«Η απώλεια της πρόσφατης μνήμης του κυρίου Τόμσεν» είναι ο… «τίτλος» της ανακοίνωσης που εξέδωσε ο πρώην υπουργός Οικονομικών για να «απαντήσει» στο στέλεχος του ΔΝΤ, που υποστήριξε ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις ήταν εκείνες που επέλεξαν τα μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα.
Εξαιτίας των όσων είπε, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος του απαντά με έξι σημεία. Το πρώτο έχει να κάνει με τα πρωτογενή πλεονάσματα. «Δεν συμφωνήσαμε οικειοθελώς, αλλά κάτω από την πίεση των πιστωτών» τονίζει ο τομεράρχης Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ και ρίχνει και μια μπηχτή για την κυβέρνηση Σαμαρά.
Ούτε η υπέρβαση των στόχων ήταν επιλογή της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ αλλά «αποτέλεσμα των συστηματικών αστοχιών στις “επιστημονικές” προβλέψεις των στελεχών του ΔΝΤ», σημειώνει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος.
Κατηγορεί το ΔΝΤ πως ενώ την τελευταία στιγμή πήρε απόφαση να μη συμμετάσχει στο ελληνικό πρόγραμμα, οι «συμβουλές» στους πιστωτές για μείωση των πλεονασμάτων και να γίνουν περισσότερα για το χρέος ήταν μια πίεση που «δεν είχε δόντια, δεν υπήρχε απειλή ότι αυτό πρέπει να γίνει έγκαιρα για να εξασφαλιστεί η συμμετοχή του ΔΝΤ». Αντιθέτως, συνεχίζει ο πρώην υπουργός «η απειλή σε μας ήταν συστηματική, με κορυφαίο παράδειγμά το 2017 με την επιβολή νομοθετικής παρέμβασης μείωσης των συντάξεων και του αφορολόγητου».
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος κατηγορεί επίσης τον Πολ Τόμσεν για εμμονή για χαμηλότερες συντάξεις και χαμηλότερο αφορολόγητο, η οποία «ζημίωσε το επιστημονικό κύρος του ΔΝΤ».
Τα έξι σημεία – απάντηση Τσακαλώτου στον Τόμσεν:
«Με ευκαιρία την ομιλία του κ. Τόμσεν στο London School of Economics να του θυμίσουμε τα εξής:
1) Ότι δεν “συμφωνήσαμε” υψηλά πλεονάσματα οικειοθελώς, αλλά κάτω από την πίεση των πιστωτών. Και παρά την πίεση αυτή ήταν σαφώς χαμηλότερα από αυτά που είχαν συμφωνήσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
2) Ότι η υπέρβαση των συμφωνημένων στόχων δεν ήταν επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης αλλά αποτέλεσμα των συστηματικών αστοχιών στις “επιστημονικές” προβλέψεις των στελεχών του ΔΝΤ, που οδηγούσαν στην επιβολή περισσότερων μέτρων.
3) Ότι η παρέμβαση του ΔΝΤ ήταν πάντα ασύμμετρη και πήρε την απόφασή του να μη συμμετέχει στο πρόγραμμα την τελευταία στιγμή. Μέχρι το τέλος του προγράμματος “συμβούλευε” τους πιστωτές να μειώσουν τα πλεονάσματα και να κάνουν περισσότερα για το χρέος, αλλά ποτέ αυτή η πίεση δεν είχε δόντια – δεν υπήρχε απειλή ότι αυτό πρέπει να γίνει έγκαιρα για να εξασφαλιστεί η συμμετοχή του ΔΝΤ.
4) Ότι αντιθέτως, η απειλή σε μας ήταν συστηματική, με κορυφαίο παράδειγμά το 2017 με την επιβολή νομοθετικής παρέμβασης μείωσης των συντάξεων και του αφορολόγητου, που τελικά καταφέραμε να αποτρέψουμε το 2018.
5) Ότι η εμμονή του κ. Τόμσεν για χαμηλότερες συντάξεις και χαμηλότερο αφορολόγητο έκανε και κάτι ακόμα. Ζημίωσε το επιστημονικό κύρος του ΔΝΤ. Με προβλέψεις για ανάπτυξη και πλεονάσματα που δεν στηριζόταν στα πραγματικά δεδομένα της οικονομίας, αλλά χρησιμοποιούταν για άσκηση πίεσης για αντιλαϊκές πολιτικές. Ακόμα και στις αρχές του 2018 προέβλεπαν πρωτογενές πλεόνασμα 1% (!).
6) Κι ένα τελευταίο. Ας αποφασίσει κάποτε το ΔΝΤ αν το αφήγημα στο υψηλό επίπεδο για inclusive growth και άμβλυνση των ανισοτήτων είναι μόνο για το θεαθήναι. Γιατί η πίεση της ομάδας του κ. Τόμσεν την περίοδο 2015-2018 μόνο το inclusive growth και τη μείωση των ανισοτήτων δεν εξυπηρετούσαν».