Τί πραγματικά ψηφίζουμε στο δημοψήφισμα;

Οχι ασφαλώς για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Για παράδειγμα το μεγάλο το κεντρικό ερώτημα είναι τί σημαίνει το ΝΑΙ και τι το ΟΧΙ. Σημαίνει μήπως μία χαώδη διαφορά; Σημαίνει μήπως δύο διαφορετικούς κόσμους; Δύο επιλογές που τις χωρίζει χάσμα;

Αν ρωτήσετε πολιτικούς και προπαγανδιστές και από τις δύο πλευρές θα σας δημιουργηθεί η εντύπωση ότι η απόσταση είναι αγεφύρωτη, ότι μιλάνε για δύο εκ διαμέτρου αντίθετες αποφάσεις. Είναι όμως έτσι;
Οχι ασφαλώς. Οι διαφορές ανάμεσα στο ΟΧΙ και στο ΝΑΙ είναι μικρές, είναι ελάχιστες και χθες στο Eurogroup μειώθηκαν ακόμα περισσότερο, σύμφωνα με τα λεγόμενα της ελληνικής πλευράς.

Αλλά και την πρόταση που έθεσε σε δημοψήφισμα η κυβέρνηση και η οποία ακόμα και κατά τη δική της έμμεση ομολογία δεν υπάρχει πλέον {απόδειξη ότι δεν συζητείται στο Eurogroup} να εξετάσουμε, θα δούμε πως σύμφωνα με δηλώσεις υπουργών και κυβερνητικών βουλευτών η απόσταση είναι πολύ μικρή. Λιγότερη από το 10% του συνόλου. Αρα για ποιο πράγμα καλούμαστε να ψηφίσουμε; ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ 10% ΤΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΓΙΟΥΝΚΕΡ. Το επαναλαμβάνω για να γίνει κατανοητό. Μόνο για το 10% της πρότασης Γιούνκερ και για ακόμα μικρότερες διαφορές αν λάβουμε υπόψη την πρόταση που συζητήθηκε χθες στο Eurogroup.

Αλήθεια αξίζει τον κόπο; Αξίζει να ζούμε τέτοιες στιγμές ταλαιπωρίας; Αξίζει προπαντός τόσο μεγάλος διχασμός, αντιπαραθέσεις, σκληρές δηλώσεις ένθεν κακείθεν, τέτοια απώλεια εμπιστοσύνης για τη χώρα στο εξωτερικό, τέτοιες και τόσες προσβολές, τόσο μεγάλο άγχος και φόβο για το μέλλον και όλη αυτή την πρωτόγνωρη και απίστευτα οδυνηρή δοκιμασία; Αλήθεια γιατί οι πολιτικοί μας, τα πολιτικά κόμματα, το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να τα βρει, να συνεννοηθεί γι΄ αυτό το 10%;

Γιατί οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για τη χώρα, την πατρίδα, αλλά για τα ψηφαλάκια, τα κομματικά τους ακροατήρια.
Η ιστορία των διχασμών δυστυχώς επαναλαμβάνεται. Ξεπηδά από παντού όλη αυτή η επικίνδυνη εθνική πολιτική αθλιότητα που έζησε η πατρίδα μας μετά την επανάσταση του 1821, δηλαδή η κομματοκρατία, το στενό πολιτικό ή ακόμα και προσωπικό συμφέρον των πολιτικών που δεν επέτρεψαν ποτέ να υπάρξει εθνική συνεννόηση  και που τόσα δεινά, διχασμούς και καταστροφές προκάλεσαν στην πατρίδα.

Δυστυχώς  και οι σημερινοί πολιτικοί λειτουργούν σαν κοτσαμπάσηδες και όχι σαν υπεύθυνοι σύγχρονοι πολιτικοί άνδρες εθνικού βεληνεκούς.

Τουλάχιστον ας μην τους ακολουθήσουμε εμείς οι πολίτες. Ας μην βαδίσουμε μαζί τους στο δρόμο του διχασμού. Ας τους πούμε: Πάτε μόνοι σας. Εμείς θα μείνουμε εδώ, νηφάλιοι, ψύχραιμοι και με υψηλή αίσθηση του πατριωτικού καθήκοντος και του πατριωτικού συμφέροντος.