Με αφορμή τη σημερινή (01.12.2022) Παγκόσμια Ημέρα AIDS, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης βρέθηκε στα γραφεία του Συλλόγου Οροθετικών Ελλάδος «Θετική Φωνή». Εκεί, του έδωσαν και την επιστολή της Δήμητρας, μιας γυναίκας που ζει με HIV.
Κατά την παρουσία του στο Σύλλογο Οροθετικών, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε ανοικτή συζήτηση με ανθρώπους που ζουν με τον HIV, αφού πρώτα ξεναγήθηκε στους χώρους από τον πρόεδρο της «Θετικής Φωνής» Νίκο Δέδε και μίλησε με τους εργαζόμενους. Στο τραπέζι της συζήτησης τέθηκαν τα βήματα προόδου που έχουν γίνει μέχρι σήμερα τόσο σε υγειονομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, αλλά και αυτά που πρέπει να γίνουν ακόμη.
«Είχα ευαισθητοποιηθεί ιδιαίτερα από την εποχή που σάς είχα επισκεφτεί ως αρχηγός της αντιπολίτευσης. Θεωρούσα ότι έχουμε πραγματικά τη δυνατότητα να καλύψουμε το χαμένο έδαφος από άλλες Ευρωπαϊκές χώρες και να κάνουμε και εδώ μια σειρά από κινήσεις που να μπορέσουν να αυξήσουν, όπως λέτε, την ορατότητα του τι σημαίνει κανείς σήμερα να ζει με τον ιό. Κυρίως να αντιμετωπίσει τις προκαταλήψεις και το στίγμα.
Να ενημερώσει την κοινή γνώμη για την τεράστια πρόοδο της επιστήμης ως προς το ζήτημα της αντιμετώπισης. Και βέβαια χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί μπορέσαμε και ψηφίσαμε -για εμένα η πιο σημαντική πρωτοβουλία- το νόμο κατά των διακρίσεων. Να μην είναι υποχρεωμένος κάποιος να δίνει οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με το αν είναι ή δεν είναι θετικός στον ιό. Και βέβαια, ένα ζήτημα το οποίο μας είχε απασχολήσει και πριν από ένα χρόνο όταν είχαμε βρεθεί στο Μαξίμου και πείστηκα ότι πράγματι η PrEP θεραπεία είναι απολύτως απαραίτητη για να μπορέσουμε να μειώσουμε κι άλλο τα νέα περιστατικά λοιμώξεων με HIV», σημείωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
«Η δική μας η γενιά ενηλικιώθηκε με τον HIV. Τότε να πλανάται από πάνω μας το φάσμα μιας ασθένειας η οποία ήταν θανατηφόρα. Και αυτό άλλαξε πάρα πολύ και τις δικές μας συμπεριφορές και τη δική μας αντίληψη γύρω και από τα ζητήματα των σεξουαλικών επαφών. Η επόμενη γενιά ευτυχώς δεν έχει πάνω της αυτό το βάρος. Παρά ταύτα, είμαι πολύ υπερήφανος για το γεγονός ότι μπορέσαμε επιτέλους να βάλουμε στα σχολεία μας τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση -και στο Δημοτικό αλλά και στο Γυμνάσιο, με σκοπό πια να επεκταθεί σε όλες τις τάξεις. Να μπορούμε να μιλάμε πιο ελεύθερα για αυτά τα ζητήματα. Να αντιμετωπίζουμε τα θέματα αυτά από μικρή ηλικία, χωρίς προκαταλήψεις, διότι ο περιορισμός των διακρίσεων στην επόμενη γενιά θα χτιστεί στην ενημέρωση που θα έχουν τα παιδιά μας από το σχολείο» πρόσθεσε ο πρωθυπουργός.
Η Δήμητρα, ο Κωνσταντίνος και ο Έκπε
«Ευχαριστώ που επί της θητείας σας έχετε δείξει την ευαισθησία να προχωρήσετε το θέμα των υιοθεσιών και με τις πρόσφατες μεταρρυθμίσεις του νόμου εξωσωματικής να μπορούμε κι εμείς που ζούμε με HIV να κάνουμε παιδάκι. Να έχουμε τη δική μας οικογένεια. Να ζούμε όπως πρέπει, με αξιοπρέπεια. Παρόλο που οι νόμοι περνάνε, η κοινωνία δεν έχει προχωρήσει. Υπάρχουν εμπόδια πολλά. Πώς μπορώ να γίνω μαμά όταν δεν υπάρχει μονάδα που να με δέχεται λόγω οροθετικότητας;» ανέφερε η Δήμητρα μέσω επιστολής της, την οποία διάβασε η Κωνσταντίνα εργαζόμενη στη «Θετική Φωνή», καθώς η ίδια φοβούμενη τον κοινωνικό αποκλεισμό σε περίπτωση που γνωστοποιούσε την κατάστασή της δεν παρέστη στη συζήτηση.
