Τα δραματικά γεγονότα στον Έβρο, με τη φύλαξη των συνόρων και την παρεμπόδιση της οργανωμένης εισροής χιλιάδων μεταναστών (κυρίως) και προσφύγων, έχουν φέρει τη χώρα σε ένα κομβικό σημείο λήψης σημαντικών αποφάσεων.
Ακούγονται καθημερινά δεκάδες ιδέες και προτάσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος από τη χώρα μας. Κυβέρνηση, πολιτικά κόμματα, πάσης φύσεως οργανώσεις, αλλά και τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες και κάθε λογής ηλεκτρονικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τοποθετούνται επί του θέματος.
Ανάμεσα σε όλα όσα ακούγονται από κάθε πλευρά, εμφανίζεται και η πρόταση άσκησης βέτο προς την Ευρωπαϊκή Ένωση εκ μέρους της Ελλάδας. Και μάλιστα, προτείνεται η άσκηση συνεχούς βέτο προς την ΕΕ, μέχρις ότου ληφθούν εκείνα τα μέτρα που θα λύσουν το Ελληνικό πρόβλημα της εισροής μεταναστευτικών κυμάτων προς τη χώρα μας.
Συζητείται και προτείνεται η διασπορά των μεταναστών σε όλες τις χώρες-μέλη της ΕΕ καθώς και η επιβολή κυρώσεων προς την Τουρκία, έτσι ώστε να υποχρεωθεί ο Ερντογάν – κάτω από την επιβολή αυτών των κυρώσεων – να σταματήσει το άνοιγμα των συνόρων και την εισροή των μεταναστών προς την Ευρώπη μέσω Ελλάδας.
Εν πρώτοις, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τι ακριβώς σημαίνει η συνεχής άσκηση βέτο εκ μέρους μιας οποιασδήποτε χώρας στην ΕΕ.
Η δυνατότητα αυτή – τυπικά – είναι βεβαίως εκεί, σύμφωνα με το ισχύον καταστατικό της ΕΕ. Πλην όμως, το πολιτικό κόστος μιας τέτοιας κίνησης είναι τεράστιο, αφού καμμιά απόφαση δεν θα μπορεί να ληφθεί εκ μέρους της ΕΕ για κανένα θέμα, εάν μια χώρα «φρενάρει» τις διαδικασίες με την άρνησή της, χωρίς τη συναίνεσή της. Και είναι απολύτως φυσικό, αυτή η χώρα να βρεθεί «στη γωνία» απέναντι σε όλες τις υπόλοιπες.
Έχουμε ζήσει πρόσφατα, ως Ελλάδα, την άσκηση «εκβιασμού» προς την ΕΕ, προκειμένου να λύσουμε τα οικονομικά μας προβλήματα και να «αλλάξουμε την Ευρώπη». Αποτέλεσμα: ηττηθήκαμε κατά κράτος και τελικά βάλαμε την ουρά μας κάτω από τα σκέλια μας!
Καμμία χώρα δεν είναι σε θέση να παίξει ένα τέτοιο «παιχνίδι» με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τις διαδικασίες της ΕΕ. Ακόμη περισσότερο μια χώρα όπως η Ελλάδα, με τα σοβαρά οικονομικά της προβλήματα και τις αδυναμίες της. Επομένως, η άσκηση μονίμου βέτο, μέχρις ότου η ΕΕ «έρθει στα νερά μας» είναι ουτοπική έως καταστροφική και η χώρα θα βρισκόταν αυτόματα σε απομόνωση.
Ο μόνος δρόμος είναι η συννενόηση, σε υψηλό διπλωματικό επίπεδο, εντός των διαδικασιών, με πρωταρχικό στόχο την κατανόηση εκ μέρους της ΕΕ του σοβαρού προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα. Εάν αυτό επιτευχθεί, τότε μπορούν να συζητηθούν όλα τα υπόλοιπα και να ζητηθεί η απτή υποστήριξη των ευρωπαίων προς τη χώρα μας.
Κατά δεύτερον, ας μη λησμονούμε ότι το «μεταναστευτικό» δεν είναι μόνο ελληνικό πρόβλημα. Είναι ευρωπαϊκό, είναι παγκόσμιο. Επίσης, να γίνει αντιληπτό ότι η μετανάστευση δεν είναι ένα σημερινό «φαινόμενο» αλλά μια ιστορική πραγματικότητα που εξελίσσεται επί αιώνες. Δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ, όσο υπάρχουν περιοχές υποβαθμισμένες και λαοί εξαθλιωμένοι, που αναζητούν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, αν όχι επιβίωσης.
Να προσθέσουμε ότι οι λεγόμενες ανεπτυγμένες χώρες εκμεταλλεύτηκαν τη μετανάστευση προκειμένου να χρησιμοποιήσουν φθηνά «χέρια» για τη βιομηχανία τους, την αγροτική οικονομία τους και τις όποιες άλλες δραστηριότητές τους, σε τομείς που οι «ντόπιοι» δεν ήθελαν να εργασθούν οι ίδιοι. Τα παραδείγματα πολλά και σε όλες τις χώρες του «δυτικού Κόσμου» συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας.
Αλλά, για να επανέλθω στο δικό μας πρόβλημα, είναι σημαντικό να λάβουμε καταρχάς εμείς τις δικές μας αποφάσεις για το ποιά πρέπει να είναι η πλέον συμφέρουσα πολιτική και πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση, όπως αυτή διαμορφώνεται αυτή τη στιγμή. Απέναντί μας βρίσκεται μια Τουρκία, η οποία εκβιάζει την Ευρώπη χτυπώντας την Ελλάδα που είναι δίπλα της.
Ο πονηρός Ερντογάν με την κίνησή του κυριολεκτικά χτυπάει «με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια». Εμείς είμαστε το ένα και η Ευρώπη το άλλο. Αλλά, είμαστε μαζί. Και αυτό είναι θετικό, το ότι η Ελλάδα – με τον ένα ή τον άλλο τρόπο – δεν είναι μόνη σε αυτό τον «πόλεμο».
Εάν πάμε να εκβιάσουμε και εμείς την Ευρώπη, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να βρεθούμε μόνοι και να δημιουργήσουμε ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα στη χώρα μας.
Χρειάζεται ψυχραιμία λοιπόν και πολλή δουλειά, συστηματική και στοχευμένη. Με προτάσεις που να στέκουν και όχι με απειλές προς πάσα κατεύθυνση «επειδή έχουμε το δίκιο με το μέρος μας». Μπορεί να ακούγεται πολύ «πατριωτικό» να τα πούμε χοντρά στους «έξω» αλλά να ξέρουμε ότι έχουν και οι άλλοι τις δικές τους θέσεις, οι οποίες δεν συμπίπτουν απαραίτητα με τις δικές μας.
Ήδη, με τις κινήσεις που γίνονται αυτή τη στιγμή για τη διεθνή προβολή του ζητήματος από πλευράς μας, έχουν υπάρξει σοβαρές τοποθετήσεις τόσο από την επίσημη ΕΕ όσο και από μεμονωμένες χώρες εντός και εκτός Ευρώπης.
Θα πάμε λοιπόν «βήμα βήμα» χωρίς επικίνδυνα άλματα, αλλά με συννενόηση για τη σταδιακή αποδοχή των αιτημάτων μας και επίτευξη των στόχων μας.
Αυτό επιβάλλει η ρεαλιστική πολιτική.
Αυτό είναι τελικά το συμφέρον της χώρας.