Μιλώντας στην εκδήλωση για τις Ευρωεκλογές 2019, ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στην “θλιβερή ανάδυση ακροδεξιών, ξενοφοβικών, ρατσιστικών δυνάμεων σε χώρες της Ευρώπης, ακόμα και σε κάποιες που φημίζονταν για τις δημοκρατικές τους παραδόσεις, και τη σταθερότητα των πολιτικών τους θεσμών”.
“Πάνω στο έδαφος της κρίσης σε αρκετές χώρες, η ακροδεξιά πέτυχε να εκφράζει τον θυμό και την απογοήτευση των λαϊκών μαζών από τις κραυγαλέες αποτυχίες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και της διαχείρισης της μεγάλης οικονομικής κρίσης” είπε ο Αλ. Τσίπρας, τονίζοντας ότι η ακροδεξιά εκφράζει οργή και την απογοήτευση, αλλά ούτε στο ελάχιστο δεν εναντιώνεται στα πανίσχυρα συμφέροντα των ισχυρών.
“Παρουσιάζεται ως αντισυστημική δύναμη, αλλά ούτε στο ελάχιστο δεν εναντιώνεται στο οικονομικό κατεστημένο. Ούτε στο ελάχιστο δεν αποπειράται να μετριάσει την κυριαρχία του κεφαλαίου επί των δυνάμεων της εργασίας. Το αντίθετο”.
Όπως είπε, η ακροδεξιά αναλαμβάνει κυβερνητικές ευθύνες και επιχειρεί τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις μεταρρυθμίσεις του Βίκτορ Όρμπαν με την ασυδοσία στις απολύσεις και τις αντίστοιχες μεταρρυθμίσεις που προωθούν οι ομοϊδεάτες του στην Αυστρία και άλλες χώρες.
“Και μην ξεχνάμε ότι η ακροδεξιά μοιράζεται με τον νεοφιλελευθερισμό την ίδια κοινωνική φιλοσοφία.
Την ίδια περιφρόνηση των αδύναμων, των νικημένων, την ίδια επιθυμία για τη συντριβή και την εκκαθάριση των μη προσαρμόσιμων. Βλέπουμε ότι αυτό το κυρίαρχο δόγμα μετατοπίζεται από το κομμάτι της μετριοπαθούς κεντροδεξιάς στο όχημα της ακροδεξιάς” είπε, χαρακτηρίζοντας εξαιρετικά επικίνδυνο το φαινόμενο.
Ευρωεκλογές 2019, η ελληνική κρίση και η επόμενη ημέρα
“Θέλουμε ανάπτυξη που να τροφοδοτείται από την εργασία και όχι από τη συντριβή της” είπε ο Αλ. Τσίπρας και ανέφερε τα παραδείγματα της Πορτογαλίας, όπου οι προοδευτικές δυνάμεις, οι Σοσιαλιστές, οι Κομμουνιστές, η Αριστερά και οι Πράσινοι, ήρθαν σε συνεννόηση για ένα πρόγραμμα εξόδου από την ύφεση και την υψηλή ανεργία.
Επίσης, είπε ότι πιο πρόσφατα, είδαμε να αναπτύσσεται ένας παρόμοιος διάλογος μεταξύ των προοδευτικών δυνάμεων και στην Ισπανία, πάνω σε ζητήματα ανάταξης της εργασίας και των εργασιακών δικαιωμάτων και αύξησης των δημόσιων δαπανών.
Μπορεί να είναι σημαντικά αυτά που πετύχαμε αυτά τα χρόνια, δεν ήταν όμως αρκετά.
Γιατί σε γενικότερο επίπεδο στην Ευρώπη, τα ίδια αναποτελεσματικά και εχθρικά για τους λαούς δόγματα κυριαρχούν ακόμη στους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Οι ίδιες εμμονές της νεοφιλελεύθερης οικονομικής ορθοδοξίας για τη διαρκή ενίσχυση του κεφαλαίου σε βάρος της εργασίας.
Και, οι ίδιες πρακτικές έλλειψης λογοδοσίας, τεχνοκρατικής διακυβέρνησης και περιφρόνησης της βούλησης των λαών και των πιο μικρών κρατών.
Από αυτήν την άποψη, ήταν ίσως αναμενόμενο αυτό το κύμα εθνικιστικών αναδιπλώσεων που είδαμε στην Ευρώπη αυτά τα χρόνια.