«Για την απαλοιφή του στίγματος θα χρειαστεί να αγωνιστούμε περισσότερο. Πολύ περισσότερο ακόμα. Το γεγονός ότι είναι η άλλη όψη αυτή, δηλαδή οι άνθρωποι οι οποίοι καταλαβαίνουν την πραγματικότητα και δεν είναι διατεθειμένοι να βγουν και να μιλήσουν για το πρόβλημά τους γιατί γνωρίζουν ακόμα τα πραγματικά κοινωνικά δεδομένα. Και αυτή είναι μία απόφαση η οποία πρέπει να γίνεται απολύτως σεβαστή και για αυτό εξάλλου και την κατοχυρώνουμε πια νομοθετικά», σχολίασε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
«Ήμουν τυχερός που συνέβη ενώ υπηρετούσα, γιατί αν συνέβαινε σε νεαρότερη ηλικία δε θα μπορούσα να εισαχθώ στη σχολή, γιατί στην Αστυνομική Ακαδημία αποκλείονται τα άτομα που είναι θετικά στον ιό του HIV. Και όντας μόνιμος και με τη διάγνωση υποβιβάστηκα σε υπηρεσία γραφείου, αν και η θεραπεία και όλη η υγεία μου είναι πολύ καλή και θα μπορούσα να είμαι πάλι μάχιμος και στο δρόμο», σημείωσε ο Κωνσταντίνος, αστυνομικός στο επάγγελμα, ο οποίος διαγνώστηκε θετικός στον ιό του HIV όταν υπηρετούσε ως μάχιμος στην Κεφαλονιά. Ο Κωνσταντίνος είχε επίσης στείλει επιστολή προς τον πρωθυπουργό.
Στη συνέχεια παρουσίασε την ιστορία του, ο 23χρονος σήμερα Έκπε ο οποίος στα 15 του έχασε και τους δύο γονείς του από έκρηξη βόμβας σε καθολική εκκλησία στη Νιγηρία και βρέθηκε ως ασυνόδευτος μετανάστης, μέσω Τουρκίας στην Ελλάδα όπου του χορηγήθηκε άσυλο.
«Σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες την ιστορία σου. Είμαστε χαρούμενοι που είχε καλή κατάληξη. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ένιωσες, όντας στη Μόρια με HIV, ευάλωτος. Το καλό είναι πως η Μόρια δεν υπάρχει πια. Και σε μέρη όπως αυτό έχουμε σύγχρονες εγκαταστάσεις, καθαρές, αξιοπρεπείς, με τις κατάλληλες υπηρεσίες για όλους. Και προσωρινές, γιατί ένα πράγμα που καταφέραμε να κάνουμε ήταν να επισπεύσουμε σημαντικά τη διαδικασία χορήγησης ασύλου», σημείωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Η επιστολή της Δήμητρας στον πρωθυπουργό
Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ,
Είναι ο φόβος των συνανθρώπων μας, η άγνοια και η στάση τους απέναντι σε όσους ζούμε με HIV που με κρατούν σήμερα μακριά σας. Αυτό δε με σταματά να σας μιλήσω όμως για μένα.
Έχω ζήσει πολύ σκληρές καταστάσεις. Κι όμως κατάφερα να ορθοποδήσω. Κι αυτό επειδή το θέλησα εγώ, αλλά κι επειδή βρέθηκαν άνθρωποι να πιστέψουν σε εμένα – όταν εγώ ακόμη δε μπορούσα να σταθώ από μόνη μου. Ναι είμαι γυναίκα. Όταν με ενημέρωσαν για την οροθετικότητά μου, ενστικτωδώς προσπάθησα να δώσω τέλος στη ζωή μου πηδώντας από μπαλκόνι νοσοκομείου. Με τράβηξε πίσω ένας καλός γιατρός, ένας καλός άνθρωπος που μου είπε πως μπορώ να έχω μια φυσιολογική ζωή και να μάθω να ζω με αυτό. Μου εξήγησε τα ιατρικά δεδομένα και μου έδωσε κουράγιο, φάρμακα και ελπίδα. Ελπίδα για νέα ζωή. Να είμαι καλά. Χρόνια πριν οι συνθήκες ήταν αυτές που με οδήγησαν κάποια στιγμή να βρεθώ στο δρόμο. Να κάνω χρήση. Μη με κρίνετε. Ακούστε. Επέζησα. Τα κατάφερα. Είμαι καθαρή 7 χρόνια σχεδόν. Απόφοιτη του ΚΕΘΕΑ. Είμαι περήφανη που δε τα παράτησα, ούτε κύλησα. Ζω πλέον μια κανονική, όπως θα έλεγε ο καθένας μας, ζωή. Έχω το σπίτι μου. Είμαι νομοταγής πολίτης, πληρώνω τους φόρους μου, εργάζομαι, και έχω τον άνδρα μου να με στηρίζει ψυχικά κάθε μέρα. Η αγάπη και η θαλπωρή των δυο μας είναι αυτό που μου δίνει χαρά για ζωή. Αυτό που επιθυμούμε απερίφραστα κι οι δυο μας είναι να γίνουμε γονείς.
