Μερικές από τις πιο ισχυρές στιγμές σε μια ταινία είναι όταν ένας κεντρικός χαρακτήρας δίνει έναν παθιασμένο μονόλογο, δίνοντας την ευκαιρία στον θεατή να εισχωρήσει στο μυαλό του, να δει από κοντά τον ψυχικό του κόσμο, να μάθει τα κίνητρα του, τις ανείπωτες αλήθειες του.
Είναι στην ουσία μια μορφή “ξεγυμνώματος” ενός ατόμου ενώπιον πολλών δεκτών, ενώ συνάμα ενισχύεται το αίσθημα της οικειότητας, πράγμα που επιζητούν όλοι οι δημιουργοί.
Για να είναι αποτελεσματικός ένας μονόλογος, ο χαρακτήρας πρέπει να έχει αξιοπιστία και να μιλήσει με πάθος. Με άλλα λόγια να μιλήσει στην καρδιά του θεατή.