Ασφαλώς η μεγάλη πλειοψηφία παραμένει απαισιόδοξη.
Το γεγονός όμως ότι ένα 25% περίπου εκτιμά ότι είναι εφικτός ο στόχος για το πρωτογενές πλεόνασμα και ότι μπορούμε το 2018 να βγούμε στις αγορές, σε συνδυασμό με το ότι 1 στους 3 εκτιμά ότι η ανεργία θα συνεχίσει να μειώνεται, αποτελεί νέο δεδομένο, αφού τα ποσοστά σε ανάλογες ερωτήσεις ήσαν τους προηγούμενους μήνες πολύ μικρότερα.
Το κρίσιμο λοιπόν ερώτημα είναι κατά πόσο έχουμε να κάνουμε με απαρχή τάσης ή η αποτύπωση αυτή αποτελεί συγκυριακό φαινόμενο.
Εάν πρόκειται για συγκυριακό φαινόμενο, τότε η φθορά της κυβερνητικής εικόνας κυβέρνησης θα συνεχιστεί και οι τάσεις της πρόθεσης ψήφου (με το σαφές προβάδισμα της Νέας Δημοκρατίας) θα παγιωθούν ή και θα ενισχυθούν.
Εάν πρόκειται για απαρχή τάσης, τότε η κυβέρνηση θα μπορεί να ελπίζει σε θετικότερη αξιολόγηση από την κοινωνία (υπό την προϋπόθεση βεβαίως να λειτουργήσει περισσότερο αποτελεσματικά) και θα μπορεί να διεκδικήσει την επανασυσπείρωση μέρους των ψηφοφόρων της του Σεπτεμβρίου του 2015, που σήμερα σε υψηλά ποσοστά δηλώνουν αναποφάσιστοι ή απρόθυμοι να συμμετέχουν στις επόμενες εκλογές.
Σε ότι αφορά τα δεδομένα της πρόθεσης ψήφου (που έχουν σχετική αξία τόσο μακριά από μία εκλογική αναμέτρηση), πέρα από τη διαφορά της Νέας Δημοκρατίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, αξίζει να σημειωθεί η θετική επίδραση των εξελίξεων στην κεντροαριστερά στα ποσοστά της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, τα σταθερά υψηλά ποσοστά της Χρυσής Αυγής και του ΚΚΕ, αλλά βεβαίως και το ότι το 30% δηλώνει ότι δεν έχει αποφασίσει, θα προτιμήσει το λευκό, ή δεν θα φτάσει στις κάλπες.
Η τελική επιλογή ενός τόσο υψηλού ποσοστού απροσδιόριστης ψήφου, αποτελεί, προφανώς, κρίσιμη παράμετρο για τη διαμόρφωση του εκλογικού χάρτη, σε όλα τα επίπεδα.
Κώστας Παναγόπουλος
Διευθύνων Σύμβουλος Alco