Ο Δημήτρης Πηνίκας εργάζεται σε περίπτερο στην πλατεία Αριστοτέλους και εκ πρώτης όψεως μοιάζει ως τυπικός περιπτεράς. Καθημερινά συναναστρέφεται με πολλούς Θεσσαλονικείς που προμηθεύονται τσιγάρα και ψιλικά από το κεντρικό σημείο, πάντα ευγενικός και εξυπηρετικός.
Όμως από το 1988 έως τον Μάρτιο του 2020 ο κύριος Πηνίκας ασκούσε ένα εντελώς διαφορετικό επάγγελμα, καθώς ήταν Dj και είχε παίξει μουσική σε πολλά μαγαζιά της Θεσσαλονίκης αλλά και σε νησιά. Η πανδημία του κορονοϊού και οι συνέπειες του lockdown δεν τον άφησαν ανεπηρέαστο, αφού έχασε τη δουλειά του και παρέμεινε για τρεις μήνες άνεργος, μέχρι που τελικά βρήκε μια ασυνήθιστη για τα δεδομένα του επαγγελματική “εστία”.
“Την πρώτη εβδομάδα του Μαρτίου έκανα το τελευταίο μου μεροκάματο ως Dj. Έπαιζα σε ένα καφέ μπαρ στην Παύλου Μελά. Dj είμαι από το 1988. Και σε νησιά έχω δουλέψει, στη Μύκονο δύο χρόνια. Ήταν τα χρυσά χρόνια τότε, ο μισθός ήταν μεγάλος. Έτρεφα τον εαυτό μου και βοηθούσα και στο σπίτι την μητέρα μου. Ζούσαμε καλά. Τα Χριστούγεννα του 2019 έπαιζα μουσική κάθε μέρα γιατί τα πράγματα ήταν φυσιολογικά και το μαγαζί γέμιζε με πολύ κόσμο. Ποτέ δεν ήμουν και των πολλών χρημάτων γιατί ξέρω πως τα πολλά χρήματα δημιουργούν την ανάγκη για περισσότερα και κάπως νιώθεις μίζερος. Και δεν με ενδιαφέρει να φτιάχνω την προσωπική μου μιζέρια, βοηθούν πολύ περισσότερο οι άλλοι για αυτό”, εξομολογήθηκε στο ThessToday.gr.
Συμπληρώνοντας: “Μπήκα σε αναστολή από τη δουλειά για δύο μήνες μόνο, μετά απολύθηκα. Το καλοκαίρι που μπορούσαν να με απολύσουν, με απέλυσαν. Από τον Ιούνιο μέχρι τον Σεπτέμβριο ήμουν χωρίς δουλειά“. Παράλληλα με την ανεργία, στις 22 Ιουνίου ο κ. Πηνίκας έχασε την μητέρα του και αυτοί που τον στηρίζουν στη σκοτεινή αυτή κατάσταση είναι οι φίλοι του και ο σκύλος του.
Τα πράγματα έμελλε να γίνουν λίγο καλύτερα τον Σεπτέμβριο που βρήκε τη νέα του δουλειά. “Τέλη Σεπτεμβρίου ένας φίλος μου μίλησε για το περίπτερο και με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε. Στην αρχή είπα όχι και μια μέρα ένας άλλος φίλος μου οικονομολόγος, μου είπε την ώρα που συζητούσαμε, καταλαβαίνω το όχι αλλά τι έσοδα έχεις. Λέω μηδέν. Και τι έξοδα; Λέω σπίτι, φώτα, νερά, τηλέφωνα, τα πάντα, όλα. Και μου λέει μήπως να το ξανασκεφτείς;“.
Σε ερώτηση σχετικά με τις δυσκολίες της δουλειάς ως Dj και της δουλειάς ως περιπτεράς, αναφέρει: “Το να είσαι Dj έχει να κάνει με το να μπορείς να κάνεις το κομμάτι σου και να ευχαριστείς τον κόσμο. Το βίωσα αυτό στη δουλειά μου και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό. Είναι πολύ σκληρή δουλειά η νύχτα“.
Για το περίπτερο απαντά πως “εδώ το δυστύχημα είναι η έλλειψη παιδείας. Πάρα πολλοί αγενείς πελάτες, άξεστοι. Ένας αγενής δεν θα πει ποτέ καλή χρονιά την πρώτη μέρα του χρόνου, δεν θα πει καλό βράδυ, καληνύχτα, ευχαριστώ. Έχει τύχει να πω σε κάποιον ευχαριστώ και να με ρωτήσει έτοιμος για καβγά τι είπες; Του λέω ευχαριστώ. Και φεύγει”.
Μάλιστα περιέγραψε “τραγελαφικά” περιστατικά που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της δουλειάς του. “Τα πακέτα των τσιγάρων έχουν πάνω φωτογραφίες από ανθρώπους που πεθαίνουν, σαπισμένα συκώτια, δόντια κ.λπ. Έρχεται κόσμος και μου λέει θέλω να μου δώσεις τσιγάρα με μια καλή φωτογραφία. Αυτό είναι αστείο. Κι εγώ κάνω το εξής: Τους δείχνω δύο πακέτα και λέω έχω αυτές τις φωτογραφίες, η μία με κηδεία βρέφους ας πούμε και η άλλη με σαπισμένο πόδι για να διαλέξουν. Μια μου είχε φωνάξει τι είναι αυτά; Και βγάζει από την τσάντα της ένα πακέτο και λέει να αυτή είναι μια καλή φωτογραφία”.
Ο κ. Πηνίκας έχει τη δική του θεωρία για τη ζωή και πορεύεται με αισιοδοξία και δυναμισμό. “Είμαι πολύ ευχαριστημένος καταρχάς που ζω. Είναι πολύ άρρωστη η κατάσταση εκεί έξω. Νιώθω ευγνώμων που μπορώ και διαχειρίζομαι τη δυσκολία. Λέμε δόξα τω Θεώ γιατί κάθε φορά προσαρμοζόμαστε στις συνθήκες. Αν γκρεμιστεί η Θεσσαλονίκη από έναν σεισμό τι θα κάνουμε; Θα πάμε να πεθάνουμε; Θα ψάξουμε λύσεις για να επιζήσουμε. Αυτό είναι ο άνθρωπος”.