Η Τρίτη 24 Ιουλίου 2018 είναι από τις πιο μαύρες μέρες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας που βάφτηκε με το αίμα αθώων ανυποψίαστων πολιτών που έχοντας εμπιστοσύνη στις αρχές απολάμβαναν τον ήλιο και την θάλασσα. Και όταν ήρθε το κακό, κανείς δεν βρέθηκε να τους σώσει.
Την χθεσινή ημέρα σε μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες παραθεριστικές περιοχές της Αττικής, στην καρδιά του καλοκαιριού, όταν οι φλόγες άρχισαν να πλησιάζουν την περιοχή της Ραφήνας και οι κάτοικοι και οι παραθεριστές κατάλαβαν ότι η κατάσταση ήταν σοβαρή αλλά όχι εκείνοι που έπρεπε. Κανένα σχέδιο εκκένωσης, κανένας σχεδιασμός για την απομάκρυνση των πολιτών από τις επικίνδυνες ζώνες.
Οι λέξεις που μπορούν να περιγράψουν την κατάσταση είναι χάος, αλαλούμ, ασυνεννοησία και ανικανότητα. Μεγάλη και θανάσιμη ανικανότητα. Η χθεσινή ημέρα ήταν από τις πιο επικίνδυνες του καλοκαιριού αλλά κάποιοι αγρόν αγόραζαν. Οι κάτοικοι σε πολλούς οικισμούς σώθηκαν από θαύμα γιατί οι ίδιοι κινητοποιήθηκαν και απομακρύνθηκαν από τα σπίτια τους που τα πλησίαζαν επικίνδυνα οι φλόγες.
Ο επίσημος απολογισμός των 49 νεκρών δυστυχώς δεν θα είναι ο τελικός. Οι κρουνοί στην λεωφόρο Μαραθώνος δεν λειτουργούσαν. Οι υδροφόρες άδειαζαν και δεν υπήρχε πρόβλεψη για το πως θα ξαναγεμίσουν. Αλλόφρονες οι κάτοικοι έπαιρναν τα αυτοκίνητά τους για να ξεφύγουν αλλά δεν ήταν κανείς εκεί για να τους καθοδηγήσει. Και εγκλωβίζονταν στις φλόγες και καίγονταν ζωντανοί!
Οι ευθύνες είναι τεράστιες για τις τόσες ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν τόσο άδικα. Οι κάτοικοι και οι παραθεριστές σε κατάσταση πανικού έβρισκαν καταφύγιο στην θάλασσα ως τη μόνη σωτηρία που μπορούσαν να σκεφτούν και κάποιοι πανηγυρίζουν γιατί απεγκλώβισαν από τις ακτές 700 ανθρώπους. Οι οποίοι δεν θα είχαν εγκλωβιστεί αν υπήρχε μεγάλη δύναμη της τροχαίας, της αστυνομίας και της πυροσβεστικής αλλά και οργάνωση από τους δήμους εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε.
Οι νεκροί, οι άνθρωποι που χάθηκαν με τόσο φρικτό και αγωνιώδη τρόπο θα στοιχειώνουν όλους εκείνους που πολύ απλά δεν έπραξαν το καθήκον τους.