Κάπως έτσι δεν νιώθουμε όλοι μας; Ειδικά τώρα μετά τις εκλογές που δεν υπάρχουν και δικαιολογίες για όσους έσφιξαν με χαρά το χέρι της κυβέρνησης και τώρα νιώθουν το χέρι της βαθιά μέσα στην τσέπη τους…
Το θέμα είναι να υπάρχει και λίγο συναίσθημα… Όμως το Μαξίμου θέλει να μας τρελάνει. Ζητάει και τα ρέστα. Καταχεριάζει λεκτικά όσους αντιδρούν στα μέτρα. Πάρτε για παράδειγμα τον ΦΠΑ στην εκπαίδευση. Βγαίνει και πανηγυρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν επιβλήθηκε ΦΠΑ 23% και μας καλεί να πούμε και ευχαριστώ!
Γιατί;
Γιατί μπήκε μόνο 6%, 13% φόρος σε έναν τομέα που δεν υπήρχε;
Να πούμε και ευχαριστώ για έναν νέο φόρο;
Πενταροδεκάρες είπε ο υπουργός Νίκος Φίλης και τον υποστηρίζει το όργανο του κόμματος η Αυγή λέγοντας ότι τον φόρο δεν τον θέλουν οι μιντιάρχες και οι σχολάρχες, άρα θα πρέπει να τον θέλει ο λαός!
Μωρέ λογική! Αριστερή κιόλας.
Να πούμε και ένα ευχαριστώ που δεν είναι ο ΦΠΑ 23% δηλαδή. Να πείσουμε τον εαυτό μας ότι τα 10 ευρώ επιπλέον το μήνα για να πάει το παιδί στα αγγλικά είναι λίγο ή τα 40 ευρώ το μήνα για να πάει σε ένα “φθηνό” ιδιωτικό σχολείο είναι επίσης πενταροδεκάρες! Για να τα κάνουμε αυτά στο σύνολο της σχολικής χρονιάς… Μήπως είναι από 100 ως και 400 ευρώ (μίνιμουμ) επιπλέον;
Μωρέ στη λογική τη δική σας την προοδευτική μπας και ο καθένας που στέλνει το παιδί του σε ένα φροντιστήριο είναι μιντιάρχης ή σχολάρχης; Το γεγονός ότι η αύξηση δεν είναι και ό,τι χειρότερο σημαίνει ότι τη διαγράφει κιόλας ή μήπως δεν λειτουργεί σωρευτικά σε τόσες και τόσες άλλες;
Α, και το καλύτερο! Το επιχείρημα του Μαξίμου (όπως το εκφράζει η Αυγή) είναι ότι οι γονείς θεωρούν την αύξηση “άδικη, αλλά ανεκτή”. Σύντροφοι στην ίδια φράση υπάρχουν δυο λεξούλες. Μην σταματάτε στο “ανεκτή”, εκεί αριστερά από το “αλλά” (για να συνεννοηθούμε) υπάρχει και άλλη μια λεξούλα που λέει “άδικη”!