Ο πόλεμος της 28ης Οκτωβρίου του 1940 βρήκε τον 12χρονο τότε Γιάννη Λαμπρόπουλο να προσπαθεί να προστατευτεί από τους βομβαρδισμούς των Ιταλών στην Πάτρα.
Στην μνήμη του Γιάννη Λαμπρόπουλου έχει μείνει χαραγμένη η 28η Οκτωβρίου 1940. Τότε που ο ίδιος μαζί με την οικογένειά του πάλευαν να βρουν ένα καταφύγιο έξω από την Πάτρα όπου εκεί είχαν καταφύγει και πολλές άλλες οικογένειες που έμεναν στην πόλη.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ανακαλώντας στη μνήμη του την πρώτη ημέρα του πολέμου, λέει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ: «Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, στις 28 Οκτωβρίου το 1940, εγώ ήμουν ένα 12χρονο παιδί. Το πρωινό εκείνης της Δευτέρας εμφανίστηκαν στον ουρανό της Πάτρας τα πρώτα αεροπλάνα. Εγώ, μαζί με την οικογένεια μου, μέναμε τότε κοντά στην περιοχή των Προσφυγικών, στην διασταύρωση των οδών Ιωνίας και Σμύρνης.
Όταν είδαμε τα αεροπλάνα, πιστέψαμε πως ήταν ελληνικά και αρχίσαμε να πανηγυρίζουμε. Όμως, λίγο αργότερα διαψευστήκαμε, αφού τελικά ήταν ιταλικά. Έπειτα από περίπου μισή ώρα έπεσαν οι πρώτες βόμβες στην περιοχή της Τριών Ναυάρχων, στην συνοικία του Αγίου Διονυσίου, αλλά και στην περιοχή των Συνόρων, που ήταν το στρατόπεδο του ΚΕΤΧ, το οποίο υπάρχει μέχρι και σήμερα».
Ο βομβαρδισμός της Πάτρας, προκάλεσε φόβο στους κατοίκους της, που προσπαθούσαν να βρουν κάποιο τρόπο, ώστε να απομακρυνθούν από την πόλη και να καταφύγουν σε ένα ασφαλές σημείο, σε κάποια από τις γειτονικές περιοχές που τότε ήσαν αραιοκατοικημένες.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μία λοιπόν από τις οικογένειες που έφυγαν από την πόλη, ήταν και η οικογένεια του Γιάννη Λαμπρόπουλου, ο όποιος, θυμάται και περιγράφει…
«Αφού λοιπόν έπεσαν οι πρώτες βόμβες στην Πάτρα, εγώ, μαζί με την οικογένεια μου φύγαμε την επόμενη ημέρα από το σπίτι μας και πήγαμε στη γειτονική περιοχή, στου Ταραμπούρα. Ήμασταν συνολικά επτά παιδιά και ο Ταραμπούρας, ο οποίος ήταν συγγενής μας, μας πήρε και μας φιλοξένησε σε μία αποθήκη για να προστατευθούμε.
Δεν θυμάμαι να έγιναν άλλοι βομβαρδισμοί τις αμέσως επόμενες ημέρες, παρά μόνο έξι ημέρες μετά. Εκείνο λοιπόν το Σάββατο του Οκτωβρίου του 1940 έπεσαν πάλι βόμβες στην περιοχή των Συνόρων, κοντά στο στρατόπεδο.
Στου Ταραμπούρα μείναμε για χρονικό διάστημα περίπου έξι μηνών. Μπορεί να ήμασταν σχετικά προφυλαγμένοι, γιατί η συγκεκριμένη περιοχή ήταν τότε εξοχή, όμως περάσαμε πάρα πολύ δύσκολα, διότι η φτώχεια ήταν μεγάλη. Θυμάμαι όμως, τον Ταραμπούρα να φροντίζει, με ό,τι μπορεί να είχε, ώστε να έχουμε κάθε μέρα λίγο φαγητό.
Όμως, στην περιοχή του Ταραμπούρα δεν είχαμε καταφύγει μόνο εμείς, αλλά και πολλές άλλες οικογένειες Πατρινών για να προφυλαχθούν, υπό τον φόβο των βομβαρδισμών. Εκεί δεν υπήρχαν σπίτια, παρά μόνο κάποιες παράγκες, πολλές ελιές, αλλά και ένα πηγάδι με νερό».
Έξι μήνες του Ταραμπούρα
Η οικογένεια του Γιάννη Λαμπρόπουλου δεν έμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα στου Ταραμπούρα, παρά μόνο για λίγους μήνες.
«Όπως θυμάμαι», συνεχίζει ο Γιάννης Λαμπρόπουλος, «αφού μείναμε για περίπου έξι μήνες στου Ταραμπούρα, κατόπιν επιστρέψαμε στο σπίτι μας, ενώ είχε γυρίσει από το μέτωπο του πολέμου και ο θείος μου ο Γιάννης, που ήταν αδελφός της μητέρας μου, υποφέροντας από τα κρυοπαγήματα» και προσθέτει:
«Τότε άρχισε και η πολύ δύσκολη περίοδος της Κατοχής από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς, όπου τραβήξαμε τα πάνδεινα και η πείνα ήταν πολύ μεγάλη. Μάλιστα, ως παιδί θυμάμαι τη σκληρότητα των Γερμανών και έχει χαραχθεί στη μνήμη μου το εξής περιστατικό. Μία ημέρα, στην πλατεία Ομονοίας, ένας Γερμανός στρατιώτης έπιασε ένα άλλο παιδί και κυριολεκτικά του έσπασε το χέρι».
