέρνες τεχνολογίες της εποχής μας. Όλα τα χρόνια ο Ανδρέας συνεχώς αλλάζει, προοδεύει, ανεβαίνει, μεγαλώνει επαγγελματικά και ποτέ δεν έμεινε χωρίς δουλειά. Καλοπληρωμένη δουλειά.
Τι δεν άλλαξε στον Ανδρέα;
Αυτό που δεν άλλαξε ποτέ είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, η αγάπη του για υπεύθυνη δουλειά μαζί με το κέφι του για τη ζωή. Πραγματικά, όσο τον έχω ζήσει, βλέπω μπροστά μου έναν άνθρωπο που είναι πάντα «ζωντανός» και πρόθυμος να αναλάβει να εκτελέσει το ίδιο καλά το πιο απλό μέχρι το πιο δύσκολο έργο. Στα 40-κάτι χρόνια του, έχει τη δική του οικογένεια, μια θαυμάσια σύζυγο που λατρεύει και τα όμορφα παιδιά του που τα μεγαλώνει προσφέροντάς τους ό,τι χρειάζονται.
Ναι, ο φίλος μου ο Ανδρέας δεν έδωσε Πανελλήνιες, δεν πήγε στο Πανεπιστήμιο, δεν έχει διπλώματα και «παπλώματα» από φημισμένες Σχολές. Έστρωσε τον πισινό του από πολύ ενωρίς στη ζωή του, έβαλε κάτω το μυαλό και δούλεψε πολύ με τα χέρια του για να φτάσει σιγά σιγά να γίνει ένας σπουδαίος τεχνικός. Εμείς οι «άλλοι» όσοι σπουδάσαμε και πήραμε «δυνατά» πτυχία, όταν συναντάμε τέτοιους ικανούς τεχνικούς με άρτιες γνώσεις καταλαβαίνουμε αμέσως τη διαφορά. Και έχουμε όλοι μας διαπιστώσει πολύ συχνά το «κενό», την ανάγκη να υπάρχουν πολλοί σαν αυτούς τους τεχνικούς που είναι δυσεύρετοι στην εποχή μας.
Από την άλλη, διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν πολλοί νέοι, που «κάτι» έχουν σπουδάσει, αλλά βρίσκονται μονίμως χωρίς δουλειά και ψάχνουν να βρουν καμμιά καφετέρια για να δουλέψουν περιστασιακά σαν γκαρσόνια, διαμαρτυρόμενοι που αν και «πτυχιούχοι» αναγκάζονται να κάνουν μια οποιαδήποτε δουλειά απλώς για να τα βγάλουν πέρα.
Είναι καιρός να ξυπνήσουν οι νέοι μας και να αντιληφθούν ότι υπάρχουν και άλλοι δρόμοι για να κάνουν κάτι καλύτερο από το να ελπίζουν να τους σώσει το πτυχίο τους, περιμένοντας χρόνια στην ουρά για ένα «διορισμό». Ειδικά στη σύγχρονη εποχή μας, με την τεχνολογία να καλπάζει, υπάρχουν πολλές δουλειές αλλά δυστυχώς είναι ελάχιστοι αυτοί που ξέρουν να τις κάνουν.
Ο φίλος μου ο Ανδρέας είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ένα παράδειγμα προς μίμηση!