Ας μην υπερβάλλουμε: δεν «βρέχει» χρήματα. Ούτε κρατάμε ομπρέλα. Τα σχεδόν 32 δισ. ευρώ που εξασφάλισε η κυβέρνηση – εφόσον, βέβαια, οι ηγέτες των χωρών-μελών της ΕΕ βάλουν τη σφραγίδα τους στη Σύνοδο Κορυφής – αποτελούν τεράστια επιτυχία. Εθνική επιτυχία. Διότι αποτελούν τη βάση για να μπορέσει η Ελλάδα όχι απλώς να βγει οριστικά από την κρίση, αλλά να καταφέρει αυτό που ακόμη και πριν από μερικούς μήνες έμοιαζε ακατόρθωτο: να επανεκκινήσει ως κράτος και ν’ αναπτυχθεί με ευρωπαϊκούς ρυθμούς.
Κάποιοι έσπευσαν να ειρωνευτούν και ν’ απαξιώσουν. Άλλοι έκαναν υπολογισμούς ότι τάχα αντιστοιχούν 3.000 ευρώ σε κάθε κεφάλι κι ότι σύντομα θα τα φάμε στα μπουζούκια. Είναι προφανές ότι δεν θα γίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αλλά, με μία έννοια, το πρώτο συμβαίνει στ’ αλήθεια: η Ελλάδα είναι πρώτη στον πίνακα της κατανομής των κονδυλίων με βάση το κατά κεφαλήν εισόδημα. Κάτι που επίσης μοιάζει ακόμη και σήμερα αδιανόητο και όμως είναι πραγματικότητα. Είναι επίσης επιτυχία της κυβέρνησης, διότι αντανακλά την αποκατάσταση της αξιοπιστίας της χώρας στα μάτια των εταίρων της. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα δεν είναι πλέον το «μαύρο πρόβατο» της ΕΕ. Αυτό φάνηκε, άλλωστε, και στις πρόσφατες αποφάσεις της ΕΚΤ για το waiver και το QE – έστω και υπό το πρίσμα των έκτακτων συνθηκών λόγω της πανδημίας.
Εδώ, όμως, αρχίζουν τα δύσκολα για την κυβέρνηση και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Το business plan που θα παρουσιάσει η κυβέρνηση και η ομάδα κρούσης του πρωθυπουργού για τα 32 δισ. πρέπει ν’ ανταποκρίνεται στις προσδοκίες. Θα ελέγχεται και θ’ αξιολογείται διαρκώς. Και βέβαια, το σχέδιο πρέπει να εφαρμοστεί στο ακέραιο. Τα χρήματα δεν μπορούν και δεν πρέπει να χαθούν. Δεν πρέπει να σκορπιστούν όπως οι θρυλικές αγροτικές επιδοτήσεις που έγιναν… Καγιέν και κάποτε φωνάζαμε να μην μας τα πάρει ο Όλι Ρεν.
Τα 32 δις είναι η τελευταία ευκαιρία για τη χώρα και μια απόδειξη πως πράγματι ο Θεός – ή όποια άλλη ανώτερη δύναμη – αναγνωρίζει ως επιουσία: πάνω που βγήκε βαριά τραυματισμένη από μία πολυετή κρίση κι ήρθε μία ακόμη να τη γονατίσει ξανά, τώρα έχει ένα δώρο που της επιτρέπει όχι απλώς ν’ ανανήψει, αλλά ν’ αναγεννηθεί.
Με απλά λόγια: η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός κατάφεραν να διαχειριστούν με επιτυχία δύο πρωτοφανείς κρίσεις που ενέσκηψαν ταυτόχρονα: τις τουρκικές προκλήσεις στον Έβρο και τον κορονοϊό. Τώρα, καλούνται να διαχειριστούν μια μεγαλύτερη κρίση. Η πανδημία και το αποτύπωμά της στην οικονομία μοιάζουν με χειροβομβίδα. Και τα 32 δις της ΕΕ με την περόνη της που είτε θα την αφοπλίσει είτε θα την πυροδοτήσει – αναλόγως τη χρήση. Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι απλό: να μη σκάσει στα χέρια μας.
Οι προϋποθέσεις υπάρχουν. Το ίδιο και η τεχνογνωσία. Πολλώ δε μάλλον η διάθεση. Μακάρι να υπήρχε κι η συναίνεση, αλλά η κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει ακόμη και μόνη της. Να προχωρήσει για τη χώρα και για όλους τους Έλληνες. Και το αποτέλεσμα, θα φανεί… στο χειροκρότημα.