Η μια αφορά στην στοιχειώδη κοινή παγκόσμια ηθική. Αναφέρομαι στους τελευταίους νεκρούς που προκάλεσαν οι θεσμικοί τρομοκράτες της Μέσης Ανατολής.
Η άλλη πιο κυριολεκτική, αφορά στον κόλπο του Μεξικού όπου εδώ και 40 ημέρες το πετρέλαιο εξακολουθεί να αναβλύζει, χύνεται στη θάλασσα. Θα συνεχίσει άλλους δυο μήνες τουλάχιστον. Τι θα μείνει μετά σε θάλασσα και στεριά; Δεν ξέρουμε!
Μην μπερδεύετε την ιουδαϊκή μου ταυτότητα με το τρομοκρατικό κατασκεύασμα του Ισραήλ φωνάζει εδώ και χρόνια ο Ε. Hobsbaum. Δεν είναι ο μόνος άλλωστε επιφανής Ιουδαίος που αποστρέφεται τους χωροφύλακες της Μέσης Ανατολής.
Στο όνομα του πετρελαίου , του οποίου την ροή προς την Δύση επιβλέπουν, έχουν το δικαίωμα, άρρητο αλλά πραγματικό, να είναι υπεράνω του διεθνούς δικαίου. Εντελώς αλαζονικά μας το θυμίζουν σε κάθε υποψία ευκαιρίας.
Ικανός λαός, δημιουργικός, ζηλευτός από τόσες απόψεις, με ρίζα και επιρροές στον δυτικό πολιτισμό, με συμβολή παγκόσμια μέσω της διασποράς του. Κι όμως δολοφόνοι, που ονομάζουν αυτοάμυνα την γενοκτονία στη Γάζα, την αποκλεισμένη και καταδικασμένη σε αργό θάνατο. Γιατί οι Παλαιστίνιοι εκεί κι αν δεν πεθάνουν από λιμό ή σφαίρες, μισούνε τόσο που δεν μπορούν να ζήσουν.
Δεν μπορείς πάντα να ξεχωρίζεις εύκολα θύτες και θύματα. Στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη είναι φανερό πως το ανθρώπινο είδος έχει αφεθεί ή οδηγηθεί σε ανατριχιαστική παραμόρφωση. Απόφυση, αρρώστια δίχως γιατρειά.
Είναι το τίμημα για να ξοδεύουμε άφθονα γαλόνια στην Αμερική και λίτρα στην Ευρώπη από το πολύτιμο μαύρο υγρό.
Έχει ένα ρίσκο αυτή η ιστορία. Το πετρέλαιο είναι εύφλεκτο. Σε μια ήδη ασταθή παγκόσμια ισορροπία οι Ισραηλινοί τσαμπουκάδες μοιάζουν αρκετά με σπίθες στο μπαρούτι του Ιράν, δίπλα στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Με τη νέο οθωμανική Τουρκία , που έστησε μια χαρά την επιχείρηση στους υπερόπτες Ισραηλινούς, να παίζει επικίνδυνα στο γεωπολιτικό σκάκι της περιοχής όπου δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για προκλήσεις και παγίδες.
Το κυνήγι του πετρελαίου, ιδίως όσο η τιμή του αυξάνει δεν σταματά. Η τεχνολογία βοηθά στον πιο γρήγορο, αποτελεσματικό εντοπισμό κοιτασμάτων αλλά και στην βελτίωση των μεθόδων άντλησης. Η υποθαλάσσια άντληση όλο και περισσότερο θεωρείται ως η μεγαλύτερη ελπίδα για την απρόσκοπτη συνέχιση αλόγιστης καύσης του υγρού. Κι έτσι νέοι καβγάδες διακρατικοί στήνονται παντού.
Όπως οι Άγγλοι με τους Αργεντινούς για τα Φώκλαντ, τις Μαλβίδες νήσους χαμένες κάπου στον ωκεανό και πνιγμένες στο κοίτασμα. Όπως εμείς με τους Τούρκους και την υφαλοκρηπίδα των νησιών.
Νομίζετε ότι τα 12 μίλια των χωρικών μας υδάτων, οι αεροδιάδρομοι και οι παραβιάσεις, όλα αυτά θα υπήρχαν αν δεν ήταν σχεδόν βέβαιο πως ο βυθός του Αιγαίου εκτός από λίγα πια ψάρια και πολλά σκουπίδια, διαθέτει και κοιτάσματα;
Σε αυτά τα γνωστά και περίπου αυτονόητα πριν σαράντα ημέρες προστέθηκε ένα άλλο αυτονόητο. Το ατύχημα. Μια πλατφόρμα άντλησης έσκασε. Κάποτε θα συνέβαινε.
Έχει ένα ρίσκο αυτή η ιστορία. Γιατί όπως αποδείχθηκε παρά τα όσα πριν ελέγοντο η επισκευή σε τόσο βάθος είναι αδύνατη. Η μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή στον πλανήτη μέχρι σήμερα, μια απέραντη κηλίδα στη θάλασσα, μια μαυρίλα στις ψυχές μας συνεχίζεται κι οι άνθρωποι είναι ανήμποροι να τη σταματήσουν.
Όχι δεν είναι η Αποκάλυψη. Ούτε η Δευτέρα παρουσία ενδέχεται να συντελεσθεί συντόμως.
Όμως έχουμε δυο κηλίδες , στίγματα καταστροφικά σε δυο καίρια ζητήματα: στο οικοδόμημα του κοινού πολιτισμού, ηθικής και δικαίου που δεν αντέχει κι άλλη ανομία το ένα, στο ημικατεστραμμένο ήδη περιβάλλον του πλανήτη το άλλο.
Η συνολική επιβάρυνση φοβάμαι πως είναι πιο μεγάλη από όση φανταζόμαστε. Και ιδιαίτερα στην Ευρώπη , οι αντοχές είναι ελάχιστες, γιατί οι κοινωνίες έχουν και την εσωτερική τους λιτότητα ή παρακμή να διαχειρισθούν.
Αναρωτιέμαι πολλές φορές μήπως πια είμαστε ανίκανοι να μην καταρρεύσουμε.