Ο Δημοσθένης Μπαγκάκης, στα 80 του χρόνια σήμερα, ζει και απολαμβάνει «την ηρεμία που αναζητούσε κάθε μέρα», και για δεκαετίες είχε ξεχάσει!
Άνθρωπος ήπιος, δεν δυσκολεύεται στην καθημερινότητά του, όπου είναι αλήθεια ότι κυριαρχεί η πλήξη. «Μα και τι να κάνω τώρα στο Ηράκλειο;» διερωτάται. «Να κάθομαι μέσα δεν μπορώ», παρατηρεί για την απόφασή του. «Αποφάσισα, λοιπόν, και ήλθα με τη γυναίκα μου στο χωριό, θέλω την ηρεμία που την είχα ξεχάσει τόσα χρόνια στην κίνηση, και πάω στο αμπέλι και στο περιβόλι και περνά η ώρα μου! Θέλω τον καθαρό αέρα και τόσα χρόνια στο καυσαέριο μπάφιασα…»
Μια ζωή στο τιμόνι των αστικών λεωφορείων της πρωτεύουσας και τα τελευταία 25 χρόνια του Ηρακλείου έχει μετακινήσει με ασφάλεια χιλιάδες επιβάτες και έχει διανύσει εκατοντάδες χιλιόμετρα! Και αφού τηρούσε τις προϋποθέσεις για να αποσυρθεί από την ενεργό δράση, «άφησε το λεωφορείο στα παιδιά» και έκανε τη μεγάλη επιστροφή στα χώματα όπου γεννήθηκε.
Η μόδα τους πήγε στην πόλη
Γυρίζοντας πίσω δεκαετίες, θυμάται ότι άφησε το χωριό του σε ηλικία 33 χρονών και η εσωτερική μετανάστευση τον “εγκατέστησε” στην Αθήνα, που τότε ήταν πόλη της… μόδας. Αναζητούσε και ο ίδιος κάτι το διαφορετικό όπως και όλοι οι μετανάστες που άφηναν τα χωριά τους και πρώτος σταθμός στην επαγγελματική του καριέρα ήταν οι αστικές συγκοινωνίες της πρωτεύουσας που εργάστηκε για εννιά χρόνια.
Ύστερα, ίσως επειδή τον “καλούσε” η Κρήτη, και επειδή οι συνθήκες το επέτρεψαν, επέστρεψε στο Ηράκλειο όπου εγκαταστάθηκε και έπιασε και πάλι το τιμόνι των αστικών συγκοινωνιών. «Φεύγοντας σε ηλικία 33 χρονών, άφησα τον Πλατανέ με 300 ανθρώπους», θα πει, «και γυρνώντας τον βρήκα με 45». Και ο αριθμός των μονίμων, δυστυχώς, μειώνεται κάθε χρόνο, καθώς οι πόρτες των σπιτιών όσων αποχαιρετούν δεν θα ανοίγουν ξανά παρά μόνο ευκαιριακά, ίσως τα Σαββατοκύριακα και τους μήνες του καλοκαιριού στις διακοπές των αποδήμων. Όσοι, ωστόσο, επέλεξαν μόνιμη διαμονή το Ρέθυμνο ή το Ηράκλειο, μπορεί να εμφανιστούν μια φορά τη βδομάδα, για να δουν τους γονείς των όσων ακόμα είναι στη ζωή ή να φροντίσουν τις καλλιέργειές τους…
Θα είναι τραγικό, προβλέπει ο κ. Μπαγκάκης «που θα έρθει καιρός και θα πεθαίνει χωριανός και δεν θα βρίσκεται άνθρωπος να τον θάψει». Είναι, πάντως, όπως και να γίνει και αυτό το χωριό ο τόπος των γερόντων! Η μοναδική οικογένεια που πήρε τη μεγάλη απόφαση και έμεινε είναι αυτή του εφημέριου των Αγκουσελιανών Γεωργίου Σπυρλιδάκη και ως φαίνεται θα παραμείνει. «Οι περιουσίες όλες έχουν ρημάξει και ποιος να τις καλλιεργήσει, αφού οι νέοι έφυγαν στις πόλεις και εγκαταστάθηκαν με τις οικογένειές τους;» λέει ο ίδιος…
Κι αν υπήρχαν έστω και λίγες πιθανότητες να επιστρέψει ο πληθυσμός και λόγω των δυσκολιών των τελευταίων χρόνων, δεν το τόλμησε, γιατί τον “κυνήγησ娔 η μεγάλη πυρκαγιά του ’11 στις περιουσίες των χωριών του «Κέντρους», ανάμεσα τους και του μικρού οικισμού, που έβαλε και την πλάκα στο μνήμα! «Τώρα; γιατί να γυρίσουν οι νέοι, να κάνουν τι;». Γι αυτό η μικρή κοινωνία μένει μέσα στην ερημιά και δείχνει να μην έχει προοπτικές να γίνει και πάλι ανθηρή…
Τότε υπήρχαν αγάπη και ομόνοια!
Το ένα και μοναδικό καφενεδάκι του χωριού έκλεισε, λόγω έλλειψης κατοίκων άρα και πελατών, ενώ τα δυο εξακολουθούν να λειτουργούν ουσιαστικά επιτελώντας ένα κοινωνικό σκοπό. Παρατηρώντας, λοιπόν, την κατάσταση και τον Πλατανέ που αργοσβήνει, ο 80χρονος λεωφορειούχος νοσταλγεί εκείνα τα χρόνια με τους πολλούς: «Ο κόσμος, τότε, στο χωριό είχε ομόνοια και αγάπη και κάθε βράδυ τα τέσσερα καφενεία ήταν γεμάτα και ο κόσμος στις βεγγέρες περνούσε καλά, ας ήταν φτωχός…»
Ενώ, λοιπόν, και αυτό το χωριουδάκι του «Κέντρους» χάνεται στη μοναξιά του, και οι δυο-τρεις δεκάδες των μόνιμων κατοίκων, σπανίως θα εμφανιστούν στην πιάτσα, ένα συνεργείο στην πλατεία ολοκλήρωνε τις εργασίες πλακόστρωσης. Η δημοτική Αρχή δείχνει να έχει τη βούληση να ευπρεπίσει με έργα και τα χωριά της σιωπής, όμως η κοινωνία αδυνατίζει πληθυσμιακά κάθε χρόνο.
Μόνο ο Δημοσθένης Μπαγκάκης στην αποθήκη του σπιτιού του θα «σκοτώσει» τις ώρες του με κάποια απασχόληση στον πάγκο. Φαίνεται να προσαρμόστηκε στο περιβάλλον του κι ας πέρασε τα πολλά του χρόνια στα μεγάλα αστικά κέντρα!
Πηγή: madeincreta.gr