Ευχαριστώ που επί της θητείας σας έχετε δείξει την ευαισθησία να προχωρήσετε το θέμα των υιοθεσιών και με τις πρόσφατες μεταρρυθμίσεις του νόμου εξωσωματικής να μπορούμε κι εμείς που ζούμε με HIV να κάνουμε παιδάκι. Να έχουμε τη δική μας οικογένεια. Να ζούμε όπως πρέπει, με αξιοπρέπεια. Παρόλο που οι νόμοι περνάνε, η κοινωνία δεν έχει προχωρήσει. Υπάρχουν εμπόδια πολλά. Πώς μπορώ να γίνω μαμά όταν δεν υπάρχει μονάδα που να με δέχεται λόγω οροθετικότητας; Γνωρίζω πως θα γίνει νέα μονάδα για εμάς, στο Αττικόν, όπως ανακοινώνεται στον Ν. 49582022, αλλά γιατί δεν έχει γίνει ήδη τόσα χρόνια; Πόσο θα πρέπει να περιμένουμε; Υπάρχει ήδη ο ΦΕΚ Β 170/2008 που κανείς δεν εφάρμοσε στις Μονάδες Εξωσωματικής. Ακόμη και με δανεικό γενετικό υλικό να ήθελα να προσπαθήσω, δε με δέχονται! Όταν χρειάστηκε όμως να υποβληθώ άμεσα σε γυναικολογική χειρουργική επέμβαση, κατέφυγα αναγκαστικά σε ιδιωτική κλινική και εκεί με υπερχρέωσαν· και ξέχασαν την οροθετικότητά μου; Γιατί η διάκριση ανάμεσα στο δημόσιο και το ιδιωτικό; Γιατί οι άλλες γυναίκες μπορούν να κάνουν εξωσωματική κι εγώ δε μπορώ; Γιατί γίνεται κοινωνική διάκριση; Γιατί αυτή η διάκριση ωαρίων και σπέρματος; Είμαι υγιής, με μη-ανιχνεύσιμο ιϊκό φορτίο, υψηλά CD4 και λαμβάνω αγωγή συμβατή για αναπαραγωγή καθ’ υπόδειξη του γιατρού μου. Ο λοιμωξιολόγος μου, μου λέει πως μπορώ να προχωρήσω να κάνω παιδί. Ο γυναικολόγος μου το ίδιο. Όμως χρειάζομαι υποβοήθηση. Είμαι 42 ετών.
Θέλω να ακούσετε με προσοχή αυτά που σας καταθέτω με αυτήν μου την επιστολή. Σας μιλώ μέσα από την καρδιά μου, βοηθήστε να σταματήσει αυτός ο κοινωνικός αποκλεισμός, φροντίστε να έχουν γνώσεις όλοι οι άνθρωποι για την HIV και να έχουμε προσωπικό στα νοσοκομεία ή/και στη νέα μονάδα εφάμιλλα με τη νόσο μας. Άλλοι ζουν με καρκίνο, άλλοι με διαβήτη κι εμείς με HIV. Είμαστε όλοι ίσιοι.
Φοβάμαι τις συνέπειες που θα υπάρξουν στην οικογένειά μου, στο σύζυγό μου, στη δουλειά μου με τον εργοδότη μου και τους συναδέλφους μου. Για αυτό σήμερα δε μπορώ να είμαι εκεί και να έχω την τιμή να σας συναντήσω από κοντά, ως πρωθυπουργό της Ελλάδας, για να σας πω όλα αυτά γιατί φοβάμαι. Με τρομάζουν τα θλιβερά ποσοστά από έρευνες που δείχνουν κοινωνικό αποκλεισμό. Δεσμεύεστε να κάνετε κοινωνική αλλαγή; Πείτε μας πως. Και κάντε το πράξη.
Σας ευχαριστώ».