Η ίδια, περιγράφει στη huffingtonpost τα όσα έζησε και μεταξύ άλλων, τη συνάντησή της με το 5χρονο κοριτσάκι που την έκανε να λυγίσει.
“Σήμερα βγήκε ο ήλιος και ο αέρας έχει ηρεμίσει στην Λέσβο. Είναι μια καλή ημέρα για αφίξεις με βάρκες. Μια ομάδα Ισπανών εθελοντών με τζετ σκι καθοδηγούν τις φουσκωτές βάρκες προς τα έξω ενώ εμείς κάνουμε σινιάλα από την ακτή. Τους καθοδηγούν μακριά από τα βράχια, κάπου που θα μπορούν να φτάσουν με ασφάλεια στην ακτή.
Ιατρική βοήθεια, κουβέρτες, κάλτσες, στεγνά ρούχα, ζεστό τσάι και χυμοί τους περιμένουν στην στεριά. Καθώς βγαίνουν από τις βάρκες, μου δίνουν να κρατήσω ένα κοριτσάκι, που κατάφερε να παραμείνει στεγνό, εκτός από τα πόδια του. Στην αρχή είναι φοβισμένη αλλά η δίψα της νικά τον φόβο της καθώς πίνει μέχρι σταγόνας τον χυμό της.
Της βγάζω τα βρεγμένα παπούτσια και τις κάλτσες, της ζεσταίνω τα πόδια και της φοράω στεγνές κάλτσες. Μαθαίνω ότι το όνομα του κοριτσιού είναι Semihan. Είναι από το Ιράν και είναι 5 χρονών. Έρχεται και η μητέρα της, διστακτική και τρεμάμενη. Έχει επίσης μαζί της τους δύο της γιους και τον σύζυγό της.
Το βλέπω ότι προσπαθεί να συνέλθει, να μην χάσει τον έλεγχο. Όταν κοιταζόμαστε για πρώτη φορά, την πιάνω απαλά από τον ώμο και της λέω σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνει ότι είμαι χαρούμενη που έφτασε με ασφάλεια. Με αυτή την μικρή ένδειξη καλοσύνης, λυγίζει.
Την παίρνω αγκαλιά και ξεσπάω κι εγώ σε κλάματα γιατί έχω κι εγώ δύο αγόρια και ένα κορίτσι. Δεν μπορούν καν να φανταστώ πόση απόγνωση σε κάνει να θεωρείς ότι είναι καλή ιδέα να ανέβεις σε αυτή την υπερφορτωμένη, ξεχαρβαλωμένη βάρκα. Ποιοί είναι αυτοί οι πρόσφυγες; Από που κατάγονται; Ποιός τους οδήγησε εδώ; Που θα πάνε; Ήρθα εδώ για να μάθω τις ιστορίες τους”.
Πηγή: huffingtonpost