Κατερίνα Σερέτη

Πολύ θα ήθελα να μετακομίσω στον Μαραθώνα. Δεν ξέρετε πόσο τυχεροί είστε όσοι κατοικείτε εκεί. Ναι, σοβαρά το λεω. Και δεν έχω γνωρίσει ποτέ στην ζωή μου τον Ηλία Ψινάκη. Ούτε και καίγομαι.

Λένε ότι το βλέμμα ενός παιδιού μιλάει στην καρδιά των ανθρώπων. Τις μέρες αυτές, σε πολλά σημεία του πλανήτη, τα παιδιά πεθαίνουν, ξεριζώνονται, μένουν ορφανά, βυθίζονται στο πένθος, πονάνε, δεν έχουν αγκαλιά να κρυφτούν, δεν έχουν ρούχα καθαρά να φορέσουν, δεν έχουν φαγητό να φάνε και νερό να πιούνε.

Το καλοκαίρι αυτό είναι από τα πλέον αιματοβαμμένα της πρόσφατης ιστορίας. Ο πλανήτης παρακολουθεί με προσποιητό ενδιαφέρον ανάμεσα στην ραστώνη των καλοκαιρινών διακοπών να χύνεται αίμα αθώων και δη παιδιών στην Γάζα.

«Είμαι ένας κροκόδειλος με ονοματεπώνυμο. Ονομάζομαι Κροκόδειλος Λακοστάκης και έχω γεννηθεί στο Ρέθυμνο». Με αυτά τα λόγια το μεσημέρι της Κυριακής, κάτω από μια ελιά, δίπλα στο Φράγμα Ποταμών, ο κροκόδειλος που έχει γίνει πανελλήνιο θέμα συζήτησης μίλησε για τον ίδιο αλλά και για το μυστήριο που τον περιβάλλει.

Δεν ήταν πάντα έτσι. Τα καλοκαίρια μας παλιά ήταν μεγάλα. Και γεμάτα. Και πλούσια. Όχι με την κοινή έννοια. Ήταν γέματα μυρωδιές και ανεμελιά.

Ήταν ξημέρωμα 11ης Ιουνίου και κανείς δεν φανταζόταν τι θα επακολουθούσε. Οι φήμες έδιναν και έπαιρναν για απολύσεις στην ΕΡΤ αλλά κανείς δεν φανταζόταν ότι ένα δημοσίευμα μιας κυριακάτικης εφημερίδας λίγες εβδομάδες πριν θα επαληθευόταν με τον πιο τραγικό τρόπο για τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ και τις οικογένειές τους αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο θα έπεφτε μαύρο στις οθόνες όλων των ελλήνων ένα απόγευμα του καλοκαιριού του 2013....

Τίποτε άλλο! Δολοφόνοι! Ο Ζωολογικός Κήπος της Κοπεγχάγης, είναι και πάλι στο επίκεντρο της παγκόσμιας κοινής γνώμης για τις δολοφονίες των ζώων που διαπράττει τον τελευταίο καιρό αντιμετωπίζοντας τα ζώα που βρίσκονται εκεί ως έπιπλα που απλά τα πετάει όταν παλιώσουν. Χθες, σκότωσε 4 λιοντάρια!

Είναι ίσως τα πρώτα λόγια που έρχονται στο μυαλό. Η σημερινή μαθητική παρέλαση για την 25η Μαρτίου στην Αθήνα ήταν μόνο κλούβες, άδειοι δρόμοι και μαθητές να παρελαύνουν μόνοι τους με λιγοστούς γονείς που είχαν μπει στον κόπο να πάρουν διαπίστευση για να δουν τα παιδιά τους.