Ο Στέφανος Κασσελάκης εμφανίστηκε σαν τους έρωτες του καλοκαιριού. Νέος, ωραίος, μαυρισμένος, ευκατάστατος, κατά δήλωσή του αυτοδημιούργητος, και ταυτόχρονα Αριστερός.
Από την στιγμή που αποχώρησε ο Αλέξης Τσίπρας από την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ, ο Στέφανος Κασσελάκης «βομβάρδιζε» τα δημοσιογραφικά γραφεία με δελτία Τύπου με τις θέσεις του. Ιδιαίτερα ενεργός στα social και όχι μόνο media άρχισε να προκαλεί του ενδιαφέρον του δημοσιογραφικού κόσμου. Ένα πρόσωπο φρέσκο και άφθαρτο που όμως δεν ταίριαζε σε τίποτα στο προφίλ του μέσου συριζαίου. Και την ώρα που οι 4, μέχρι σήμερα το πρωί, υποψήφιοι Πρόεδροι προσπαθούσαν να συμφωνήσουν πότε και πως θα κάνουν το debate το «φαινόμενο» Κασσελάκης κυριαρχούσε παντού.
Όταν ξεκαθάρισε το τοπίο και φάνηκε ότι θα είναι ένας από τους πιθανούς διεκδικητές της θέσης του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ φίλοι και εχθροί, αριστεροί και δεξιοί άρχισαν να ψάχνουν το παρελθόν του και διαπίστωσαν ότι ο αμερικανοσπουδαγμένος και αμερικανοτραφής Στέφανος Κασσελάκης δεν είχε την πορεία που έχει ο μέσος Έλληνας 35αρης.
Και όπως φάνηκε μέχρι και την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του ακολούθησε μια προσεκτικά δομημένη επικοινωνιακή καμπάνια. Ήταν καμπάνια που δεν φαινόταν να είναι καμπάνια… Έξυπνο.
Προσπαθώντας να δει κανείς από απόσταση όλα όσα εκείνος παρουσιάζει μέσα από τον φακό του χτισίματος ενός προφίλ πολιτικού ηγέτη, ο οποίος προσπαθεί να συστηθεί στους ψηφοφόρους, υπάρχουν πολλά που ξενίζουν.
Σήμερα, όταν ο ίδιος επιχείρησε να ξεδιπλώσει την ζωή του και την πορεία του μέσα από ένα βίντεο τεσσάρων λεπτών και είκοσι δευτερολέπτων μάθαμε τα εξής:
Ότι είναι ένας από εμάς αλλά δεν είναι κιόλας. Μιλάει αόριστα για το ότι το παραδικαστικό κύκλωμα χτύπησε τους γονείς του οι οποίοι δούλεψαν σκληρά αλλά τον έστειλαν μόνο του στις ΗΠΑ στα 14 του χρόνια – από ανάγκη όπως λέει ο ίδιος – σε ένα από παλαιότερα σχολεία με υποτροφία. Ακολούθησε και άλλη υποτροφία στο πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια.
Ο Στέφανος Κασσελάκης βρέθηκε στην Goldman Sachs και από τα λεγόμενά του είδε από πρώτο χέρι την αλαζονεία του Κεφαλαίου το οποίο όμως στην συνέχεια εκμεταλλεύθηκε και μπήκε δανειζόμενος με προσωπική εγγύηση στην ποντοπόρο ναυτιλία. Έγινε δηλαδή εφοπλιστής. Αυτό μάλλον είναι το καλό Κεφάλαιο. Της Goldman Sachs ήταν το κακό Κεφάλαιο.
Στην ιστορία μας μπαίνει και ο Τάιλερ ο σύντροφός του ο καλός νοσοκόμος ο οποίος ξαγρυπνούσε δίπλα στους ασθενείς, ενώ έκανε το διδακτορικό του με το φως της ημέρας.
Από τα παραπάνω συμπεραίνει κανείς ότι ο Στέφανος Κασσελάκης δεν είναι το παιδί της διπλανής πόρτας. Μπορεί να είναι ένας άξιος επαγγελματίας που έζησε το Αμερικάνικο Όνειρο αλλά αυτό δεν αφορά κανέναν. Ως σενάριο ταινίας του Χόλυγουντ θα ήταν καλό. Όμως, η ζωή και η πολιτική είναι αλλιώς.
Δεν έχει να κάνει με το ποιος μιλάει καλύτερα αγγλικά, αν έχει κερδίσει μαθητικούς διαγωνισμούς και έχει περισσότερα πτυχία. Αυτά τα επιχειρήματα μοιάζουν τόσο παιδιάστικα όσο και η καραμέλα των κληρονόμων πρωθυπουργών. «Θέλετε να βάλετε απέναντι στον κληρονόμο Μητσοτάκη ένα άτομο αυτοδημιούργητο;», είπε απευθυνόμενος στους πολίτες.
Ναι, η πολιτική ζωή του τόπου χρειάζεται νέα πρόσωπα, χρειάζεται νέο αίμα, αυτό που δεν χρειάζεται είναι νέους Πρίγκιπες. Συγνώμη Στέφανε αλλά όλο αυτό είναι too good to be true.