Οι περισσότεροι πάντως έκαναν πάρα πολλά για τον εαυτό τους. Αρχίζοντας από τη φήμη, τη δημοσιότητα (δυστυχώς το μεγαλύτερο κεφάλαιο που οδηγεί στην πολιτική την εποχή του σταρ σύστεμ), φτάνουμε στον πλουτισμό και την οικονομική τακτοποίηση, τις μίζες.
Είναι πλέον εδραιωμένη πεποίθηση του ελληνικού λαού πως οι Ελληνες πολιτικοί χρησιμοποιούν την πολιτική και τα δημόσια αξιώματα όχι για να προσφέρουν στην πατρίδα, αλλά για τακτοποιήσουν τους εαυτούς τους, τις οικογένειες, τους συγγενείς, τους κομματικούς φίλους και τους ψηφοφόρους.
Το αποτέλεσμα το είδαμε και είναι η χρεοκοπημένη Ελλάδα, η Ελλάδα της κρίσης, η ψωροκώσταινα (κι ας ισχυρίζεται ο αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού Νίκος Ξυδάκης πως 200 χρόνια με δραχμή η Ελλάδα μεγαλούργησε).
Για όσους κυβέρνησαν μέχρι πρότινος η ετυμηγορία του ελληνικού λαού είναι σε γενικές γραμμές η προαναφερθείσα.
Τούτες τις ώρες κρίνεται και η συνεισφορά των πολιτικών της Αριστεράς που σήμερα έχουν αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Θα αρθούν άραγε στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων και θα λειτουργήσουν με γνώμονα τι θα προσφέρουν αυτοί στην πατρίδα ή θα υποκύψουν στις ιδεοληψίες, στις ιδεολογικές αγκυλώσεις και θα συνταχθούν με την ιδεολογική παράμετρο και κόντρα στο συμφέρον της πατρίδας όπως το προσδιορίζει το 80% του ελληνικού λαού.
Θα σεβαστούν τη λαϊκή εντολή ή θα την πλαγιοκοπήσουν όπως παροτρύνουν Λαπαβίτσες, Στρατούληδες, Πετράκοι, Ξυδάκηδες, Κωνσταντόπουλοι (συγγνώμη Πρόεδρε Ζωή που σε έβαλα τελευταία) και άλλοι δραχμολάγνοι που νομίζουν πως στην εποχή της παγκοσμιοποίησης η αλβανοποίηση ή η κουβανοποίηση ή η βενεζουελοποίηση της Ελλάδας είναι η απάντηση στις ιστορικές προκλήσεις.
Η μέχρι τώρα διαπραγματευτική στρατηγική αποδείχθηκε λανθασμένη. Στις εγκληματικές πολιτικές των μνημονίων, αντί να απαντήσουν ευθύς εξαρχής με ένα ολοκληρωμένο σχέδιο το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει βάση για συζήτηση, πρόκριναν τη δημιουργική ασάφεια (για να μην πούμε ανοησία), την καθυστέρηση, το ροκάνισμα του χρόνου, παραγνωρίζοντας ότι όσο αδειάζει η κλεψύδρα η Ελλάδα και όχι οι δανειστές πλησιάζουν να βρεθούν με την πλάτη στον τοίχο.
Και τώρα που ήρθε η ώρα της μεγάλης απόφασης παραπονούνται ότι δεν τους άκουσαν στο Eurogroup. Είναι αίσχος βεβαίως, αντιδημοκρατική και αντιευρωπαϊκή στάση. Αλλά κύριε Βαρουφάκη δεν θα ήταν κακό να κάνετε την αυτοκριτική σας και να ζητήσετε συγγνώμη γιατί τους βάλατε όλους απέναντι, ενώ θα μπορούσατε κάποιους να τους έχετε στο πλευρό σας αν ευθύς εξαρχής προσερχόσαστε στις διαπραγματεύσεις με ένα ολοκληρωμένο και επεξεργασμένο σχέδιο.
Που σημαίνει κύριε Βαρουφάκη πως εσείς και η κυβέρνηση δεν κάνατε αυτό που έπρεπε για την πατρίδα. Τουλάχιστον ας το κάνετε τώρα, επιλέγοντας το μείζον και αναζητώντας τρόπους να θεραπεύσετε τις συνέπειες για το έλασσον. Δρόμοι και τρόποι υπάρχουν. Αρκεί να τους αναζητήσετε και να τους υπηρετήσετε με συνέπεια, όπως απαιτεί αυτή την ώρα το πατριωτικό καθήκον.
«Η αριστερά πρώτη φορά» μπορεί να αποβεί θετική για την πατρίδα, αρκεί ο ρεαλισμός να επικρατήσει της ιδεοληψίας. Όταν εφαρμόσετε ένα ευρύ πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και αλλαγών, μπορείτε να αντιμετωπίσετε τις συνέπειες μιας λανθασμένη διαπραγμάτευσης. Αλλιώς ελλοχεύει ο κίνδυνος να πολλαπλασιάσετε τις δυσμενείς επιπτώσεις μιας αποτυχημένης ως τώρα, μιας ανερμάτιστης και χωρίς στρατηγική διαπραγμάτευσης.
Εκτός αν αυτή υπάρχει και υπηρετεί την επιστροφή στη δραχμή μέσω ατυχήματος. Παράμετρο που δύσκολα μπορεί να γίνει πιστευτή (ο γράφων δεν την πιστεύει), αλλά που κάποιοι την φέρνουν στο προσκήνιο και τη διαδίδουν.