χι μόνον γιατί εγκαινίασε ένα νέο δρόμο για τις πολεμικές παραγωγές, ανάμεσα στα στρατευμένα ντοκιμαντέρ και στα χολιγουντιανά πρότυπα, αλλά και γιατί «έδειξε» τα όρια της κινηματογραφικής τέχνης. Η εικόνα μιας ζούγκλας παραδομένης στην παραφροσύνη και στον θάνατο. «This is the end», τραγουδούν οι Doors και η τελετουργική, απόκοσμη μουσική, δεν αφήνει κανένα περιθώριο διαφυγής: Βρισκόμαστε στον πάτο του κόσμου, στην καρδιά του σκότους. Βιετνάμ, 1968.
Διαβάστε περισσότερα στο perpetual.gr