Ε, την απάντηση έχει μόνο ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος συμπεριέλαβε και τις δύο παραπάνω φράσεις στη δήλωσή του, επιχειρώντας να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ θα πει «ναι» στην υποψηφιότητα της προέδρου του ΣτΕ για το ύπατο πολιτειακό αξίωμα. Κατανοητό ασφαλώς ότι βρίσκεται σε δυσχερή θέση ύστερα από την κίνηση-ματ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Όπως και η υπεράσπιση του Προκόπη Παυλόπουλου στην οποία καταφεύγει και μάλιστα σε δραματικούς τόνους. Διότι είναι ακριβώς το προσωπικό του άλλοθι, ενώ συμβολίζει την ακινησία, την απραξία και τις εύκολες αποφάσεις που δεν στενοχωρούν – και που είναι αλήθεια πως δεν τις προτιμούν μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με ό,τι έχει παρουσιάσει ως τώρα ο κ. Μητσοτάκης που τολμά να δοκιμάζει και να κάποιες φορές δυσαρεστεί και να «ξεβολεύει».
Θα περίμενε λοιπόν κάποιος από τον κ. Τσίπρα να έχει κατανοήσει μετά από 4,5 χρόνια στην εξουσία ότι στη δημοκρατία ισχύει η αρχή της πλειοψηφίας. Αυτός, δηλαδή, που έχει την πλειοψηφία και κυβερνά έχει και τη δυνατότητα να λαμβάνει κρίσιμες αποφάσεις. Με αυτόν τον κανόνα, άλλωστε, και με τη βοήθεια των ΑΝΕΛ ή… δανεικών βουλευτών στο φινάλε κυβέρνησε και ο κ. Τσίπρας. Και αυτή ήταν η απάντησή του όταν η ΝΔ τού ασκούσε κριτική.
Σ’ αυτό ακριβώς κρύβεται, όμως, μια μεγάλη αντίφαση: και στην περίπτωση Σακελλαροπούλου, ως φαίνεται, αλλά και στην περίπτωση Τασούλα στη Βουλή και στην ψήφο των αποδήμων την απόφαση έλαβε η ευρεία πλειοψηφία που συμπεριλαμβάνει και τον ΣΥΡΙΖΑ. Δημοσιογραφικά αυτό λέγεται «συναίνεση» κι αυτό το πιστώνεται προσωπικά ο κ. Μητσοτάκης. Πόσες είναι, άραγε, οι φορές, που έγινε αυτό στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα, ο οποίος κυβέρνησε με τη (δημοκρατική) αρχή της πλειοψηφίας;
Από την άλλη πλευρά, το όψιμο ενδιαφέρον του ΣΥΡΙΖΑ για το θεσμό του ΠτΔ γεννά το εξής εύλογο ερώτημα: για ποιο λόγο, εάν θεωρεί ότι ευτελίζεται ο θεσμός, δεν άνοιξε θέμα αλλαγής των σχετικών διατάξεων ή ακόμη και των αρμοδιοτήτων του ΠτΔ κατά την πρόσφατη συνταγματική αναθεώρηση; Γιατί έσπευσε απλώς ν’ αποσυνδέσει την εκλογή Προέδρου από τις πρόωρες εκλογές; Ή μήπως η πρότασή του για διαδοχικές ψηφοφορίες ανά εξάμηνο, έως ότου υπάρξει συναίνεση… με το ζόρι, υπηρετούσε το σεβασμό στους θεσμούς;
Υπάρχουν και όρια. Κι αν ήθελε να πει «ναι» εξαρχής στην υποψηφιότητα Σακελλαροπούλου ο κ. Τσίπρας, θα ήταν καλύτερα να το πει ευθέως. Δίχως το άλλοθι Παυλόπουλου…